Του Γ. Σαρακιώτη / Έχουμε την πολυτέλεια να διώχνουμε τα παιδιά μας από το δημόσιο σχολείο;

Το νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων για την υποτιθέμενη «Αναβάθμιση του Σχολείου» αποτελεί ακόμη μία απόδειξη ότι η κυβέρνηση δεν έχει τη βούληση να στηρίξει τη Δημόσια Παιδεία στο σύνολό της, ενώ εύλογα ερωτηματικά προκύπτουν για μια σειρά προβληματικών διατάξεων.

Η εισαγωγή καμερών μέσα στις σχολικές τάξεις και η παραβίαση κάθε ατομικού δικαιώματος, το οποίο σχετίζεται με προσωπικά δεδομένα παιδιών, συνιστά αδιαμφισβήτητα μια επικίνδυνη διολίσθηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Η πρωτοφανής αυτή απόφαση συνάντησε την καθολική αντίδραση των επιστημονικών φορέων και σύσσωμης της εκπαιδευτικής κοινότητας, φωνές που η κυβέρνηση επιμένει να μην εισακούει.

Και αν η εν λόγω διάταξη προξενεί τρόμο και ανησυχία, η εισαγωγή της αγγλικής γλώσσας στα… νήπια μόνο φαιδρότητα προκαλεί. Ήταν τέτοιος ο ζήλος του Υπουργείου Παιδείας, που έσπευσε να αλλοιώσει το χαρακτήρα και το νόημα ακόμη και της προσχολικής εκπαίδευσης, δίχως να συμβουλευτεί τους αρμόδιους επιστημονικούς φορείς, με τους Αναπληρωτές Νηπιαγωγούς να δηλώνουν χαρακτηριστικά: «Κάθε βίαιη παρέμβαση δίχως επιστημονική τεκμηρίωση και χωρίς καμία διαβούλευση με αρμόδιους φορείς, θεωρούμε πως είναι καταδικασμένη να αποτύχει». Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με Υπουργό Παιδείας το Νίκο Φίλη είχε συμβουλευτεί Επιτροπή Ειδικών και εισήγαγε για πρώτη φορά τη διδασκαλία της αγγλικής γλώσσας από την Α΄ Δημοτικού, η οποία είχε τονίσει στην έκθεσή της ότι αυτό είναι και το κατώτατο ηλικιακό όριο διδασκαλίας ξένης γλώσσας. Η σημερινή ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας που βάσισε τις αποφάσεις της; Στις γνωμοδοτήσεις ποιων ειδικών; Γιατί δε μας λένε ποιοι εισηγήθηκαν τη διδασκαλία αγγλικών σε νήπια, που δεν έχουν κατακτήσει καν τη μητρική γλώσσα;

Διάταξη, η οποία γράφτηκε «στο πόδι», είναι και εκείνη της επαναφοράς της «Τράπεζας Θεμάτων», εξαιτίας της οποίας παλιότερα όταν εφαρμόστηκε για πρώτη φορά είχε μείνει μετεξεταστέο το 24% των μαθητών. Ποιους άραγε ευνοεί η συγκεκριμένη νομοθετική πρωτοβουλία, όταν ο ιδιωτικός τομέας προβάλλεται πλέον ως το μοναδικό και ύστατο καταφύγιο γι’ αυτά τα παιδιά; Έχουμε την πολυτέλεια να διώχνουμε τα παιδιά μας από το δημόσιοσχολείο και να τα στέλνουμε στο φροντιστήριο ή στο ιδιωτικό σχολείο; Αντί να δοθεί αγώνας για την καταπολέμηση της παραπαιδείας, το Υπουργείο νομοθετεί για την ενίσχυσή της, μεταξύ άλλων και με την «τροφοδοσία» της με προσωπικό. Πως αλλιώς να εκληφθεί η επαναφορά της τιμωρητικής διάταξης του διετούς αποκλεισμού των αναπληρωτών εκπαιδευτικών σε περίπτωση άρνησης τοποθέτησής τους;

Πέραν των αναπληρωτών εκπαιδευτικών, η τιμωρητική διάθεση και ο αυταρχισμός επεκτείνονται και στους μαθητές, στα απολυτήρια των οποίων θα επανέλθει η αναγραφή της «διαγωγής». Και αν μια παράβαση μπορεί να σβήσει ακόμη και από το ποινικό μητρώο κάποιου, δεν μπορεί να συμβεί το ίδιο με τη διαγωγή στα απολυτήρια. Ο απόφοιτος του λυκείου θα βαρύνεται εφ’ όρου ζωής με την «ετυμηγορία» για το χαρακτήρα του σε ηλικία 15, 16 ή 17 ετών, σαν να μην του αναγνωρίζεται η δυνατότητα να βελτιωθεί με το πέρας του χρόνου.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η αντιπαιδαγωγική διάταξη της αύξησης των μαθητών ανά τμήμα σε δημοτικά σχολεία και νηπιαγωγεία. Η μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα στα 22 από τα 25 παιδιά ήταν βασική πολιτική επιλογή της κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α., η οποία κατοχυρώθηκε μέσω νομοθετικής πρωτοβουλίας την οποία είχε υπερψηφίσει τότε η Ν.Δ. ως αντιπολίτευση! Τώρα έρχεται και αυξάνει το όριο στα 25 παιδιά με μόνο γνώμονα την εξοικονόμηση προσωπικού και την αποφυγή μόνιμων διορισμών, αντί της παροχής υψηλής ποιότηταςπαιδείας.

Οι ιδεοληψίες της εκπαιδευτικής πολιτικής της κυβέρνησης της Ν.Δ. επεκτείνονται και στην τριτοβάθμιαεκπαίδευση, καθώς φαίνεται ότι θεωρεί πως τα προβλήματα του ελληνικού πανεπιστημίου εντοπίζονται στο ότι οι φοιτητές δεν πληρώνουν αδρά για τις σπουδές τους. Φοβάμαι, λοιπόν, ότι δεν μπορούμε να βρούμε έναν κοινό τόπο ορθολογισμού και ενδυνάμωσης των ΑΕΙ.

Πως θα μπορούσαμε άλλωστε; Όταν ο ακαδημαϊκός χάρτης αποτελείται από δεκάδες πανεπιστημιακά τμήματα συνδεδεμένα έμμεσα ή άμεσα με τον κλάδο των Κοινωνικών Επιστημών και αντί να δώσουμε τη δυνατότητα στα παιδιά να κατευθυνθούν προς αυτά με την κατάλληλη προετοιμασία στο λύκειο, τους αποκόπτουμε τα φτερά καταργώντας το μάθημα της Κοινωνιολογίας. Αποτελεί τραγική ειρωνεία ότι αυτό γίνεται σε μια εποχή που η σημασία και η αξία των εν λόγω επιστημονικών κλάδων καθίσταται πιο επίκαιρη από ποτέ.