Ωραιοποιούμε το παρελθόν, το εξιδανικεύουμε, το σηκώνουμε πιο ψηλά απ’ το παρόν και το αναπολούμε. Είναι μια αρχαία συνήθεια, ανθρώπινη και μας αρέσει να την απολαμβάνουμε αφιλτράριστη απ’ τις ματαιώσεις μας και τις αποτυχίες μας. Πρέπει να μοιάζει πάντα πιο όμορφο το παρελθόν, ειδικά όταν το παρόν είναι άσχημο. Πρέπει να σου υπόσχεται ένα αντίστοιχα καλό μέλλον. Και τώρα το χρειαζόμαστε, γιατί το παρόν μας είναι πολύ δύσκολο.
Γι’ αυτό αν κάτσεις και αναρωτηθείς τι σε απασχολούσε πέρσι τέτοια περίοδο, αυθόρμητα θα “αποφασίσεις” ότι δεν υπήρχε τίποτα αντίστοιχα τόσο σοβαρό, τόσο βαρύ για την πραγματικότητα. Και ίσως να είναι κι έτσι, τι να συγκριθεί με τον κορονοϊό;
Εμείς θυμηθήκαμε οκτώ πράγματα που μας απασχολούσαν πέρσι και που τα περισσότερα απ’ αυτά έχουν ξεχαστεί, έχουν φύγει μαζί με το 2019. Τα περισσότερα απ’ αυτά τα “προβλήματα” μοιάζουν με παιδική χαρά σήμερα.
1. Βρισκόμασταν δυο βδομάδες πριν την έναρξη της τελευταίας σεζόν του Game of Thrones, κι όσο κι αν φαίνεται μακρινό τώρα, για πολλούς -από μας- τότε ήταν το νούμερο ένα θέμα συζήτησης/ενδιαφέροντος/λόγος για να σηκώνονται/σηκωνόμαστε απ’ το κρεβάτι το πρωί. Πολλοί είχαν υποψιαστεί, βέβαια, την απογοήτευση που θα ακολουθούσε, αλλά όπως και να το κάνεις, και μόνο που ένιωθες ότι όπου να ‘ναι θα μάθαινες Ε-Π-Ι-Τ-Ε-Λ-Ο-Υ-Σ ποιος θα κάτσει στον Iron Throne, αρκούσε για να πεταρίζει το μέσα σου.
2. Μια 90χρονη θα συλληφθεί στη λαϊκή των Αμπελοκήπων, επειδή πουλούσε χωρίς άδεια παντόφλες, και πιο συγκεκριμένα τα αιμοδιψή και παράνομα τερλίκια. Η είδηση θα γίνει πρώτο θέμα, στα παράθυρα θα αναρωτιούνται για τον ζήλο της αστυνομίας, για την περίπτωση στην οποία βρήκε να εξαντλήσει όλη την αυστηρότητα και τυπικότητά της. Ούτε εμείς, ούτε οι ίδιες οι αστυνομικές αρχές μπορούσαν να φανταστούν, ότι ένα χρόνο μετά, τα καθήκοντά τους θα είχαν διαφοροποιηθεί τόσο πολύ, ότι θα μπορούσαν να ρίξουν πρόστιμο σε κάποιον επειδή απλά περπατάει στον δρόμο χωρίς να έχει ζητήσει την απαιτούμενη άδεια. Δεν κρίνουμε το μέτρο, εννοείται, την πραγματικότητα αποτυπώνουμε, και σχολιάζουμε πόσο παράλογη θα μας φαινόταν πέρσι τέτοια εποχή.
3. Η Εθνική ισοφάριζε τη Βοσνία λίγο πριν το τέλος, το ματς από 2-0 γινόταν 2-2 και αρχίζαμε πάλι να κάνουμε όνειρα για συμμετοχή στο Euro 2020. Είναι ειρωνικό από τόσες πλευρές όλο αυτό, που πραγματικά νομίζω ότι παθαίνω overload μόνο που το σκέφτομαι. Και δεν προκριθήκαμε στην τελική φάση, ΚΑΙ η τελική φάση αναβλήθηκε. Πόσες ματαιωμένες προσδοκίες μαζεμένες μόνο σε ένα παραλίγο γεγονός; Φέρτε το πριόνι.
4. Ο Πέτρος Κόκκαλης ανακοίνωνε την υποψηφιότητά του για ευρωβουλευτής και μια ατελείωτη συζήτηση ξεκινούσε από όλους τους πολιτικούς χώρους -και τις ομάδες. Αναπόφευκτα. Ήταν η περίοδος που ασχολήθηκε ο κόσμος και με τον Γεωργούλη, περισσότερο κι από όταν έπαιξε σε ταινία με τη Νία Βαρδάλος. (Ψέματα. Τότε δεν ασχολήθηκε κανείς).
5. Άσε λίγο στην άκρη τι συμβαίνει τις τελευταίες βδομάδες στα σύνορα με την Τουρκία και μεταφέρσου ένα χρόνο πριν τέτοια εποχή στην Κωνσταντινούπολη. Ο Ερντογάν χάνει στις δημοτικές εκλογές, δήμαρχος βγαίνει απ’τον συνδυασμό που στήριζε η αντιπολίτευση και εκείνος προτιμά να αποψιλώσει κι άλλο το ήδη αδύναμο μουστάκι του παρά να το δεχτεί. Θα επαναληφθούν οι εκλογές και πάλι θα χάσει. Όταν κοιτάζαμε προς τη μεριά της Τουρκίας, αυτό βλέπαμε, αυτό αναλύαμε, με αυτό ασχολούμασταν. Μοιάζει σχεδόν με μία ειδυλλιακά αδιάφορη ανάμνηση.
6. Μακεδονικό, προφανώς. Είχε ανοίξει προς τόσες πλευρές πέρσι αυτό το θέμα με τη συμφωνία των Πρεσπών, τις αντιδράσεις, τα συλλαλητήρια, τη memoποίηση του παπά και του “μη παραχαράσσετε την ιστορία”, που ίσως να ήταν και το νούμερο ένα θέμα συζήτησης, όχι μόνο εκείνης της περιόδου, αλλά όλου του πρώτου εξαμήνου του 2019.
7. Πέρσι τέτοια εποχή μοιραζόμασταν καλαμπουράκια και χαχανητά για το Brexit. Η Μέι έτρωγε την τρίτη ήττα της απ’ το κοινοβούλιο, καθώς καταψηφιζόταν πάλι η πρότασή της και παντού διαβάζαμε/ακούγαμε χαριτωμενιές του στιλ “-Θα φύγω. -Φύγε. -Όχι, δεν φεύγω” και άλλα τέτοια νόστιμα. Με λίγα λόγια, αν κάτι μας απασχολούσε περισσότερο απ’ τη διεθνή σκηνή ήταν αυτοί οι περίεργη αναποφασιστικότητα και ασυνεννοησία μεταξύ των Βρετανών. Ούτε τα θύματα κάποιου ιού, ούτε η εξάπλωση αυτού του ιού στην Ευρώπη και στην Αμερική, ούτε τι θα εννοεί ο πρωθυπουργός της Βρετανίας με την “ανοσία της αγέλης”. Τίποτα από όλα αυτά.
8. Γελούσαμε με τους υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους. Το θυμάσαι; Ένιωθες ξαφνικά σάματις οι θέσεις των δημοτικών συμβούλων να πολλαπλασιάζονταν όσο πλησιάζαμε στις δημοτικές εκλογές. Εμφανίζονταν ψηφοδέλτια με απίστευτες περιπτώσεις ανθρώπων, με αλλόκοτα βιογραφικά και ακόμα πιο αλλόκοτη κόμη. Και το κινητό μας δονούταν συνεχώς από μηνύματα γνωστών που ήθελαν να δοκιμαστούν στον στίβο της πολιτικής, πιστεύοντας ότι εμείς θα στηρίξουμε τις φιλοδοξίες τους. Τι τους έκανε να το πιστέψουν αυτό;
oneman
