Μια από τις πιο δυνατές ιστορίες ζωής που αναδείχθηκαν στις μέρες του κορωνοϊού στη Λαμία, ήταν αυτή της περιπλανώμενης 49χρονης Αυστραλέζας που βρέθηκε ταλαιπωρημένη, μόνη, στεγνή από ψιλά και από παρέα, να περιφέρεται τέσσερα μερόνυχτα στο ΚΤΕΛ. Η ιστορία μιας γυναίκας που το μόνο που της είχε απομείνει, ήταν η απόγνωση και η αξιοπρέπεια…
Αυτή είναι η ιστορία της
Η Teanne έφυγε από την Αυστραλία πριν 2,5 χρόνια. Ήθελε να γνωρίσει την Ελλάδα, να ζήσει στη χώρα μας, να κάνει μια καινούρια αρχή. Στη χώρα που στα μάτια κάθε «ξένου» φαντάζει σαν ονειρικός προορισμός –και όχι άδικα- για την ιστορία της, την ομορφιά της και τους ωραίους ανθρώπους της. Όμως όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο θεός γελάει. Έτσι δεν λέει ο λαός;
Μετά την Αθήνα βρέθηκε να ζει στην Αλεξανδρούπολη. Ερωτική μετανάστης; Η συνέχεια όμως δεν ήταν όπως την είχε φανταστεί. Εκεί ήταν που απέμεινε μόνη, έχοντας χάσει τα πάντα. Ακόμα και το διαβατήριο της.
Η ζωή χωρίς σπίτι, συγγενείς, φίλους και εισόδημα από όνειρο έγινε εφιάλτης. Πώς να επιβιώσει μια γυναίκα μόνη; Πώς να ζητήσει βοήθεια που ούτε τη γλώσσα δεν είχε ακόμη μάθει; Και η περηφάνια της; Τσαλακωμένη και αυτή όπως τα μοναδικά ρούχα που βρέθηκε να φοράει…
Με στόχο πια να φτάσει ως την Αθήνα και με λίγα χρήματα που εξοικονομούσε από ανθρώπους που καταλάβαιναν πως χρειάζονταν βοήθεια, κατάφερε να φτάσει ως το Βόλο. Περιπλανήθηκε τόσο που ένα κρύωμα την οδήγησε στο Νοσοκομείο της Λάρισας. Εκεί αφού εξετάστηκε και διαπιστώθηκε πως τα συμπτώματα της δεν έδειχναν κορωνοιό ή κάτι σοβαρό, πήρε εξιτήριο. Επέστρεψε στο Βόλο. Με τα λίγα χρήματα που της είχαν απομείνει, πήγε στον σταθμό των λεωφορείων, πιστεύοντας πως θα αποκτήσει το εισιτήριο που θα την οδηγούσε στην Αθήνα. Εκεί όπου της είχαν απομείνει κάποιοι γνωστοί που θα μπορούσαν να την βοηθήσουν.
Κατέθεσε στο ταμείο του ΚΤΕΛ Βόλου μέχρι και το τελευταίο της κέρμα. Το εισιτήριο «κόπηκε» για Λαμία. Για τόσο έφταναν τα χρήματα. Η ίδια, δεν το γνώριζε.
Το κατάλαβε όταν το λεωφορείο έφτασε στο ΚΤΕΛ της Λαμίας και αποβίβασε όλους τους επιβάτες. Και εκεί, γύρω από τον σταθμό του ΚΤΕΛ, περιφέρονταν τέσσερις ημέρες, χωρίς φαγητό, χωρίς λεφτά, μόνο με μια τσάντα με λιγοστά υπάρχοντα.
Τα πρωινά, έμπαινε στην αίθουσα αναμονής. Κάθονταν διακριτικά σε όποια γωνιά έβρισκε. Το απόγευμα, όταν έκλεινε το ΚΤΕΛ, έβγαινε και περιφέρονταν τριγύρω. Κοιμόταν όπου έβρισκε. Ανήμπορη να ζητήσει βοήθεια. Η αξιοπρέπεια που λέγαμε…
Ο Νίκος ο ταξιτζής και η γραμμή αλληλεγγύης…
Ο Νίκος Τσιούμας, ένας από τους ταξιτζήδες που γυρίζουν την πόλη και κάνουν πιάτσα στο ΚΤΕΛ τις ώρες που κυκλοφορούν λεωφορεία, την είδε αποκαμωμένη απέναντι από το σημείο που είχε σταθμεύσει το ταξί του. Θυμήθηκε ότι την είχε ξαναδεί και την προηγούμενη μέρα. Στο ίδιο σημείο. Με την ίδια απόγνωση..
Εκείνος ήταν που κατάλαβε ότι η 49χρονη γυναίκα χρειάζεται βοήθεια και χωρίς δεύτερη σκέψη την πλησίασε για να την ρωτήσει τι της συμβαίνει. Τον ευχαρίστησε για το ενδιαφέρον και το μόνο που ζήτησε ήταν αν μπορεί να της προσφέρει κάτι να φάει, γιατί δεν είχε χρήματα.
Μετά το κέρασμα, ο Νίκος της μίλησε για το πρόγραμμα Βοήθεια για όλους του Δήμου Λαμιέων και ανέλαβε να ενημερώσει την υπηρεσία του Δήμου.
Μέσα στα επόμενα πέντε λεπτά, αυτοκίνητο του δήμου την παρέλαβε και ακολουθώντας όλες τις διαδικασίες που προβλέπονται, την οδήγησε στο Γ’ ΚΑΠΗ Λαμίας. Ένα ζεστό μπάνιο, φρέσκο φαγητό και το πολυπόθητο εισιτήριο για την Αθήνα, ήταν ήδη δικά της.
Λίγο αργότερα, αυτοκίνητο του Δήμου την οδήγησε στον σταθμό των τρένων για το δρομολόγιο που τόσο καιρό ονειρεύονταν…
Με ένα thank you…και με δάκρυα στα μάτια αποχαιρέτησε τους ανθρώπους του Δήμου Λαμιέων που της έκαναν συντροφιά μέχρι να επιβιβαστεί.
Υ.Γ Για κάποιους ίσως η ιστορία μιας σημερινής άστεγης είναι απλώς η ιστορία μιας γυναίκας που «δεν είχε μυαλό στο κεφάλι της», που «κοίτα που κατέληξε»….
Μα η ζωή ρόδα είναι και γυρίζει. Και μαζί της ζούμε πότε τις πιο λαμπερές πότε τις πιο σκοτεινές της πλευρές. Σε αυτές τις σκοτεινές, η αλληλεγγύη είναι που ξανακάνει τη ρόδα να γυρίζει. Μέχρι να ξαναρθεί στο φως…
