Λαμία: Γιατί δεν εφαρμόζεται ο αντικαπνιστικός νόμος; Ι Συμπολίτης μας απευθύνεται στον Εμπορικό Σύλλογο!

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι ο αντικαπνιστικός νόμος εφαρμόζεται μόνο στα «χαρτιά» στην χώρα μας.

Tο θέμα της επιλεκτικής ή (για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους) της μη εφαρμογής του αντικαπνιστικού νόμου στην Ελλάδα συσπειρώνει μια δυναμική μειοψηφία που υπερασπίζεται το δικαίωμά της να τη σέβονται όταν μοιράζεται χώρους κοινωνικής συνεύρεσης και αναψυχής (εστιατόρια, μπαρ, κ.λπ.).

-Advertisement-

Η θέση αυτή μοιάζει εκ πρώτης όψεως σωστή και, κυρίως, «δημοκρατική». Την ευθύνη έχει ο ίδιος ο πολίτης και όχι το κράτος, ο αιώνιος «πατερούλης» ανεύθυνων υποκειμένων. Το πρόβλημα, εδώ, βρίσκεται σε ένα άλλο, πολύ πιο λεπτό σημείο: υπάρχει νομοθεσία που δεν τηρείται.

Mε αυτό το σκεπτικό ο συμπολίτης μας Νίκος Ηλιόπουλος απευθύνεται με επιστολή του στον Εμπορικό Σύλλογο Λαμίας ευχόμενος να εισακουστεί.

-Advertisement-

Η επιστολή του 

“Λαμία, 14 Ιανουαρίου 2018
Προς
ΕΜΠΟΡΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΛΑΜΙΑΣ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΓΙΑ ΕΦΑΡΜΟΓΗ
ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΑΠΝΙΣΤΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ

Μου προκαλεί συναισθηματικό άλγος η σκέψη πως σε αντίθεση με τη Λαμία οι περισσότερες μεγάλες πόλεις και πρωτεύουσες νομών γύρω από τον δικό μας νομό εφαρμόζουν, αρκετούς μήνες τώρα, αυστηρώς και απαρέγκλιτα τον αντικαπνιστικό νόμο για κλειστούς, ιδιωτικούς και δημόσιους, χώρους σε όλα τα καταστήματα συνάθροισης κοινού καθιστώντας επιβεβλημένη και σαφή την πολιτισμική τους αναβάθμιση.

Η δική μας πολιτισμικά παρωχημένη και υποβαθμισμένη νοοτροπία πάνω στο συγκεκριμένο θέμα ορίζει αναμφισβήτητα το μέγεθος της αδιαφορίας και απάθειας απέναντι σε όλους τους μη καπνίζοντες συμπολίτες μας, αλλά κυρίως στους συμπολίτες που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, όπως παιδιά, ηλικιωμένοι, άνθρωποι με χρόνια αναπνευστικά προβλήματα κ.α.

Αναντίλεκτα, λοιπόν, προκύπτουν τα εξής ερωτήματα:
–Τι είναι εκείνο που αδυνατεί να ταρακουνήσει από την παγιωμένη, εδώ και χρόνια, κακή νοοτροπία τη δική μας πόλη, την πόλη της Λαμίας;
-Ποια ισονομία πολιτών ορίζει οι μη καπνίζοντες να αναγκάζονται να καθίσουν στους κρύους εξωτερικούς χώρους, ενώ οι καπνίζοντες εντός;
-Και γιατί αποκλείονται αντιδημοκρατικά από τέτοιου είδους χώρους οι έχοντες μικρά παιδιά ή εκείνοι με αναπνευστικά προβλήματα;

Εάν πραγματικά θέλουμε να δούμε να αλλάζει η πόλη και η μικροκοινωνία μας σε όλους τους τομείς που την απαρτίζουν, οφείλουμε να «ταρακουνήσουμε» τα στάσιμα και ελώδη νερά παλιών και οπισθοδρομικών συνηθειών-νοοτροπιών και να αναβαπτίσουμε αυτή την πολύπαθη μικροκοινωνία μας σε νέα και καθάρια, νερά που σφύζουν από όραμα, που διαταράσσουν τα μικροβολέματα του παρελθόντος προσδίδοντας νέα δυναμική στην πόλη και στις μεταξύ μας σχέσεις.

Μια κοινωνία που διακατέχεται από τον φόβο της όποιας αλλαγής μην τυχόν και ξεβολευτεί είναι μια κοινωνία καταδικασμένη στην υποταγή της στασιμότητας. Κι η στασιμότητα αποτελεί πρώιμο οιωνό της σήψης. Και δεν έχει να κάνει μόνο με το τσιγάρο, αλλά με τόσα άλλα θέματα που καθημερινά ταλαιπωρούν αδυσώπητα τον Νεοέλληνα. Χρειαζόμαστε άραγε την «πολιτισμένη» Ευρώπη για να μας δείξει τον δρόμο;

Έναν δρόμο που κάποτε ήμασταν η κεφαλή, μα καταλήξαμε ουραγοί… Πρέπει να φτάσει κάποιος σε ονομαστική καταγγελία για να αποδοθεί το αυτονόητο; Και γιατί να αναγκάζεται αυτός ο κάποιος να λειτουργήσει καταγγελτικά νιώθοντας έπειτα ενοχές για το πρόστιμο (σε δύσκολες μάλιστα οικονομικά εποχές) στον επιχειρηματία συμπολίτη του;

Κρίνω επιτακτικά αναγκαίο και σκόπιμο, λοιπόν, να επιληφθεί του θέματος ο ίδιος ο Εμπορικός Σύλλογος της Λαμίας, προκειμένου να θέσουν συλλογικά και συνολικά τις βάσεις για κοινή αντιμετώπιση του αντικαπνιστικού ζητήματος. Ίδια και πάγια αντικαπνιστική θέση από όλους τους επιχειρηματίες εστίασης, χωρίς να ξεγλιστρούν οι πολλοί και να αδικούνται οι λίγοι. Ως θεσμικός παράγοντας να κάνει την αρχή σε ένα ζήτημα που η επίλυσή του θα αναγάγει την πόλη μας σε μια πόλη που ακολουθεί τις εξελίξεις, μα κυρίως που ηθελημένα και με σκοπό θα προάγει το πολιτισμικό επίπεδο των ίδιων των πολιτών της σε ανώτερους αναβαθμούς.

Δυστυχώς, μάθαμε να υπηρετούμε το άτομο, μα καθόλου το σύνολο… Αρεσκόμαστε να μιλούμε για δικαιώματα, αλλά ποτέ για υποχρεώσεις… Αν και το να μην εισπνέω τον καπνό του άλλου στην ουσία του δεν έχει να κάνει πλέον τόσο με δικαίωμα, όσο με επικύρωση πολιτισμικού αγαθού. Ενός αγαθού που καταστρατηγείται εδώ και χρόνια συστηματικά κι ανερυθρίαστα από μια κοινωνία που επιμένει να διδάσκει στα νέα μέλη της την έλλειψη Σεβασμού!

Με αισιοδοξία να εισακουστώ,

Ο συμπολίτης σας
Νίκος Ηλιόπουλος”