«Αυτή είναι μια κηδεία για τις δικαιολογίες σας. Αξίζετε περισσότερα από αυτές Ευχαριστώ».
Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η Ρομπίν Αρζόν, γυμνάστρια της Peloton και αντιπρόεδρος του προγραμματισμού γυμναστικής της εταιρείας, ξεκινάει πολλά από τα προγράμματά της. Γνωστή στα social media σαν «@robinNYC, η Αρζόν είναι ένα πρόσωπο με πολλές ιδιότητες.
Γυναίκα έμπνευση
Εκπαιδεύτρια ποδηλασίας στη Νέα Υόρκη και συγγραφέας του βιβλίου «Shut Up and Run», η Αρζόν έχει εμπνεύσει δρομείς και ποδηλάτες σε όλο τον κόσμο να βελτιώσουν τη ζωή τους κατακτώντας στόχους που δεν πίστευαν ποτέ πως θα κατακτήσουν.
Για την Αρζόν, η υπέρβαση των δυνατοτήτων είναι απλά κομμάτι της καθημερινής της ζωής, ξοδεύοντας αμέτρητες ώρες σε προετοιμασία για τον επόμενο αγώνα δρόμου που θα συμμετάσχει. Μέχρι στιγμής έχει τρέξει σε πάνω από 50, συμπεριλαμβανομένων κάποιων αγώνων μικρότερων αποστάσεων και κάποιους ημιμαραθώνιους.
Ωστόσο, αν και το τρέξιμο είναι το μεγάλο της πάθος αυτή τη στιγμή, δεν είναι κάτι που συνήθιζε σε όλη της την ζωή. Η Αρζόν ξεκίνησε να τρέχει στα 23 της, αφού έζησε μια τραυματική εμπειρία στο κολλέγιο που την ώθησε να ζει τη ζωή της στα άκρα.
Ήταν το 2002, όταν η Αρζόν βρισκόταν σε ένα μπαρ του Μανχάταν με τους φίλους της, όταν ένας ένοπλος μπήκε στο μαγαζί και κράτησε όμηρους τόσο την ίδια όσο και άλλους 40 πελάτες. Η Άρζον επιλέχθηκε από τον δράστη να είναι εκείνη που θα επικοινωνούσε με την αστυνομία. Η νεαρή τότε φοιτήτρια βρέθηκε ξαφνικά αντιμέτωπη με το θάνατο. Η κατάσταση διήρκεσε περίπου τρεις ώρες, κατά τη διάρκεια των οποίων ο δράστης έλουσε τους ομήρους με κηροζίνη και απειλούσε πως θα τους βάλει φωτιά.
Ενώ η Αρζόν προσπαθούσε να επικοινωνήσει με τον έξω κόσμο, δύο όμηροι απέδρασαν, κάτι που έδωσε στην αστυνομία την την ευκαιρία να μπει στο μπαρ και να τον συλλάβει. Όλοι οι όμηροι έζησαν. Αυτή η ομηρία έχει διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό αυτό που είναι σήμερα η ίδια.
Τα επόμενα χρόνια, η Αρζόν επιχείρησε να σπουδάσει νομική αλλά σταδιακά συνειδητοποίησε ότι κάτι έλειπε. Ένιωθε σαν να μην ακολουθούσε το πάθος της και σιγά σιγά άρχισε να εξερευνά τη δυνατότητα αλλαγής σταδιοδρομίας.
Ελευθερία…
Ενώ δούλευε πολλές ώρες ως δικηγόρος, η Αρζόν συνήθιζε να τρέχει απλά για να χαλαρώσει. Για να διαπιστώσει τελικά ότι η ελευθερία που βίωσε με το τρέξιμο θα μπορούσε να τροφοδοτήσει μια καριέρα στη γυμναστική στο γυμναστήριο. «Κατέληξα να ερωτεύομαι πραγματικά τον αθλητισμό και να τρέχω ακόμα πιο συστηματικά μέχρι που θέλησα να διαπιστώσω αν υπάρχει η πιθανότητα να έχεις δουλειά στον τομέα αυτό», τονίζει η ίδια.
Και κάπως έτσι συναντήθηκε με τον Τζον Φόλεϊ, Διευθύνοντα Σύμβουλο της «Peloton» και έγινε γυμνάστρια. Μέσα από όλες αυτές τις αλλαγές στη ζωή της, η Αρζόν ξεκίνησε να αντιλαμβάνεται το τρέξιμο ως έναν τρόπο να αντιμετωπίσει και να βελτιώνει όποιο τρόπο ζωής ακολουθεί. Έτρεξε τον πρώτο της μαραθώνιο το 2010 και ήταν ο Μαραθώνιος της Νέας Υόρκης, που όπως λέει είναι μακράν η αγαπημένη της πορεία.
«Είναι μια φοβερή εμπειρία γιατί η ενέργεια στη Νέα Υόρκη είναι τόσο ισχυρή», λέει. Με δεδομένο πως διαρκώς προετοιμάζεται για έναν αγώνα, συνήθως προπονείται τέσσερις με πέντε φορές την εβδομάδα. «Κάνω προπονήσεις με χαμηλό τέμπο, με γρήγορο τέμπο, μακρινών αποστάσεων, κοντινών αποστάσεων. Συνήθως οι προπονήσεις μου κρατούν περίπου δυο με τρεις ώρες», τονίζει η ίδια.
Η Αρζόν έτρεχε σε περίπου πέντε κούρσες τον χρόνο μέχρι που το 2014 διαγνώστηκε με διαβήτη τύπου 1. Αλλά αυτό δεν αποτέλεσε λόγο για να σταματήσει να τρέχει. «Είναι κομμάτι της ζωής μου το να τρέχω. Με την πάθηση που έχω πρέπει να κάνω πολλά πράγματα για την υγεία μου και αυτό δυσκολεύει τις προπονήσεις. Αλλά δεν τα παράτησα ποτέ. Το ακριβώς αντίθετο, είμαι πιο δυνατή και αποφασισμένη από ποτέ», λέει η ίδια.
Όπως τονίζει, οι προπονήσεις την βοηθάνε να ανταπεξέρχεται σε πολλές δυσκολίες της ζωής της και αυτός είναι και ο λόγος που προσπαθεί διαρκώς να εισάγει και άλλους ανθρώπους σε αυτόν τον κόσμο. Αυτός ήταν και ο λόγος που έγραψε το βιβλίο της. «Η έμπνευση είναι καθοριστικός παράγοντας στο τρέξιμο. Όχι μόνο για να ξεκινήσεις να τρέχεις αλλά και για όσους τρέχουν ήδη. Πάντα πρέπει να βρίσκεις λόγους για να εμπνέεσαι ώστε αν συνεχίζεις να τρέχεις», λέει η έμπειρη αθλήτρια.
πηγη-runnfun.gr
