Σπίτια μικρά, άναρχα τοποθετημένα, φτιαγμένα με πλίθες. Άχυρο, χώμα και νερό… Σπίτια με ασβεστωμένες αυλές και πολλά λουλούδια. Σοκάκια στενά, που ενώνονταν με σκαλάκια, σε μια ιδιόρρυθμη «ρυμοτομία».
Άντρες δουλευταράδες μα και γλεντζέδες. Γυναίκες νοικοκυρές, που ζούσαν στο δικό τους «βασίλειο». Την αυλή που ήταν γεμάτη με κουτσούβελα.
Άνθρωποι φτωχοί, απλοϊκοί, αληθινοί, σε μια μικρή συνοικία. Μια φτωχογειτονιά που γράφτηκε στην ιστορία της πόλης με το όνομα «Σλα μαχαλάς».
Σήμερα η εικόνα έχει αλλάξει. Τα σπίτια, οι άνθρωποι, οι συνήθειες τους, σε τίποτα δεν θυμίζουν εκείνη την παλιά εποχή. Και η συνοικία απενοχοποιήθηκε από το παρατσούκλι «τα γύφτικα».
Έμεινε μόνο η ιδιαίτερη φυσιογνωμία του τοπίου, τα στενά σοκάκια και τα σκαλάκια που παραμένουν γραφικά.
Επίκεντρο της γειτονιάς, το παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου – ο Αϊ Γιώργης όπως τον λένε οι κάτοικοι του Σλα Μαχαλά – κτισμένος από τα χέρια των κατοίκων της περιοχής. Αν και για την κατασκευή του δεν έγινε κανένα σχέδιο, καμιά μελέτη, άντεξε στο πέρασμα των χρόνων. Στάθηκε όρθιος, σαν τα καταπράσινα πανύψηλα κυπαρίσσια που καμαρώνουν αγέρωχα στην αυλή του.
Λίγο πιο πάνω, άλλα σκαλάκια οδηγούν στη βρύση του Αϊ Γιώργη. Η εικόνα του Αγίου ψηλά. Δίπλα ένα καντηλάκι. Κάτω, φυτεμένος ένας βασιλικός που μοσχοβολάει. Έργα και αυτά, των ανθρώπων της συνοικίας που δείχνουν να εκτιμούν την ιδιαίτερη γειτονιά τους.
Ένα κορίτσι παίζει με μια γατούλα, τρέμει μην της φύγει από την αυλή και την κυνηγάει. Μια παρέα μόλις έχει επιστρέψει από κωδικό 2 –έξοδος για προμήθειες πρώτης ανάγκης- και με φούρια περνάει την αυλόπορτα για την συνέχεια της καραντίνας.
Άλλους ανθρώπους δεν συναντήσαμε. Μόνο μυρωδιά από τριαντάφυλλα και ασβέστη…
Υ.Γ Για να φτάσετε στην –σχεδόν κρυμμένη- γειτονιά, μπορείτε να κατηφορίσετε από το Κάστρο προς την οδό Μπιζανίου ή να ανηφορίσετε από την οδό Εκκλησιών προς την οδό Ηφαίστου.
Η θέα και η αίσθηση μιας αλλιώτικης Λαμίας, θα σας αποζημιώσουν!
