Η Τάνια και ο Γιώργος είχαν σηκωθεί από το πρωί και φρόντιζαν με επιμέλεια τα 12 σκυλάκια τους που έτρεχαν ανέμελα στον μεγάλο κήπο του σπιτιού στη συμβολή των οδών Πηγάσου και Ισμήνης στην προέκταση της Κυανής Ακτής ένα τετράγωνο πάνω από τη λεωφόρο Μαραθώνος στο Μάτι. Παρατήρησαν πως ο αέρας είχε μία απόκοσμη ροή και οι φυλλωσιές των 85 πεύκων που σκέπαζαν με παχύ ίσκιο το οικόπεδο της μονοκατοικίας είχαν ασυνήθιστη κατεύθυνση. Δυτικός δυνατός αέρας φυσάει σπάνια στην Αττική. Από το βουνό προς τη θάλασσα… Ολα συνηγορούσαν για την απόλυτη συμφορά…
«Κάτι δεν μου αρέσει σήμερα»
Η Τάνια τάισε τα σκυλάκια. Τα επτά από τα 12 ήταν αδέσποτα και τα είχε περιθάλψει με αγάπη και στοργή, όπως και τον μονάκριβο γιο της που σήμερα είναι 29 ετών. Ο Γιώργος φρόντιζε τον κήπο. Γύρω στις 17:20 έφτασε στην περιοχή μυρωδιά καμένου πεύκου, επιβεβαιώνοντας αυτό που είχαν σκεφτεί και οι δυο τους νωρίτερα αλλά δεν τολμούσαν να το ξεστομίσουν ο ένας στον άλλον. Μυρίζει φωτιά. Τα σκυλιά ήταν ανήσυχα. Γυρνούσαν γύρω από την Τάνια. Κοιτούσαν τον Γιώργο στα μάτια λες και κάτι ήθελαν να πουν… «Ντύσου, Τάνια να πάμε στο λόφο του Αγίου Ιωάννη να δούμε τι γίνεται. Κάτι δεν μου αρέσει σήμερα», της είπε ο Γιώργος και ταυτόχρονα είδε αυτοκίνητα να τρέχουν με ταχύτητα μπροστά από τον ήσυχο δρόμο. Το ρολόι έτρεχε, τα λεπτά κυλούσαν σαν δευτερόλεπτα.
«Αυτή η εικόνα με στοιχειώνει»
«Μέσα σε χρόνο “μηδέν” η φωτιά είχε φτάσει στη γειτονιά μας. Φωνάζω στην Τάνια, πάμε να φύγουμε, να κατέβουμε κάτω. Εκείνη μπήκε στο σπίτι και την περίμενα να βγει. Ηθελε να μαζέψει τα σκυλάκια μας. Τα πεύκα άρπαξαν φωτιά και το σπίτι παραδόθηκε στις φλόγες. Δεν μπορούσα να σταθώ πουθενά. Καιγόμουν, προσπάθησα να μπω στο σπίτι αλλά ήταν αδύνατον. Ούρλιαζα στην Τάνια να βγει έξω. Δεν αποκρινόταν. Αυτή η εικόνα θα με στοιχειώνει», λέει με τρεμάμενη φωνή ο Γιώργος Καΐρης. Το σπίτι, το αυτοκίνητο και ό,τι άλλο υπήρχε στο οικόπεδο, έλιωναν σαν κεράκια μέσα στις φλόγες. Ενα τεράστιο καμίνι κατάπινε τα πάντα. Φλόγες δεκάδων μέτρων ορθώνονταν προς τον ουρανό.
«Τελειώνω, καίγομαι»
«Η Τάνια μέσα από το σπίτι τηλεφώνησε στην ξαδέλφη της. Της είπε “τελειώνω, καίγομαι”. Αυτά ήταν τα τελευταία της λόγια που έμαθα αργότερα. Παρότι είχα υποχωρήσει στη διασταύρωση της Ισμήνης με τη Μαραθώνος οι φλόγες με έκαιγαν παντού. Μέσα στον καπνό, στα αποκαΐδια και το χάος έψαχνα ένα αυτοκίνητο να ανέβω πάνω και να περάσω μέσα από τις φλόγες. Ήταν αδύνατον. Όλα και όλοι καίγονταν. Κανείς δεν σταματούσε. Δεν υπήρχε Πυροσβεστική, δεν υπήρχε Αστυνομία, Δήμος και Περιφέρεια. Μόνο πολίτες αλαφιασμένοι και καμμένοι που ούρλιαζαν και έτρεχαν».
Η Πυροσβεστική ήρθε στις 21:30
Με μεγάλη καθυστέρηση έφτασε η Πυροσβεστική στην πιο κεντρική διασταύρωση του Ματιού: «Τα πρώτα πυροσβεστικά έφτασαν στις 21:30 όταν όλα ουσιαστικά είχαν τελειώσει. Σε κάθε βήμα προς το σπίτι παρακαλούσα να εμφανιστεί η Τάνια για να λυτρωθώ. Μάταια… Με τους πυροσβέστες πήγα στο καμένο σπίτι. Ολα είχαν γίνει στάχτη. Είδα ό,τι είχε απομείνει από την Τάνια. Ήταν αγκαλιά με τα σκυλάκια μας. Μαρτύρησε αγκαλιά με τα έξι σκυλάκια. Τα είχε στην αγκαλιά της. Αυτή η εικόνα θα με στοιχειώνει μέχρι να πεθάνω».
«Τα Χριστούγεννα ήμουν έτοιμος να “φύγω”»
Τα δύο χρόνια που πέρασαν ήταν ακόμα πιο δύσκολα για τον Γιώργο: «Εμεινα μόνος μου με τις σκέψεις μου. Τα έχασα όλα. Αφήστε την περιουσία. Έχασα τον άνθρωπό μου μπροστά στα μάτια μου. Ζω με φοβίες και εφιάλτες. Περνούν δύο και τρία 24ωρα χωρίς να κοιμηθώ. Γυρίζω μόνος μου τα βράδια σαν φάντασμα. Σκέφτηκα πολλές φορές να βάλω τέλος στη ζωή μου. Ένα βράδυ τα Χριστούγεννα του 2018 το είχα αποφασίσει. Ήμουν έτοιμος. Δεν ξέρω τι έγινε και σήμερα είμαι εδώ και σας μιλάω. Μία κυρία που μου μιλούσε και με υποστήριζε με έπεισε να απευθυνθώ σε ψυχολόγο. Στην αρχή ήμουν αρνητικός. Μετά, δέχτηκα και αυτό ίσως με έσωσε γιατί με βοήθησε και μου έδωσε στόχο για να ζω. Ακόμα παλεύω. Ζω για την δικαίωση της ψυχούλα της».
«Σκοπός ζωής η δικαίωση των αδικοχαμένων»
Οπως λέει ο 52χρονος σήμερα Γιώργος Καΐρης ο σκοπός της ζωής του είναι η δικαίωση της μνήμης της αγαπημένης του Τάνιας και όλων των αδικοχαμένων στο Μάτι. Είναι ο μοναδικός σκοπός της ζωής του. Ακούει και διαβάζει ακόμα και σήμερα τα λάθη, τις παραλείψεις και τις συγκαλύψεις μεταξύ των υπευθύνων και προσπαθεί να συγκρατήσει τις αντιδράσεις του: «Νιώθω μεγάλη οργή και μεγάλο θυμό. Ωστόσο, δεν έχω χάσει την ελπίδα μου στους καλούς συμπατριώτες μου. Τους ικανούς εισαγγελείς, τους αδέκαστους δικαστές, τους φιλότιμους λειτουργούς που υπηρετούν την πατρίδα και θέλουν να κάμψει η αλήθεια. Περιμένω να αφήσουν οι πολιτικοί τους δικαστικούς να κάνουν τη δουλειά τους. Μέχρι να πεθάνω θα ελπίζω στη δικαίωση των ψυχών που χάθηκαν και όσων ταλαιπωρήθηκαν από αυτό το μεγάλο έγκλημα».
Το μνημείο στη Μαραθώνος
Την Πέμπτη, 23 Ιουλίου, στις 19.00 στην β΄είσοδο του Νέου Βουτζά με τη Λεωφόρο Μαραθώνος θα γίνουν τα αποκαλυπτήρια μνημείου για τα θύματα στο Μάτι και θα γίνει τρισάγιο. Ο Γιώργος Καΐρης θα είναι αυτός που θα διαβάσει τα ονόματα των 102 αδικοχαμένων στο Μάτι: «Είναι η ιερότερη στιγμή. Μαζεύω δυνάμεις για να σταθώ μπροστά τους. Αυτό το μνημείο θα είναι το σπίτι μας αλλά και το σημείο από το οποίο θα λάμψει η αλήθεια. Αυτά τα 102 αστέρια θα μας οδηγούν στο σωστό δρόμο. Γι’ αυτό ζω. Μέρα νύχτα θα παλεύω για την δικαίωση των ψυχών τους».
Ο Γιάννης ακόμα και μετά από τη συμφορά δεν έφυγε από την περιοχή. Ενοικίασε ένα σπίτι κοντά στη χαμένη του περιουσία για να είναι «κοντά στην Τάνια μου» όπως είπε χαρακτηριστικά. Έχοντας φιλοσοφήσει τις απλές χαρές της ζωής που απώλεσε στέλνει συγκινητικό μήνυμα: «Με την Τάνια μου ήμασταν 21 χρόνια μαζί. Ηταν ο άνθρωπος μου. Σαν την Τάνια δεν θα υπάρξει καμία γυναίκα. Μέσα σε μία στιγμή έχασα την ευτυχία μου και ζω μία κόλαση. Αυτό που έχω να πω σε όλους είναι να φιλάνε τη γυναίκα τους και τον άντρα τους κάθε πρωί και κάθε βράδυ που γυρίζουν από τη δουλειά. Να προχωρούν χέρι χέρι και να δίνουν αγάπη. Ειδικά οι άντρες να αγαπούν τις γυναίκες και να τις συγχωρούν. Να μην τις αφήνουν πίσω όταν περπατούν στο δρόμο. Το λέω και για τους πολιτικούς που πηγαίνουν μπροστά για να τους δείχνουν οι κάμερες και ακολουθούν οι γυναίκες τους. Να τις κρατούν το χέρι και να θυμούνται πως αυτές οι στιγμές είναι μοναδικές και οι μόνες που μπορούν να σε συντηρήσουν δυνατό στη ζωή».«Να κρατάτε τη γυναίκα σας από το χέρι»
ethnos
