Η αιφνίδια απώλεια μιας ζωής, και μάλιστα σε τόσο τρυφερή ηλικία, από μόνη της αποτελεί ένα τραγικό γεγονός που προβληματίζει όλη την κοινωνία.
Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλά αλλά οι απαντήσεις πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ποικίλες, ιδιαίτερα όταν δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια όσα διαδραματίστηκαν μέχρι την τελική κατάληξη.
Στη σύγχρονη ιατρική η πρόληψη αποτελεί την πρώτη γραμμή αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων. Η πρόβλεψη της αυτοκτονικότητας είναι αναμφίβολα πολύτιμη καθώς δύναται να αποτρέψει πιθανές απόπειρες αυτοκτονίας και τις συνέπειες αυτών, τόσο για τον αποπειραθέντα (θάνατος ή σοβαρή σωματική βλάβη), όσο και για το περιβάλλον του (πένθος, ενοχές, στίγμα κλπ).
Πρόκειται ωστόσο για ένα εγχείρημα με ιδιαίτερες δυσκολίες. Στην πραγματικότητα ο θάνατος ενός ανθρώπου που είναι πλήρως αποφασισμένος να θέσει τέλος στη ζωή του, σύμφωνα με την επιστημονική κοινότητα, είναι σχεδόν αδύνατο να αποτραπεί.
Και αυτό γιατί συνήθως υποκρύπτεται αδιάγνωστη ψυχική ασθένεια που δύσκολα γίνεται αντιληπτή από μη ειδικούς.
Και στο σημείο αυτό νομίζω πως πρέπει να κινητοποιηθούμε, να ενημερωθούμε αλλά και να μεταφέρουμε στην κοινωνία εκείνα τα προειδοποιητικά σημάδια και τους παράγοντες κινδύνου που τόσο εύστοχα έχει θέσει η επιστήμη ώστε να αναγνωρίσει και να υποστηρίξει θεραπευτικά τους δυνητικά αυτόχειρες.
Η επιστημονική και μεθοδική προσέγγιση είναι απαραίτητη και αυτό γιατί πολλά από τα σημάδια στα άτομα που αναπτύσσουν αυτοκτονικές τάσεις είναι πιθανόν να εμφανιστούν σε καταστάσεις σωματικής ή ψυχολογικής κόπωσης, άγχους ή αναστάτωσης που εναλλάσσονται με υγιείς σκέψεις και σχέδια για την ζωή καθιστώντας ακόμη πιο δύσκολη την τελική διάγνωση άρα και την δυνατότητα πρόληψης.
Έτσι όλοι μαζί ως πολιτεία, κοινωνία, γονείς, εκπαιδευτική κοινότητα και ιατροί θα πρέπει να σχεδιάσουμε και να υλοποιήσουμε σειρά ενεργειών με τις οποίες θα προσεγγίσουμε το πρόβλημα ώστε να θέσουμε τις υγιείς εκείνες βάσεις για να μην ξαναθρηνήσουμε ανθρώπινες ζωές.
Η ενημέρωση όλων των εμπλεκομένων για την ψυχική υγεία, η συμμετοχή ειδικών και πολιτών στην διαδικασία εύρεσης των υποψηφίων θυμάτων-αυτοχείρων και η εκμετάλλευση των εργαλείων που μας προσφέρει η πολιτεία(πχ η γραμμή παρέμβασης 1018) είναι μερικά από όσα πρέπει να γίνουν προκειμένου να ενεργοποιηθεί η κοινή γνώμη και να δραστηριοποιηθούμε όλοι μας.
Η αυτοκτονία είναι ένα μείζον πρόβλημα της δημόσιας υγείας και ως τέτοιο αναγνωρίζεται και αντιμετωπίζεται σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.
Δυνητικά αφορά τον καθένα, ανεξαρτήτως φύλου, φυλής ή κοινωνικοοικονομικής τάξης.
Σ’ αυτόν τον άξονα ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, συστήνει ήδη από το 1990 την καθολική αναγνώριση της αυτοκτονίας ως ζήτημα Δημόσιας Υγείας και την ανάπτυξη εθνικών προγραμμάτων πρόληψης, τα οποία θα είναι διασυνδεδεμένα με τις πολιτικές δημόσιας υγείας.
Ο Δήμος Λαμιέων και το Γραφείο Προστασίας Δημόσιας Υγείας εκτιμώντας την σοβαρότητα του προβλήματος θα ξεκινήσουν άμεσα σειρά επαφών ώστε να συντονίσουν τέτοιες δράσεις εναρμονιζόμενοι παράλληλα με το παγκόσμιο σύνθημα «Να εργαστούμε μαζί για την πρόληψη της αυτοκτονίας».
Παναγιώτης Στασινός
Αντιδήμαρχος Δημόσιας Υγείας Δήμου Λαμιέων
Επικεφαλής του συνδυασμού ”Λαμία στο Κέντρο”
