Ο Νοέμβριος έφτασε στα μισά του και όπως κάθε χρόνο έτσι και εφέτος γιορτάστηκε η 45η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Μια επέτειος «ξεθωριασμένη» όχι για τα μηνύματά της που είναι πιο επίκαιρα από ποτέ, αλλά γιατί η νέα γενιά μάλλον δεν ξέρει τι και γιατί γιορτάζει. Μια επέτειος που αποτελεί μάλλον ευκαιρία για τον καθιερωμένο περίπατο προς την Αμερικάνικη πρεσβεία. Μια επέτειος που αποτελεί ευκαιρία για το καθιερωμένο «ξεκάρφωμα» με φωνές και τυμπανοκρουσίες και μετά έχοντας «ήσυχη» την συνείδησή μας να πάμε να καθίσουμε αναπαυτικά στον καναπέ μας, αφού και φέτος διαμαρτυρηθήκαμε ενάντια του κατεστημένου, της πλουτοκρατίας, των Αμερικανών και όποιων άλλων τέλος πάντων και να παρακολουθήσουμε από τηλεοράσεως τα επεισόδια που θα κάνουν οι «γνωστοί – άγνωστοι» με την αστυνομία.
Όμως το Πολυτεχνείο είναι μια επέτειος γεμάτη συμβολισμούς! Με αρχή και τέλος το σύνθημα που δέσποζε εκείνες τις μέρες στα χείλη των εξεγερμένων φοιτητών, στους τοίχους, στα πανό και στα φέιγ βολάν, στο ραδιόφωνο: «ψωμί- παιδεία- ελευθερία» φώναζαν οι νέοι της εποχής. «ψωμί- παιδεία- ελευθερία» αναζητούμε κι εμείς σήμερα καθισμένοι στον καναπέ μας. Εκείνοι όμως βρήκαν το σθένος σε ημέρες δικτατορίας και «ταμπουρώθηκαν» μέσα στον χώρο του πανεπιστημιακού ασύλου αναζητώντας την δικαίωση. Ύψωσαν το ανάστημα τους πέρα από κομματικές τοποθετήσεις ενάντια στην χούντα. Ζήτησαν τα αυτονόητα: Δουλειά (ψωμί) – παιδεία – ελευθερία. Γιατί μόνο με αυτά τα τρία συνθετικά μπορεί να πάει ένα κράτος και μια κοινωνία μπροστά.
Οι τότε νέοι το αντιλήφθηκαν και σε αντίθεση με τους πολιτικούς που έκαναν αντιδικτατορικό αγώνα από το εξωτερικό, προτίμησαν να παλέψουν και να γίνουν θυσία για τα δικαιώματά τους. Νέοι μιας άλλης εποχής, εμπνευσμένοι από τους αγώνες των Ελλήνων ενάντια στους πάσης φύσεως κατακτητές, επαναστάτησαν εναντίον των εσωτερικών καταπατητών της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας. Δημοκρατία και Ελευθερία… Δύο λέξεις, δύο έννοιες που οι Έλληνες υπηρέτησαν πιστά από την εποχή του Λεωνίδα.
Αργότερα βέβαια, κάποιοι από αυτούς τους νέους του Πολυτεχνείου απορροφήθηκαν από το σύστημα και μπλέχτηκαν στα δίχτυα της εξουσίας, ξέχασαν τα συνθήματα στους τοίχους, αποποιήθηκαν στην πράξη τους λαϊκούς αγώνες, έγιναν υπηρέτες ξένων και εγχώριων συμφερόντων και εν τέλει έφτασαν την Ελλάδα στο σημείο που βρίσκεται σήμερα.
Κάποιοι από αυτούς μάλιστα, εξακολουθούν και διατηρούν μέχρι σήμερα θέσεις και προνόμια όπως η Μαρία Δαμανάκη, άλλοι πάλι σύγχρονοι Γκεμπελιστές προσπαθούν να δώσουν αριστερό χρώμα στο κίνημα και να καπηλευτούν την εξέγερση σαν να ήταν καθοδηγούμενη από αυτούς! Η γενιά του πολυτεχνείου, που σίγουρα για τους εμπλεκόμενους μεταπολιτευτικά με την πολιτική είναι η σημερινή γενιά του μνημονίου, είναι η γενιά που ώθησε την χώρα στον εκδημοκρατισμό της και κανείς δεν μπορεί να της αφαιρέσει με όποιο επιχείρημα την αξία γι’ αυτό που εν τέλει κατάφερε.
Η γενιά του Πολυτεχνείου όμως τελείωσε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όπως και η εποχή της Δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Σε μια Ελλάδα έρμαιο των μνημονίων (που για κάποιους θεωρητικά τελείωσαν), της ύφεσης, της ανεργίας, της απουσίας του κοινωνικού κράτους, της διάλυσης της κοινωνίας, της κατάρρευσης της παιδείας και της υγείας το σύνθημα «ψωμί- παιδεία- ελευθερία» μάλλον ξεθωριασμένο μοιάζει.
Σε μια Ελλάδα που οι Έλληνες ξεχασμένοι από φίλους, εταίρους και συμμάχους, δέχονται αδιαμαρτύρητα απειλές, ύβρεις, εκβιασμούς και οικονομική εξαθλίωση σαν να τιμωρούνται για την μέχρι τώρα ένδοξη ιστορία τους, για τους αγώνες τους ενάντια στο κατεστημένο το Πολυτεχνείο αποτελεί μάλλον μια γιορτή – ευκαιρία για «ξεκάρφωμα».
Σε μια Ελλάδα που παραχώρησε από μόνη της κάθε κυριαρχικό της δικαίωμα στους δανειστές της, σε μια χώρα που κουμάντο κάνουν οι επίτροποι και οι ντόπιοι και ξένοι τοποτηρητές (συγνώμη αλλά πάντα μου διαφεύγει ότι τελειώσαμε από τα μνημόνια), εμείς ως γραφικοί και άκρως ρομαντικοί εξακολουθούμε να φωνάζουμε «ψωμί – παιδεία – ελευθερία» αναπολώντας παλιές στιγμές δόξας!
Αλλά μη τα ρίχνουμε όλα στους άλλους και εμείς οι Έλληνες έχουμε αλλάξει. Έχουμε ξεχάσει τους προγόνους μας, έχουμε ξεχάσει ότι κάποιοι άλλοι πότισαν το δέντρο της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας με ποταμούς αίματος. Εμείς, οι σημερινοί νεοέλληνες καθόμαστε αναπαυτικά στον καναπέ μας διαλογιζόμενοι, φωνάζοντας κάθε 17 του Νοέμβρη «ψωμί- παιδεία- ελευθερία» χωρίς να ξέρουμε ούτε τι σημαίνει ως σύνθημα, ούτε τι θυσίες απαιτούνται για να τα αποκτήσεις ξανά ως υπέρτατα αγαθά. Γιατί πρέπει να αγωνιστείς για να αποκτήσεις ξανά αυτό που έχασες. Και το έχασες αδιαμαρτύρητα, παρακολουθώντας τις εξελίξεις από τον καναπέ σου! Δεν έδωσες καν την μάχη σου! Προδομένος από όλους όσους πίστεψες όλα τα μεταπολιτευτικά χρόνια ότι θα σου φτιάξουν ένα καλύτερο αύριο για σένα και τα παιδιά σου, επειδή απλά ανήκαν στην γενιά του Πολυτεχνείου.
Μέχρι λοιπόν να αντιληφθούμε την σημασία και τους συμβολισμούς που πηγάζουν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η επέτειος αυτή θα κινδυνεύει να πάψει να ζει. Στο χέρι όλων μας είναι να την ζωντανέψουμε με πράξεις αντίστασης εναντίον των οδοστρωτήρων των αξιών της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας. Στο χέρι όλων μας είναι να φωνάξουμε «το πολυτεχνείο ζει» όταν καταλάβουμε επιτέλους ότι πέρα από κόμματα πρέπει να αντισταθούμε παλλαϊκά ενάντια σε αυτούς που ισοπεδώνουν τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας. Να αντισταθούμε σε αυτούς που μας έστειλαν στην ανεργία και μας άφησαν χωρίς ΨΩΜΙ, σε αυτούς που ισοπέδωσαν την ΠΑΙΔΕΙΑ και κινδυνεύουν τα παιδιά μας να μείνουν αγράμματα, αυτούς που μας στέρησαν χωρίς πόλεμο την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, παραδίδοντας τα κυριαρχικά μας δικαιώματα σε ξένα κέντρα αποφάσεων. Μέχρι τότε, το Πολυτεχνείο θα ζει μόνο ως φιλοσοφική προσέγγιση κάθε 17 του Νοέμβρη, σε μια καθιερωμένη γεμάτη τυμπανοκρουσίες και συνθήματα πορεία και σε μια πολύ κακή αναπαράσταση των γεγονότων της εποχής από κάποιους μπαχαλάκηδες, τεμπέληδες, δήθεν αναρχικούς με την αστυνομία.
