Άμα “καίγεται” το μαγαζί, δεν στέλνεις τον υπάλληλο — βγαίνεις μπροστά

Ο Γιάννης Βρούτσης έκανε έκκληση, η κυβέρνηση φάνηκε να παίρνει θέση, πήρε όμως ουσιαστικά;

«Τετάρτη, μέχρι τις 3, ελάτε να τα βρούμε». Αγγελόπουλοι, Γιαννακόπουλος, ΕΟΚ. Να πέσουν οι τόνοι, να σωθεί το πρωτάθλημα, να μη βουλιάξει τελείως το μπάσκετ. Και τι έγινε; Κανείς δεν πήγε. Δηλωμένο. Από πριν. Πόρτα στα μούτρα της ίδιας της προσπάθειας.

Γράφει ο Πάνος Κατσώνης

Δεν είναι ότι δεν έκαναν κάτι. Είναι ότι το έκαναν “για να λέμε ότι το κάναμε”. Κι όταν πας να λύσεις μια τόσο εκρηκτική κατάσταση με πρόσκληση τύπου “αν έχετε χρόνο περάστε απ’ το γραφείο”, τότε έχεις χάσει το παιχνίδι απ’ τα αποδυτήρια.

Μιλάμε για τους “αιώνιους” αντιπάλους. Για εκατομμύρια οπαδών, για περηφάνια, για ιδεολογία, για εγωισμούς παραγόντων που τρυπάνε ταβάνια και δε μαζεύονται με τίποτα. Δεν γίνεται να πας με… διαιτητή της Α’ ΕΣΚΑΣΕ να σφυρίξεις τελικό Ευρωλίγκας. Όχι γιατί είναι κακός, αλλά γιατί θα τρέμουν τα πόδια του. Εδώ θες πρόσωπο. Θες κύρος. Θες κάποιον να τους κοιτάξει στα μάτια και να πει: «Τέρμα τα αστεία. Τέρμα οι μαγκιές. Καθίστε τώρα και λύστε το, γιατί αλλιώς τελειώσατε όλοι».

Αυτό μπορεί να το κάνει μόνο ένας. Ο πρωθυπουργός. Και ναι — όσο κι αν φαίνεται υπερβολικό — ο Μητσοτάκης έπρεπε να το πάρει πάνω του. Όχι για τις κάμερες. Όχι για τα like. Αλλά γιατί, αν δεν το κάνει το κράτος, δεν θα το κάνει κανείς.

Αντιθέτως, επικράτησε ο φόβος της πολιτικής φθοράς. Του “μη μπλέξουμε με τα μεγάλα ονόματα”. Του “άσε να περάσει μόνο του”. Μόνο που δεν θα περάσει. Θα σκάσει — και τότε θα είναι αργά.

Γιατί αυτό που ζούμε δεν είναι μπάσκετ. Είναι ξεφτίλα. Βρισίδια από εξέδρες, “βιασμοί”, μηνύσεις, εισαγγελείς, ανακοινώσεις που στάζουν μίσος.

Το πρωτάθλημα δεν παίζεται. Σέρνεται. Και το πιο ανησυχητικό; Όλοι νομίζουν πως “θα περάσει”. Δεν θα περάσει. Αν συνεχίσουμε έτσι, θα εκραγεί — μέσα ή έξω από το παρκέ.

Τώρα λένε: «Αν δεν εμφανιστούν, η σεζόν διακόπτεται». Και; Μακάρι.

Καλύτερα ένα λουκέτο με συναίσθηση ευθύνης, παρά ένα “ατύχημα” που μετά θα κάνει τους πάντες να δηλώνουν “συγκλονισμένοι”.

Μέχρι τότε, ο καθένας ας αναλογιστεί τη θέση του. Όχι με βάση τη φανέλα που αγαπάει, αλλά με βάση αυτό που βλέπει. Γιατί αυτό που έχουμε μπροστά μας δεν είναι αθλητισμός. Είναι κάτι άλλο. Και δεν αξίζει σε κανέναν — ούτε στους παίκτες, ούτε στους φιλάθλους, ούτε στα παιδιά που κάποτε ονειρεύονταν να παίξουν σ’ αυτές τις ομάδες.

Και για να το ξεκαθαρίσουμε:

Δεν είμαστε ούτε με τον Γιαννακόπουλο, ούτε με τους Αγγελόπουλους.
Όσο κι αν αναγνωρίζουμε τη συμβολή τους στην άνοδο του ελληνικού μπάσκετ, στις διασυλλογικές επιτυχίες, στα τρόπαια και τις ένδοξες βραδιές που μας χάρισαν δύο εκ των κορυφαίων ομάδων της Ευρώπης — δεν είμαστε με πρόσωπα. Είμαστε με το ίδιο το μπάσκετ.

Αυτό θέλουμε να προστατευτεί. Αυτό πρέπει να σωθεί.

Γιατί αν δεν γίνει τώρα, δεν θα μείνει τίποτα να σωθεί αργότερα.