Tα παγκόσμια γεγονότα συχνά εξελίσσονται γρήγορα, αλλά είναι δύσκολο να συγκριθούν με το ρυθμό και τη δύναμη της αλλαγής που γνώρισε ο πλανήτης το 1989.
Η πτώση του τείχους του Βερολίνου αποτελεί μέχρι σήμερα μια από τις πιο διάσημες σκηνές της πρόσφατης ιστορίας.
Ο τοίχος κατέρρευσε εν μέρει λόγω γραφειοκρατικού λάθους, αλλά έπεσε εν μέσω ενός κύματος επαναστάσεων, που άφησαν το σοβιετικό κομμουνιστικό μπλοκ να παραπατάει στο χείλος της κατάρρευσης και βοήθησε να σχηματιστεί μια νέα παγκόσμια τάξη.
Πώς έπεσε το τείχος
Ηταν 9 Νοεμβρίου 1989, πέντε μέρες μετά τη συγκέντρωση μισού εκατομμυρίου ανθρώπων στο Ανατολικό Βερολίνο σε μαζική διαμαρτυρία, όταν το τείχος του Βερολίνου, που χώριζε την κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία από τη Δυτική Γερμανία κατέρρευσε.
Οι ηγέτες της Ανατολικής Γερμανίας προσπαθούσαν να κατευνάσουν τις διαμαρτυρίες με την χαλάρωση των συνόρων, διευκολύνοντας έτσι τα ταξίδια των Ανατολικών Γερμανών. Δεν είχαν, όμως, την πρόθεση να ανοίξουν τελείως τα σύνορα.
Οι αλλαγές προορίζονταν να είναι αρκετά ήσσονος σημασίας – αλλά ο τρόπος με τον οποίο παραδόθηκαν είχε σημαντικές συνέπειες.
Οι σημειώσεις σχετικά με τους νέους κανόνες παραδόθηκαν σε έναν εκπρόσωπο, τον Γκούντερ Σαμπόβσκι, ο οποίος δεν είχε χρόνο να τις διαβάσει πριν από την συνέντευξη τύπου του. Οταν τις διάβασε δυνατά για πρώτη φορά, οι δημοσιογράφοι ξαφνιάστηκαν.
«Τα ιδιωτικά ταξίδια εκτός της χώρας μπορούν πλέον να αιτηθούν χωρίς προαπαιτούμενα» είπε. Οι έκπληκτοι δημοσιογράφοι ζήτησαν περισσότερες λεπτομέρειες.
Ανακατώνοντας τις σημειώσεις του, ο Σαμπόβσκι είπε ότι από την πλευρά του γνώριζε πως η εφαρμογή του μέτρου θα ξεκινούσε αμέσως.
Στην πραγματικότητα είχε προγραμματιστεί να ξεκινήσει την επόμενη ημέρα, με λεπτομέρειες σχετικά με την υποβολή αίτησης για βίζα.
Αλλά τα νέα προβλήθηκαν στην τηλεόραση – και οι Ανατολικογερμανοί άρχισαν να συρρέουν στα σύνορα μαζικά.
Ο Χάραλντ Γιάγκερ, υπεύθυνος συνοριοφυλακής εκείνο το βράδυ, δήλωσε στο Σπίγκελ το 2009 ότι είχε παρακολουθήσει τη συνέντευξη Τύπου με σύγχυση – και στη συνέχεια είδε το πλήθος να φτάνει στα σύνορα. Ο Γιάγκερ καλούσε επίμονα τους ανωτέρους του, αλλά δεν του έδωσαν εντολή ούτε να ανοίξει την πύλη – ούτε να ανοίξει πυρ για να σταματήσει το πλήθος. Με μόνο μια χούφτα φύλακες για να αντιμετωπίσουν χιλιάδες εξαγριωμένους πολίτες, η δύναμη τους ήταν ελάχιστα χρήσιμη.
«Οι άνθρωποι θα μπορούσαν να τραυματιστούν ή να σκοτωθούν ακόμα και χωρίς πυροβολισμούς, εφόσον υπήρχε πανικός μεταξύ των χιλιάδων που συγκεντρώθηκαν στο πέρασμα των συνόρων» περιγράφει ο ίδιος.
«Γι ’αυτό έδωσα εντολή: Ανοιξτε τη μπάρα» εξηγεί.
Χιλιάδες άνθρωποι πέρασαν, πανηγυρίζοντας και φωνάζοντας, σε σκηνές που ακτινοβολούσαν σε όλο τον κόσμο. Πολλοί ανέβηκαν στον τοίχο, στην πύλη του Βρανδεμβούργου, με σφυριά και αξίνες.
Μια ταραγμένη χρονιά είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της.
Γιατί έπεσε το τείχος
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ευρώπη ήταν χωρισμένη από τη Σοβιετική Ενωση και τους πρώην δυτικούς συμμάχους της, και οι Σοβιετικοί ανύψωσαν σταδιακά ένα «Σιδηρούν Παραπέτασμα» που χώριζε την Ανατολή από τη Δύση.
Η ηττημένη Γερμανία διαιρέθηκε από τις κατοχικές δυνάμεις – τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία και την ΕΣΣΔ – με το ανατολικό τμήμα να καταλαμβάνουν οι Σοβιετικοί. Η Ανατολική Γερμανία, επίσημα γνωστή ως Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, έγινε η βάση της Σοβιετικής Ενωσης στη Δυτική Ευρώπη.
Αλλά το Βερολίνο χωρίστηκε σε τέσσερις ζώνες, με τις βρετανικές, γαλλικές και αμερικανικές ζώνες στα δυτικά της πόλης και μια σοβιετική ζώνη στα ανατολικά. Το Δυτικό Βερολίνο έγινε ένα νησί που περιβαλλόταν από την κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία.
Ο τοίχος χτίστηκε τελικά το 1961, επειδή το Ανατολικό Βερολίνο έβλεπε τους ανθρώπους του να φεύγουν προς τα δυτικά.
Μέχρι τη δεκαετία του 1980, η Σοβιετική Ένωση αντιμετώπισε έντονα οικονομικά προβλήματα και μεγάλες ελλείψεις σε τρόφιμα και όταν ένας πυρηνικός αντιδραστήρας στον σταθμό ηλεκτροπαραγωγής του Τσερνομπίλ στην Ουκρανία εξερράγη τον Απρίλιο του 1986, ήταν μια συμβολική στιγμή στην επικείμενη κατάρρευση του κομμουνιστικού μπλοκ.
Ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, Σοβιετικός ηγέτης που ανέλαβε την εξουσία το 1985, εισήγαγε μια μεταρρυθμιστική πολιτική «ανοίγματος» και «αναδιάρθρωσης»
Αλλά τα γεγονότα κινήθηκαν πολύ πιο γρήγορα από ό, τι μπορούσε να προβλέψει.
Επαναστατικό κύμα
Τα μεταρρυθμιστικά κινήματα αναμειγνύονταν ήδη στο κομμουνιστικό μπλοκ. Χρόνια ακτιβισμού και απεργιών στην Πολωνία κορυφώθηκαν, με το κυβερνών κομμουνιστικό κόμμα να ψηφίζει υπέρ της νομιμοποίησης του απαγορευμένου συνδικάτου Αλληλεγγύης.
Μέχρι το Φεβρουάριο του 1989, η Αλληλεγγύη βρισκόταν σε συνομιλίες με την κυβέρνηση και με τις εκλογές το καλοκαίρι κατέλαβε έδρες στο κοινοβούλιο.
Οι Ούγγροι επίσης ξεκίνησαν μαζικές διαδηλώσεις για δημοκρατία τον Μάρτιο. Τον Μάιο ξηλώθηκαν 240 χιλιόμετρα συρματοπλέγματος κατά μήκος των συνόρων με την Αυστρία – το πρώτο χτύπημα στο «σιδηρούν παραπέτασμα». Η επανάσταση της Ουγγαρίας το 1956 είχε κατασταλεί άγρια από τους Σοβιετικούς, αλλά αυτή πέτυχε.
Μέχρι τον Αύγουστο, το επαναστατικό κύμα είχε πραγματικά αναφλεγεί. Δύο εκατομμύρια άνθρωποι σε όλη την Εσθονία, τη Λετονία και τη Λιθουανία – μέλη τότε της Σοβιετικής Ενωσης – πραγματοποίησαν μία από τις πιο αξιομνημόνευτες διαδηλώσεις της λεγόμενης «Τραγουδιστικής Επανάστασης», όταν σχημάτισαν μια ανθρώπινη αλυσίδα μήκους 370 μιλίων στις δημοκρατίες της Βαλτικής που ζητούσαν ανεξαρτησία.
Στη ζέστη του Αυγούστου, η Ουγγαρία άνοιξε τα σύνορα της προς την Αυστρία στα δυτικά, επιτρέποντας στους Ανατολικογερμανικούς πρόσφυγες να διαφύγουν.
Το σιδερένιο παραπέτασμα λύγιζε.
Η Τσεχοσλοβακία, της οποίας η πίεση για μεταρρυθμιστική αναμόρφωση είχε καταστρατηγηθεί άγρια το 1968, παρείχε ένα άλλο μέσο διαφυγής. Οι Ανατολικοί Γερμανοί μπορούσαν πλέον να ταξιδεύουν χωρίς περιορισμούς στο γειτονικό σοσιαλιστικό έθνος και έτσι άρχισαν να πλημμυρίζουν την πρεσβεία της Δυτικής Γερμανίας, με αποτέλεσμα να φυγαδευτούν στη Δύση με τρένο.
Η Ανατολική Γερμανία κατέληξε να κλείσει τα σύνορά της με την Τσεχοσλοβακία τον Οκτώβριο για να σταματήσει την παλίρροια.
Αλλά μέχρι τότε η επανάσταση είχε εξαπλωθεί στην ίδια την Ανατολική Γερμανία.
Οι αντάρτες της Ανατολικής Γερμανίας
Ξεκίνησε με διαδηλωτές που συσπειρώθηκαν υπέρ της ελευθερίας στο κέντρο της Λειψίας.
Στις 9 Οκτωβρίου, 70.000 άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους.
Υπήρχαν εκκλήσεις για ελεύθερες εκλογές από τη Δυτική Γερμανία και συζητήσεις για μεταρρύθμιση από το νέο κομμουνιστή ηγέτη της Ανατολικής Γερμανίας, Εγκον Κρέντζ. Κανείς δεν ήξερε ότι η πτώση του Τείχους ήταν μερικές εβδομάδες μακριά.
Στα τέλη Οκτωβρίου, το κοινοβούλιο της Ουγγαρίας, που ήταν από τις πρώτες χώρες που πραγματοποίθηκαν μαζικές διαδηλώσεις, ενέκρινε νομοθεσία που προέβλεπε άμεσες προεδρικές εκλογές και πολυκομματικές βουλευτικές εκλογές.
Στη συνέχεια, στις 31 Οκτωβρίου, ο αριθμός των διαδηλωτών που απαιτούσαν δημοκρατία στην Ανατολική Γερμανία αυξήθηκαν σε μισό εκατομμύριο. Ο Κρέντζ πέταξε στη Μόσχα για συναντήσεις – είπε πρόσφατα στο BBC ότι είχε λάβει διαβεβαιώσεις ότι η επανένωση της Γερμανίας δεν ήταν στην ατζέντα.
Στις 4 Νοεμβρίου, ένα μήνα μετά την έναρξη των διαμαρτυριών στην Ανατολική Γερμανία, συγκεντρώθηκαν περίπου μισό εκατομμύριο άνθρωποι στην πλατεία Αλεξάντερ, στην καρδιά του Ανατολικού Βερολίνου.
Τρεις ημέρες αργότερα, η κυβέρνηση παραιτήθηκε. Αλλά δεν υπήρχε καμία πρόθεση να δώσει χώρο στη δημοκρατία και ο Εγκον Κρέντζ παρέμεινε επικεφαλής του Κομμουνιστικού Κόμματος και ντε φάκτo ηγέτης της χώρας.
Δεν θα παρέμενε για πολύ όμως. Πέντε ημέρες αργότερα, ο Σαμπόβσκι παραχώρησε την περίφημη συνέντευξη Τύπου του σε παγκόσμια κλίμακα.
Γιατί δεν χρησιμοποιούσαν οι Σοβιετικοί βία
Νωρίτερα το ’89, οι διαδηλωτές στην πλατεία Τιενανμέν του Πεκίνου, οι οποίοι ζητούσαν δημοκρατία στην Κίνα, συνετρίβησαν σε μια μεγάλη στρατιωτική καταστολή.
Η Σοβιετική Ένωση είχε χρησιμοποιήσει τον στρατό της για να καταστείλει τις εξεγέρσεις πριν. Γιατί, λοιπόν, όχι τώρα;
Εντός της ίδιας της Σοβιετικής Ενωσης, το έκανε, σκοτώνοντας 21 διαδηλωτές υπέρ της ανεξαρτησίας στη Σοβιετική Δημοκρατία της Γεωργίας. Αλλά αλλού στο κομμουνιστικό μπλοκ, δεν το έκανε.
Σε αντίθεση με την σοβιετική πολιτική, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ αποφάσισε να μην χρησιμοποιήσει την απειλή της στρατιωτικής δύναμης για να εξουδετερώσει τις μαζικές διαδηλώσεις και την πολιτική επανάσταση στις γειτονικές χώρες.
Ενα νέο κεφάλαιο στην ευρωπαϊκή ιστορία
Στις 3 Δεκεμβρίου, ο Γκορμπατσόφ και ο Αμερικανός πρόεδρος, Τζόρτζ Μπους, κάθονταν δίπλα-δίπλα στη Μάλτα και εξέδωσαν μια δήλωση που ανέφερε ότι ο Ψυχρός Πόλεμος μεταξύ των δύο δυνάμεων είχε φτάσει στο τέλος του.
Το κύμα επαναστάσεων του 1989, όμως, δεν είχε τελειώσει ακόμα.
Οι διαδηλωτές σπουδαστές στην Πράγα συγκρούστηκαν με την αστυνομία, πυροδοτώντας την Βελούδινη Επανάσταση η οποία ανέτρεψε τον Τσεχοσλοβακικό κομμουνισμό μέσα σε μερικές εβδομάδες.
Στη Ρουμανία, οι διαδηλώσεις κατέληξαν σε βία και οδήγησαν στην πτώση του κομμουνιστικού δικτάτορα, Νικολάε Τσαουσέσκου. Μια νέα κυβέρνηση ανέλαβε τη θέση του, καθώς ο εκδιωγμένος ηγέτης έφυγε από το παλάτι του εν μέσω αποκλεισμού από το θυμωμένο πλήθος.
Αυτός και η σύζυγός του Ελενα συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν ανήμερα των Χριστουγέννων. Περισσότεροι από 1.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν σε αναταραχές πριν και μετά την επανάσταση.
Υστερόγραφο για το 1989
Και η ίδια η Σοβιετική Ένωση;
Το 1990, η Λετονία, η Λιθουανία και η Εσθονία εκμεταλλεύτηκαν τις νέες πολιτικές τους ελευθερίες για να καταψηφίσουν τις κομμουνιστικές κυβερνήσεις τους και να κάνουν βήματα προς την ανεξαρτησία τους. Η Σοβιετική Ένωση υποχωρούσε, αλλά ο Γκορμπατσόφ έκανε μία τελευταία σκληρή προσπάθεια να περάσει τις μεταρρυθμίσεις του, συγκαλώντας τους ηγέτες των 15 σοβιετικών δημοκρατιών.
Οι σκληροπυρηνικοί κομμουνιστές, που αντιτάχθηκαν στις μεταρρυθμίσεις του, τον άδειασαν και προσπάθησαν να αναλάβουν τα ηνία με πραξικόπημα ενώ αυτός παραθέριζε στην Κριμαία τον Αύγουστο του 1991, θέτοντάς τον έβαλαν σε κατ ’οίκον περιορισμό.
Το πραξικόπημα νικήθηκε σε τρεις ημέρες καθώς οι φιλοδημοκρατικές δυνάμεις συσπειρώθηκαν γύρω από τον Μπόρις Γέλτσιν, πρόεδρο της ρωσικής δημοκρατίας.
Ηταν όμως η προαναγγελία θανάτου για την ΕΣΣΔ, και μία προς μία οι δημοκρατίες της κήρυξαν την ανεξαρτησία τους. Μέχρι το τέλος της χρονιάς η σοβιετική σημαία είχε ανεμίσει για τελευταία φορά.
Πηγή: BBC
