Σε αγώνες κολύμβησης εκτός πισίνας προχώρησαν τα μέλη του Κολυμβητικού Ομίλου Ξάνθης, εκφράζοντας με μια πρότυπη διαμαρτυρία το παράπονο τους για το γεγονός πως το Κολυμβητήριο της πόλης παραμένει εδώ και πέντε χρόνια κλειστό.
Το Δημοτικό Κολυμβητήριο δεν λειτουργεί, με τους νεαρούς κολυμβητές να αναγκάζονται να προπονούνται σε γειτονικές πόλεις και να πετυχαίνουν μεγάλες και σημαντικές διακρίσεις.
Οι μικροί κολυμβητές φόρεσαν τα σκουφάκια τους και τα βατραχοπεδιλά τους, συγκεντρώθηκαν έξω από το κλειστό κολυμβητήριο και προχώρησαν σε… βουτιές, αλλά όχι στην πισίνα (η οποία παραμένει κλειστή) αλλά στο τσιμέντο, εκφράζοντας έτσι την διαμαρτυρία τους.
Ο Δημήτρης Γκαγκαλίδης, με μακράν ιστορία στα κολυμβητικά δρώμενα της πόλης, σχολιάζει το γεγονός με την παρακάτω ανάρτηση του:
Μια φορά κι ένα καιρό, η Ξάνθη είχε κολυμβητήριο
‘Ήταν στην εποχή (δεκαετία 40′) του πολέμου όταν Ξάνθη = η 1η πόλη στην Β. Ελλάδα που είχε “πισίνα”. Στην περιοχή των “Μύλων”, που έσφυζε από ομορφιά, με δέντρα, γρασίδι, λουλούδια και νοικοκυροσύνη.
Το 1954 ο ΚΟΞ είναι ο 1ος “χερσαίος” όμιλος στην Ελλάδα, με επιτυχίες, διακρίσεις, εκπροσώπηση στην ΕΚΟΦ και ομάδες πόλο και κολύμβησης. Η πισίνα είναι “ανοιχτή” και έχει βατήρες κατάδυσης, καφετέρια, χώρους αποδυτηρίων, καλαισθησία και ζωή.
Τα χρόνια περνούν και το κολυμβητήριο γίνεται “παντός καιρού” με πρόχειρη (δυστυχώς) κατασκευή που εξυπηρέτησε μόνο πρόσκαιρα. Λόγω προβλημάτων παλαιότητας, στατική ανεπάρκεια, ηλεκτρολογικών εγκαταστάσεων, θέρμανσης, εσωτ. αποδυτηρίων, κτλ, η λειτουργία γίνεται “στίβος μετ’ εμποδίων”. Τα σίδερα οξειδώνονται, το νερό γίνεται σχεδόν τοξικό, οι αθλητές αλλάζουν μαγιό έξω στο κρύο, η καθαριότητα διακυβεύεται (προβληματική υπερχείλιση, ανύπαρκτο ποδόλουτρο, κα).
Το κολυμβητήριο περνά στον Δ. Ξάνθης και τα προβλήματα παραμένουν. Ο χρόνος δείχνει τα σημάδια του, την ώρα που όμορες πόλεις φτιάχνουν σύγχρονες πισίνες. Η Ξάνθη χάνει την ευκαιρία των Ολυμπιακών έργων (2004), μένει πίσω στην πολιτική βούληση….και το κολυμβητήριο κλείνει.
Σήμερα το μέρος θυμίζει τριτοκοσμικό τοπίο, οι αναμνήσεις δόξας έσβησαν, όπως και τα 500 παιδιά που γέμιζαν καθημερινά την δεξαμενή. Τα ασύμφορα λειτουργικά έξοδα και οι λύσεις του δύσκολου σταυρόλεξου (γεωθερμία, φυσικό αέριο), δεν έγιναν ποτέ.
Το μόνο που έμεινε είναι τα όνειρα και η φαντασία των παιδιών που συνεχίζουν να προβάλλουν και να ελπίζουν. Χάρη σε αυτή τη φαντασία -εν έτη 2020- φτιάχνουν πισίνες στην ξηρά, κολυμβητικούς αγώνες στην άσφαλτο και προκαλούν γέλιο στους Ξανθιώτες, προβληματισμό στους μεγαλύτερους και άγχος στους υπεύθυνους……
e-charity
