Με μια ανάρτηση γεμάτη υπονοούμενα, ο τότε (2015) πρόεδρος της ΝΟΔΕ Φθιώτιδας και σήμερα πολιτευτής της Ν.Δ Στέλιος Κανέλλος γυρίζει δέκα χρόνια πίσω στο βράδυ του δημοψηφίσματος του 2015, για να υπενθυμίσει ποιοι ήταν παρόντες στα δύσκολα και ποιοι απλώς περιμένουν τις καρέκλες.
Φωτογραφίζει στελέχη της ΝΔ που τότε κρύφτηκαν από τις συγκεντρώσεις του «ΝΑΙ», έκαναν πίσω στα δύσκολα και σήμερα παριστάνουν τους υπεύθυνους και τους καθοδηγητές. Μάλιστα μιλά για “πίκρα από τους δικούς μας”, δείχνοντας ότι η εσωστρέφεια -μεγαλύτερη από ποτές πλέον στην 6ετία Μητσοτάκη- και τα μαχαιρώματα στο εσωτερικό δεν είναι κάτι καινούργιο.
Η ανάρτηση του Στέλιου Κανέλλου:
Ξημερώνει 5 Ιουλίου.
Δέκα χρόνια ακριβώς πριν, το 2015, έζησα μια από τις πιο δύσκολες μέρες μου στην πολιτική.
Την βραδιά του δημοψηφίσματος.
Ήμουν Πρόεδρος ΝΟΔΕ Φθιώτιδας τότε.
Την τελευταία εβδομάδα πριν την Κυριακή του δημοψηφίσματος και ενώ το ΌΧΙ φαινόταν να παίρνει κεφάλι αρκετοί κρυβόντουσαν από τις συγκεντρώσεις του ΝΑΙ σε πρωτεύουσα και επαρχία.
Όπως συνηθίζουν εξάλλου.
Να κρύβονται στα δύσκολα, να μην τσαλακώνονται, να καρπώνονται στις νίκες και στα εύκολα, να περιμένουν την επόμενη μέρα κλπ.
Το βράδυ εκείνης της Κυριακής ήμασταν τρία άτομα στα γραφεία της τότε ΝΟΔΕ μετά τα αποτελέσματα.
Το μέλλον της χώρας κρεμόταν από μια κλωστή.
Τα λεπτά και οι ώρες κυλούσαν βασανιστικά.
Δεν κρύφτηκα, δεν δείλιασα εκείνες τις ημέρες.
Με προσωπικό κόστος μεν με ήσυχη την συνείδηση μου δε.
Παλέψαμε για να μείνουμε Ευρώπη.
Δυστυχώς έχουμε μεγάλη ανηφόρα όπως δείχνει και η ζοφερή επικαιρότητα για να γίνουμε Ευρώπη.
Δεν έχω μετανιώσει στιγμή για εκείνες τις μέρες του 2015.
Και ας μας πικραίνουν τόσα και τόσα.
Από εκεί που δεν το περιμέναμε.
Το ιστορικό ταμείο δεν έγινε ακόμα.
Και είναι ψέμα πώς έβγαλε βρώμα η ιστορία πως ξοφλήσαμε.
Ξοφλάς όταν τα παρατάς.
Δεν τα παρατήσαμε τότε που μας χλεύαζαν οι “δικοί” μας.
Δεν τα παρατάμε σήμερα που μας πικραίνουν οι “δικοί” μας.
Και δεν θα τα παρατήσουμε ποτέ.
Δεν είναι υπόσχεση.
Είναι κάτι βαθύτερο.
Είναι όρκος.
Συνειδητός.
Και παντοτινός.
Το ωραίο είναι ότι έχουμε εθνική αμνησία. Κανείς δεν θυμάται τη χρεοκοπία – ποιοι μας οδήγησαν σε αυτή και γιατί. Κανείς δεν θυμάται γιατί το πρώτο μνημόνιο εξείχτηκε σε φιάσκο – και ποιοι ευθύνονται. Κανείς δεν θυμάται γιατί και το δεύτερο μνημόνιο πήγε στον αγύριστο – και ποιοι πάλι ευθύνονται. Κανείς!
Περιέργως, ορισμένοι ξεχνάνε επιδέξια και τα Τέμπη με τους 57 νεκρούς, το Ταμείο Ανάκαμψης που εξατμίστηκε σε τσέπες κολλητών, τους αμέτρητους ΟΠΕΚΕΠΕδες ανά την Ελλάδα… Για να μη πάμε πιο παλιά: το Βατοπέδι!
Είμαστε ο μοναδικό λαός που έχει μετατρέψει τη λήθη σε εθνικό σπορ! Κι έτσι συνεχίζουμε, χωρίς να θυμόμαστε τίποτα, χωρίς να μαθαίνουμε τίποτα – αλλά πάντα έτοιμοι να ξαναπέσουμε στην ίδια παγίδα. Γιατί η μνήμη, βλέπετε, είναι πολυτέλεια που δεν μπορούμε να αντέξουμε οικονομικά. Α, ρε, Έλληνες, λεβέντες! Απόγονοι του πιο …έξυπνου λαού του κόσμου!