Αναλυτικά όλα όσα έγιναν πριν και μετά την εγκατάλειψη του βρέφους της στη Νέα Ιωνία περιγράφει η 19χρονη μητέρα του μωρού στην κατάθεση που έδωσε στην Αστυνομία.
Η HuffPost Greece παραθέτει αυτούσια την κατάθεση της 19χρονης, η οποία δηλώνει σήμερα μετανιωμένη και ζητάει από τον Εισαγγελέα πίσω το παιδί της. Όπως λέει έπασχε από επιλόχεια κατάθλιψη και έχει καταλάβει πλέον το λάθος της. Η δίκη της ορίστηκε για τις 27 Σεπτεμβρίου.
Παραθέτουμε την κατάθεση της 19χρονης:
Δικό μου είναι το παιδί, εγώ το άφησα εκεί. Δεν είναι σωστό αυτό που έκανα αλλά δεν έβρισκα άλλη λύση. Θα σας πω από την αρχή τι έχει συμβεί και γιατί βρίσκομαι σήμερα σε αυτή την κατάσταση. Εδώ και 17 χρόνια μένω στη Νέα Ιωνία, σε διαμέρισμα 1ου ορόφου. Εκεί πλέον μένα με τη μητέρα μου.
Η θετή μου μητέρα με μεγάλωσε σαν δικό της παιδί και δεν εργάζεται, ζούμε με τη σύνταξη του άντρα της. Μέχρι τον Φεβρουάριο 2019 είχα μία σχέση. Αφού χωρίσαμε, περίπου Απρίλιο-Μάιο 2019, διαπίστωσα ότι ήμουν έγκυος στον πέμπτο μήνα. Είχα πάει στο νοσοκομείο όπου μου είπαν ότι ήμουν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και ότι δεν μπορούσα να τη διακόψω. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να μεγαλώσω μόνη μου ένα παιδί. Δεν αποκάλυψα ποτέ στον πρώην σύντροφό μου ότι είχαν μείνει έγκυος. Το μόνο άτομο που γνώριζε για την εγκυμοσύνη μου είναι η μητέρα μου. Όλο το χρονικό διάστημα της εγκυμοσύνης μου έμενα στο σπίτι μαζί της. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα, δεν πήγαινα σε κάποιον γιατρό για να παρακολουθεί την εγκυμοσύνη μου. Τη Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2019 ενώ ήμουν στο σπίτι με τη μητέρα μου έσπασαν τα νερά. Ξάπλωσα γιατί πονούσα.
Το πρωί της Τετάρτης με έπιασαν δυνατοί πόνοι και καλέσαμε ασθενοφόρο, το οποίο με πήγε στο Νοσοκομείο Έλενα. Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας, γέννησα ένα κοριτσάκι. Μαζί μου στο νοσοκομείο ήταν πάντα η μητέρα μου. Την Παρασκευή οι γιατροί μου είπαν ότι μπορώ να πάω στη μονάδα τοκετού να δω το παιδί. Χάρηκα. Πήγα και την είδα, την κράτησα στα χέρια μου, ήταν απίστευτο συναίσθημα. Κρατούσα στα χέρια μου ένα υγιέστατο κοριτσάκι. Από την άλλη σκεφτόμουν ότι δεν μπορούσα να τη μεγαλώσω. Την ώρα εκείνο όμως με κυρίευε περισσότερο το συναίσθημα της χαράς και της αγάπης, Πριν γεννήσω είχα σκεφτεί το ενδεχόμενο να δώσω το παιδί μου σε ίδρυμα. Την Κυριακή προς το μεσημέρι πήρα εξιτήριο και πήγαμε στο σπίτι μας με ταξί. Κανένας από τη γειτονιά ή την πολυκατοικία δεν είδε το παιδί. Ούτε εμένα είχαν δει ποτέ με φουσκωμένη την κοιλιά όταν ήμουν έγκυος, δεν πολυέβγαινα.
Μόνο η μητέρα μου ήξερε ότι ήμουν έγκυος. Στο σπίτι που καθόμουν, προβληματίστηκα για το τι να κάνω. Σκεφτόμουν ότι έπρεπε να το δώσω. Δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω στις ανάγκες της φροντίδας του. Έψαξα και βρήκα το τηλέφωνο από το Κέντρο Βρεφών. Τους πήρα τηλέφωνο και προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί τους να μου πουν τη διαδικασία που θε έπρεπε να ακολουθήσω για να τους το αφήσω εκεί έστω για λίγο μέχρι να σταθώ στα πόδια μου, αλλά συνέχεια άκουγα ηχογραφημένα μηνύματα. Απελπίστηκα.
Αργά το βράδυ της Τρίτης σκέφτηκα να το αφήσω κάπου που σίγουρα θα το βρουν και θα το φροντίσουν. Το βράδυ εκείνο δεν κοιμήθηκα.
Πρώτες πρωινές ώρες της Τετάρτης πήρα την απόφαση να το αφήσω στην είσοδο κάποιας πολυκατοικίας στη γειτονιά. Στη μητέρα μου δεν είπα τη σκέψη μου αυτή. Ενώ αυτή κοιμόταν, μετά την 3.30 ώρα της 11 Σεπτεμβρίου, και αφού είχα βάλει το παιδί να θηλάσει και αφού το άλλαξα, το τύλιξα σε μία πετσέτα χρώματος μπλε. Βγήκα λοιπόν από την πολυκατοικία μου, έχοντας στην αγκαλιά μου το παιδί. Πέρασα στην απέναντι πλευρά και κατευθύνθηκα προς την Κύμης. Έστριψα αριστερά στην πρώτη διασταύρωση και μετά από δέκα μέτρα μπήκα σε μία είσοδο συγκροτήματος πολυκατοικιών που ήταν στα αριστερά μου. Το παιδί πήγα και το άφησα στην είσοδο μίας πολυκατοικίας που φωτιζόταν πολύ καλά ώστε να δουν γρήγορα το παιδί. Το έβαλα μέσα σε ένα καρότσι σούπερ μάρκετ που ήταν μπροστά στην είσοδο για να το δουν πιο γρήγορα αλλά και για να είναι προστατευμένο. Αφού το άφησα εκεί το κούνησα λίγο, στο σταύρωσα να το προστατεύσει ο Θεός και με πολύ στενοχώρια έφυγα και πήγα στο σπίτι μου. Το πρωί είπα στη μητέρα μου ότι το παιδί πήγα και το άφησα σε έναν φίλο εκεί στη Νέα Ιωνία για να το προσέχει. Με πίστεψε. Αργότερα έφυγα από το σπίτι , της είπα ότι πάω να δω το παιδί και ότι θα γύριζα το βράδυ. Στην ουσία βγήκα μία βόλτα για να ηρεμήσω από αυτό που είχα κάνει. Περνούσαν διάφορα από το μυαλό μου. Επικοινώνησα και συναντήθηκα με έναν φίλο μου. Βρεθήκαμε και κατεβήκαμε στο κέντρο της Αθήνας για να περπατήσω και να ηρεμήσω. Δεν του είπα ότι γέννησα, καθώς δεν ήξερε ότι ήμουν έγκυος. Τελικά το βράδυ δεν επέστρεψα στο σπίτι μου, όπως είχα πει στη μητέρα μου. Σήμερα το πρωί, πηγαίνοντας στο σπίτι μου, συνάντησα εκεί αστυνομικούς που με περίμεναν. Είχα ακούσει στις ειδήσεις ότι το παιδί μου είχε βρεθεί από τους ενοίκους της πολυκατοικίας που το είχα αφήσει, ότι ήταν καλά στην υγεία του και ότι η Αστυνομία με έψαχνε. Όταν ρωτήθηκα δεν έκρυψα ότι εγώ ήμουν η μητέρα που είχε αφήσει το βρέφος στην είσοδο της πολυκατοικίας.
Έχω μετανιώσει για την πράξη μου αυτή. Ότι έκανα, το έκανα επειδή πίστεψα ότι έτσι το παιδί μου θα είναι καλύτερα από ότι θα ήταν αν το κρατούσα εγώ.
Αναγνωρίζω στο βίντεο που μου δείχνετε τη φιγούρα που βλέπω. Εγώ είμαι που κρατάω στα χέρια μου το βρέφος μου. Βλέπετε ότι καθυστερώ να γυρίσω γιατί ακριβώς πραγματικά το κούνησα και το φιλούσα, δεν ήθελα να το αφήσω αλλά πίστευα ότι έκανα το καλύτερο για αυτό. Ζητάω επιείκειά και χρόνο να σκεφτώ ξεκάθαρα τι θα κάνω με το παιδί μου.
huffpost
