Μετά τον κορωνοϊό έρχεται η απόγνωση και ο φόβος. Και η πείνα… Στη Νάπολη του φτωχού ιταλικού νότου η επόμενη ημέρα μετά την πανδημία μοιάζει μεγαλύτερος εφιάλτης.
«Η απόγνωση παίρνει τώρα τον φόρο της εδώ» λέει στους New York Times ο Αρμάντο Γκαλινάρι, ιδιοκτήτης ενός μικρού ανθοπωλείου στη Νάπολη. Εδώ και ένα μήνα το μαγαζί του είναι κλειστό.
«Μέχρι τώρα δεν έχουμε λάβει καμία κυβερνητική βοήθεια. Ειλικρινά δεν ξέρω πλέον που να απευθυνθώ» συμπληρώνει δείχνοντας την απελπιστική κατάσταση στην οποία βρίσκεται.
Δεν είναι ο μόνος. Χιλιάδες άλλοι άνθρωποι εκεί στον νότο βιώνουν συνθήκες ανέχειας. Μένουν στα σπίτια τους πεινασμένοι. Πριν από μερικές ημέρες άρχισαν να κρέμονται στα μπαλκόνια καλάθια με το μήνυμα: «Αν έχεις κάτι να αφήσεις, άφησε το. Αν θέλεις να πάρεις κάτι, να το πάρεις». Είναι μια προτροπή σε όσους μπορούν να αφήσουν φαγητό για να το πάρουν αυτοί που δεν έχουν πια να φάνε.
Τα «Καλάθια αλληλεγγύης» είναι πρωτοβουλία που άρχισε ο Άντζελο Πικόνε και πηγάζει από τη Ναπολιτάνικη παράδοση, προσαρμοσμένη στο δραματικό παρόν που ζουν οι κάτοικοι της Ιταλίας εν μέσω της πανδημίας.
Η πρωτοβουλία αυτή συγκίνησε πολύ κόσμο και το παράδειγμα αυτό άρχισαν να ακολουθούν και άλλοι κάτοικοι σε άλλες γειτονιές της Νάπολης και της Ιταλίας. Οι κάτοικοι, αποκλεισμένοι στα σπίτια τους καθώς βρίσκονται σε καραντίνα, γεμίζουν καλάθια με ζεστό και κρύο φαγητό και τα κατεβάζουν από τα μπαλκόνια τους.
Όπως αναφέρει ένας κάτοικος, «είναι μία πολύ όμορφη πρωτοβουλία, θετική και επίσης εφικτή».
Η Ιταλία είναι η χώρα που «χτυπήθηκε» ως τώρα όσο καμία άλλη στην Ευρώπη από τον κορωνοϊό. Πρώτα ήρθε το lockdown, μετά το σύστημα υγείας έφτασε στο όριο της κατάρρευσης και μετά άρχισαν οι χιλιάδες θάνατοι.
Σχεδόν ένα μήνα μετά από όταν άρχισε ο εφιάλτης, η γειτονική χώρα, όπως αναφέρει το ρεπορτάζ των «Νew York Τimes» εκπέμπει μήνυμα κινδύνου και για την επόμενη ημέρα: είναι η σοβαρή οικονομική κρίση που έρχεται και που θα έχει κυρίως επιπτώσεις στους μη προνομιούχους, στους εργάτες, στους εποχιακούς υπαλλήλους, στους ιδιοκτήτες τοπικών επιχειρήσεων.
Όπως σημειώνει το δημοσίευμα της αμερικανικής εφημερίδας, στην επαρχία της Καμπανίας το 41% του πληθυσμού βρίσκεται ένα βήμα πριν από την ανέχεια. Στην περιοχή αυτή η ανεργία έφτασε πέρυσι στο 20%.
«Οι άνθρωποι δεν τραγουδούν πλέον ούτε χορεύουν στα μπαλκόνια», λέει ο Σαλβατόρε Μελλούσο, ιερέας στο Caritas Diocesana di Napoli, ένα εκκλησιαστικό φιλανθρωπικό ίδρυμα στη Νάπολη. «Τώρα οι άνθρωποι φοβούνται περισσότερο – όχι τόσο τον ιό, αλλά και τη φτώχεια. Πολλοί είναι άνεργοι και πεινασμένοι. Υπάρχουν πλέον μεγάλες ουρές σε τράπεζες τροφίμων».
«Δεν έχω καμία εργοδοτική εισφορά και το όνομα μου δεν υπάρχει σε καμία κρατική βάση δεδομένων, οπότε δεν μπορώ να προσμένω σε καμία κυβερνητική βοήθεια ή παροχή. Η κατάσταση που επικρατεί τώρα όμως άλλαξε τα πάντα και δεν γνωρίζουμε καν πότε θα επανέρθει η κανονικότητα στην ζωή μας» λέει στην εφημερίδα ο Μπρούνο Εσπόζιτο, ο οποίος είναι υδραυλικός και πατέρας τριών παιδιών, περιγράφοντας τι συμβαίνει με όσους εργάζονται χωρίς να υπογράψουν σύμβαση και επομένως παραμένουν ανασφάλιστοι.
Ο αμυντικός της Νάπολι, Καλιντού Κουλιμπαλί αποφάσισε να βοηθήσει 500 ναπολιτάνικες οικογένειες που περνούν δύσκολα οργανώνοντας το δείπνο του Πάσχα, το οποίο θα περιλαμβάνει και αυγά για τα παιδιά. Οι Μέρτενς, Άλαν και Γκουλάμ βοηθούν τον συμπαίκτη τους σε αυτή την εξαιρετική ενέργεια.
Ο Εσπόζιτο και η οικογένειά του τρώνε πια από τα συσσίτια που έχουν οργανωθεί πιο συστηματικά το τελευταίο διάστημα. Κάποιοι, όμως, δεν έχουν πρόσβαση ούτε σε αυτά και επομένως δεν έχουν ούτε αυτό το πιάτο με το φαγητό. Αυτός είναι ο λόγος που υπήρξαν τις προηγούμενες ημέρες μικρές ταραχές με ανθρώπους να απαιτούν από καταστηματάρχες να τους δώσουν τρόφιμα χωρίς να τα πληρώσουν.
Υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι εγκληματικές οργανώσεις εκμεταλλεύονται την κατάσταση. Διεξάγονται έρευνες στις δραστηριότητες μιας ομάδας του Facebook που ονομάζεται «Εθνική Επανάσταση» και έχει υποκινήσει τους ανθρώπους να λεηλατούν τα σούπερ μάρκετ.
Είναι οι απελπισμένοι φτωχοί όχι μόνο της Νάπολη και του ιταλικού νότου, αλλά κάθε γωνιάς του πλανήτη που βρίσκονται αντιμέτωποι όχι μόνο με έναν φονικό ιό, αλλά και με συνθήκες που ναι μεν τις ξέρουν διότι τις έχουν βιώσει με σκληρό τρόπο, αλλά επειδή τις βλέπουν να γίνονται ακόμα χειρότερες.
