Η φωνή της Φωτεινής Βελεσιώτου σημαίνει την αρχή. Οι στίχοι έρχονται να μείνουν στα χείλη και οι εικόνες τους στα μάτια: «Να σε μισήσω είναι αργά, αέρας με δροσολογά, με κυνηγούν οι μέλισσες, κι εσύ, που δεν με θέλησες. Τινάζω τον βασιλικό να σταματήσω το κακό. Σε είχαν δέσει μάγισσες μα πάλι εσύ με ράγισες. Νυχτώνει, βγαίνω να σε βρω.
Σα φεγγαράκι δύο μερώ. Κλειστά παραθυρόφυλλα. Να μ’ αγαπάς πως το θελα. Θυμάρι ρίχνω στις φωτιές. Με τυραννούν οι ομορφιές. Οι ομορφιές οι φόνισσες. Και συ που με λησμόνησες».
Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί παίζουν το τραγούδι όλη μέρα. Στο καθημερινό κομφούζιο του κέντρου της πόλης από τις χαραμάδες των αυτοκινήτων αναδύεται η μελωδία των «Μελισσών». Η σειρά συζητιέται παντού, τα spoilers δίνουν και παίρνουν. Η τηλεοπτική συνήθεια αλλάζει. Ποιες είναι τέλος πάντων αυτές οι «Άγριες Μέλισσες»;
Οι “πέτρες του σκανδάλου” αδελφές Σταμίρη, ο σκληρός Δούκας, η αδίστακτη Μυρσίνη, τα παιδιά τους Πηνελόπη, Κωνσταντής και Νικηφόρος, ο αναποφάσιστος Λάμπρος, ο γλυκός Μιλτιάδης, ο αδικοχαμένος Γιάννος, ο διπρόσωπος Θωμάς, η κοσμοπολίτισσα Ανέτ, η ταπεινωμένη Θεοδοσία, η εκρηκτική Βιολέτα, ο δίκαιος Προύσαλης, ο μοιραίος Μελέτης, η γάργαρη κυρά Ρίζω και όλοι οι μικροί ήρωες έκαναν το Διαφάνι το κέντρο του τηλεοπτικού κόσμου μας.
Ολοι αυτοί, πρωταγωνιστές σε μία σειρά, που ήλθε ως ιδέα του Τζώρτζη Ποφάντη, του γενικού διευθυντή προγράμματος του ΑΝΤ1, ο οποίος τόλμησε να ρισκάρει με μία καθημερινή σειρά εποχής. Η συνέχεια γνωστή.
Η “χρυσοδάκτυλη” Μελίνα Τσαμπάνη μαζί με τον σύζυγό της, Πέτρο Καλκόβαλη θα αφήσουν τις πένες τους να χαράξουν συναρπαστικές διαδρομές, όπου το δραματικό στοιχείο θα κυριαρχήσει μέσα από μοιραία λάθη, από τραγικές ειρωνείες και από ανατροπές. Τα επεισόδια δεκάδες κι όμως το κάθε ένα είναι ένα μικρό δημιούργημα τηλεοπτικής τέχνης. Με χαρακτήρες ολοκληρωμένους, με πλοκή, με δομή και φυσικά με όλα εκείνα τα συστατικά που συνιστούν σπουδαία δραματουργία. Ερωτας, φόνος, πάθος, απάτη, μίσος, αγάπη, πόθος, ψέμα, πίστη, εξουσία, δικαιοσύνη. Εννοιες παρούσες σε κάθε επεισόδιο, εναλλαγές συναρπαστικές.
Η ίδια πριν από μερικούς μήνες στο “ΘΕΜΑ” θα προσπαθήσει να περιγράψει αυτό που πρόκειται να γίνει αλλά κανείς δε φαντάζεται. «Τα στοιχεία μας τα έχει καθορίσει ο Αριστοτέλης και μέχρι σήμερα ο ορισμός της τραγωδίας συνοψίζει μοναδικά αυτό που πρέπει να έχει στο μυαλό του κάθε δημιουργός. Όταν λες μια ιστορία, με όποιο τρόπο κι αν επιλέξεις να την πεις, πρέπει να έχει χαρακτήρες που αναγνωρίζει το κοινό και μια ενδιαφέρουσα συνθήκη που πυροδοτεί τη δράση.
Οι θεατές πρέπει να συμμετέχουν, να συμπάσχουν, να αισθάνονται και να ταυτίζονται με τον κόσμο που δημιουργείς. Αυτό είναι και το ζητούμενο. Στην περίπτωση των “Αγριων Μελισσών” έχουμε να κάνουμε με μια δραματική σειρά με έντονο σασπένς, πολλές ανατροπές, μεγάλες συγκρούσεις και τρομακτικά διλήμματα. Ανήκει στο είδος του crime-drama, το οποίο αγαπώ ιδιαίτερα.
Το διαφορετικό είναι πως αυτή η ιστορία εγκλήματος έχει τοποθετηθεί σε ένα χωριό της Θεσσαλίας το 1958. Μια εποχή που μας γεμίζει νοσταλγία, με εικόνες μιας άλλης Ελλάδας και χαρακτήρες που πολλοί μάθαμε ν’ αγαπάμε μέσα από τον Ελληνικό κινηματογράφο. Αυτό το «πάντρεμα» δημιουργεί κατά τη γνώμη μου, ένα πολύ ενδιαφέρον περιβάλλον για την εξέλιξη της ιστορίας. Η εξέλιξη της πλοκής βασίζεται απόλυτα στο χαρακτήρα των ηρώων που πάσχουν και η εξέλιξη των χαρακτήρων εξαρτάται απόλυτα από τα γεγονότα που καλούνται ν’ αντιμετωπίσουν».
Κομβικός ο ρόλος του σκηνοθέτη Λευτέρη Χαρίτου. Ο άνθρωπος που θα σκηνοθετήσει τις “Μέλισσες”, ωσάν να επρόκειτο για κινηματογραφική ταινία, θα φέρει άλλα τηλεοπτικά ήθη. Θα δημιουργήσει μαγικά πλάνα, θα αναδείξει την θεατρικότητα των ερμηνευτών του, θα παίξει με τις σιωπές και τα βλέμματα, θα φωτίσει το σημείο και θα επενδύσει στη μουσική και στη δύναμη του ήχου.
Ο Χαρίτος θα “τροφοδοτήσει με ρεύμα” τη σειρά και το κείμενο, το οποίο θα μεταμορφωθεί σε μία εκρηκτική ενέργεια που θα καθηλώσει. Θα φέρει το θέατρο στο πλατό αλλά με όρους τηλεοπτικούς. Υπέροχος σκηνοθέτης, ευφυής δημιουργός κυριευμένος από ευαισθησίες και ανοιχτός στο ερέθισμα. Προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσει το μυστικό της σειράς, θα σχολιάσει πριν από λίγο καιρό στο «ΘΕΜΑ» πως «από τη στιγμή που γίναμε τηλεθεατές του Netflix ή μάθαμε να κατεβάζουμε σειρές, η σειρά εποχής μπήκε στην καθημερινότητά μας, που δεν υπήρχε πριν και δεδομένου ότι η χώρα πέρασε μία δύσκολη δεκαετία αυτό το είδος ήταν ζητούμενο. Οι σειρές εποχής είναι παραμύθια και το παραμύθι περνάει στον κόσμο, στην ψυχή και παρασύρει το βλέμμα σε κάτι παλιό. Προσπαθεί να κάνει τολμηρά πράγματα για τα ελληνικά δεδομένα για καθημερινή σειρά και απέναντι σε ένα κοινό που έχει εθιστεί σε τρας περιεχόμενο».
Οι ήρωες του Διαφανίου
Οι «Αγριες Μέλισσες» ανέδειξαν ηθοποιούς που ο κόσμος του θεάτρου τους γνώριζε αλλά το τηλεοπτικό κοινό, όχι. Η Μαρία Κίτσου είναι μία πρωταγωνίστρια μεγάλων ρόλων και σπουδαίων ερμηνειών. Η Λενιώ ήταν το διαβατήριό της σε έναν κόσμο που δεν έχει πρόσβαση στις θεατρικές παραστάσεις. Σπουδαία ταλέντα όλοι. Η μεγάλη θεατρίνα Κατερίνα Διδασκάλου, ο Λεωνίδας Κακούρης, ο Γιώργος Γάλλος, η Κάτια Δανδουλάκη, η έκπληξη Ελλη Τρίγγου, ο Γιώργος Στάνκογλου, η Μαρία Αντουλινάκη, ο Παύλος Ορκόπουλος, ο Γιάννης Κουκουράκης, ο Ιωάννης Αθανασόπουλος, και τόσοι άλλοι.
Είναι οι ήρωες μιας νέας τηλεοπτικής καθημερινότητας που όλοι αγαπήσαμε. Τα φώτα στο Διαφάνι σβήνουν. Το τηλεοπτικό κουδούνι θα ξαναχτυπήσει τον Σεπτέμβριο. Ευτυχώς. Εις το επανιδείν.
πηγή: protothema.gr
