Η Φώφη Γεννηματά έδωσε μία γενναία μάχη με τον καρκίνο, την επάρατη νόσο που της στοίχισε τη δική της ζωή, αλλά της στέρησε σε νεαρή ηλικία και τους γονείς της. Η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ απεβίωσε σήμερα, Δευτέρα 25 Οκτωβρίου νικημένη από τον καρκίνο, παρά τη μάχη που έδωσε και τις προσπάθειες των θεράποντων ιατρών της. Η Φώφη Γεννηματά από το 2008 που διαγνώστηκε με καρκίνο στον δεξιό μαστό ήξερε ότι η μάχη θα είναι δύσκολη. Το γνώριζε για χρόνια. Οταν ακόμη ήταν μόλις 30 ετών και έχασε τους γονείς της, Κάκια και Γιώργο Γεννηματά από την επάρατη νόσο.
Ο Γιώργος Γεννηματάς έφυγε από τη ζωή το 1994 «χτυπημένος» από τον καρκίνο, σε ηλικία μόλις 55 ετών, ενώ λίγους μήνες νωρίτερα είχε χάσει τη μάχη με την επάρατη νόσο και η σύζυγός του, Κάκια, η οποία ήταν 54 ετών. Οι γονείς της έφυγαν από τη ζωή με επτά μήνες διαφορά. Ο πατέρας της Φώφης Γεννηματά πάλεψε με τον καρκίνο δύο χρόνια και η μητέρα της 10.
«Παλεύαμε μέχρι την τελευταία στιγμή. Με επτά μήνες διαφορά έφυγαν οι γονείς μου από τη ζωή. Πρώτα η μητέρα μου και μετά ο πατέρας μου. Μόνο αυτό μπορούσε να συμβεί με αυτούς τους ανθρώπους. Ήταν μαζί από 13 χρόνων. Μια ζωή μαζί», είχε πει παλαιότερη σε συνέντευξη της στην εκπομπή «Μεσάνυχτα» που προβαλλόταν από τον τηλεοπτικό σταθμό Alpha.
«Το 1984, όταν αρρώστησε η μητέρα μου, πολύ δύσκολα μπορούσε να πει κανείς τη λέξη καρκίνος. Είχε καρκίνο στο μαστό. Ήταν ένα στίγμα για όλη την οικογένεια. Ένας από τους λόγους που επέλεξα να μιλήσω στη συνέχεια εγώ ήταν γιατί έπρεπε αυτό το πράγμα να το σπάσουμε. Δεν τελειώνει η ζωή. Δεν σταματάς να είσαι γυναίκα και πρέπει να συνεχίσεις να ζεις. Δεν νιώσαμε ποτέ στο σπίτι ότι είχαμε έναν άρρωστο άνθρωπο. Η μητέρα μου είχε μια δίψα για τη ζωή που μας τη μετέδωσε. Χόρευε μέχρι την τελευταία στιγμή ακόμα και όταν της ήταν πολύ δύσκολο. Κανένας όμως δεν καταλάβαινε πόσο δύσκολο της ήταν. Όλα αυτά είναι πράγματα που εμένα με έχουν στιγματίσει. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο αυτό που βιώσαμε. Ειδικά για εμένα γιατί δεν είχα αποκτήσει τα δικά μου παιδιά. Βυθίζεσαι. Είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσεις τον θάνατο και την οργή που φέρνει για την απώλεια».
«Είναι εξαιρετικά δύσκολο να σκέφτεσαι ότι τα παιδιά σου μπορεί να μεγαλώσουν χωρίς εσένα. Να σκέφτεσαι ότι η μικρή σου να μην θυμάται καν πώς είσαι, να μην θυμάται τη μορφή σου, τη φωνή σου, να μην γνωρίσει το χάδι σου. Μ’ έπιανε τρόμος στη λογική ότι μπορούσε τα παιδιά μου, που απέκτησα με τόσο κόπο και τόση προσπάθεια, θα τα άφηνα ξαφνικά μόνα τους. Είναι πολύ οδυνηρό! Για αρκετά χρόνια ζούσα με το σκεπτικό ότι κάποια στιγμή ο καρκίνος θα χτυπήσει και τη δική μου πόρτα. Μετά η καθημερινότητα μας ξεπέρασε, αρχίσαμε να ζούμε φυσιολογικά και το ξεχάσαμε, το βγάλαμε από τη ζωή μας. Επανήλθε και αφού επανήλθε, μάθαμε να ζούμε με αυτό. Το Σάββατο το διαπίστωσα, τη Δευτέρα χειρουργήθηκα και το επόμενο Σάββατο ήμουν σ’ ένα συνέδριο και μιλούσα στο βήμα».
