Από την μαγευτική Άννα Καρένινα μέχρι τον αεικίνητο Κώστα Χατζηχρήστο και από το αγωνιώδες Οριάν Εξπρές μέχρι τον ατμοσφαιρικό Κύριο με τα γκρι, τα τρένα ταξιδεύουν και μας μαγεύουν, μας συγκινούν, μας ανατριχιάζουν, μας προκαλούν νοσταλγία…
Ίσως γιατί όλοι μας έχουμε μπει σε ένα βαγόνι, έχουμε ακούσει τη σφυρίχτρα του σταθμάρχη, το σύρσιμο στις ράγες. Έχουμε διασχίσει χιλιόμετρα χαμένοι ανάμεσα σε σκέψεις και εικόνες που περνούν γρήγορα σαν φωτογραφικά καρέ. Όλοι έχουμε ζήσει μια ιστορία μέσα σε ένα τρένο, σαν πρωταγωνιστές στην ταινία της ζωής μας.
Προορισμός: Σ.Σ Στύρφακας
Για την ακρίβεια, παλιός σταθμός Στύρφακας. Όλα ξεκίνησαν μια Κυριακή πρωί, μπαίνοντας σε ένα καφέ στην πλατεία του Λιανοκλαδίου, όπου η χαμογελαστή κοπέλα του καταστήματος ετοιμάζοντας την παραγγελία, μας προτείνει ένα μέρος που θα μας αρέσει πολύ… Ένας παλιός σιδηροδρομικός σταθμός σε ένα ύψωμα πάνω από το χωριό ανάμεσα σε πανύψηλα κυπαρίσσια.
Επιμέλεια : Λίλιαν Χαχοπούλου
Φωτό, Βίντεο : Πάνος Κατσώνης
Λίγες ημέρες μετά, βρισκόμαστε καθοδόν ακολουθώντας τις οδηγίες. «Θα ανεβείτε Στύρφακα, θα περάσετε το χωριό, θα συναντήσετε μια γέφυρα και μετά δύο εικονισματάκια και από εκεί θα στρίψετε στο μικρό γεφυράκι και θα ανηφορίσετε προς τα κυπαρίσσια…»
Στη διαδρομή ένας κύριος που σταματάμε για να επιβεβαιώσουμε ότι έχουμε πάρει το σωστό δρόμο προσφέρεται να μας συνοδεύσει και σε λίγα λεπτά, είμαστε εκεί.
Στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό…
Πέτρινος, νοσταλγικός και εγκαταλελειμμένος. Γύρω του βοηθητικά κτίσματα, αφημένα και αυτά στο έλεος του χρόνου. Μέχρι πριν λίγα χρόνια φιλοξενούσαν τους υπαλλήλους του σιδηρόδρομου, είναι όμως τόσο ρημαγμένα πια, που θαρρείς και πέρασαν αιώνες από τότε.
Ένα παλιό στρώμα, ένα παπούτσι χωρίς το ταίρι του, μερικά φλιτζάνια του καφέ στο μικρό κουζινάκι. Εργαλεία σκουριασμένα, έντυπα του γραφείου κινήσεως, ξύλινα κουτιά αποθήκευσης, ανάμεσα σε σκόνες και σκουπίδια. Παγιδευμένα ανάμεσα σε ακαθαρσίες και άγρια βλάστηση. Περπατάμε μπροστά στο κεντρικό κτίριο. Στον πίνακα ανακοινώσεων γραμμένο ακόμη με κιμωλία το τελευταίο δρομολόγιο της αμαξοστοιχίας που εκτελούσε το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη – Αθήνα.
Το τρένο δεν περνάει πια από δω. Άδειες οι ράγες της γραμμής. Έρημη και η αποβάθρα που κάποτε στέκονταν άνθρωποι κάθε λογής. Φαντάροι που αποχαιρετούσαν τα κορίτσια τους, νεαροί και νεαρές που έπαιρναν το τρένο της μεγάλης φυγής με όνειρα για την φοιτητική ζωή, παππούδες που περίμεναν να σφιχταγκαλιάσουν τα εγγόνια που κατέφταναν για διακοπές, ηλικιωμένοι με τα βιβλιάρια στην τσάντα για να πάνε στους γιατρούς στην μεγάλη πόλη να βρουν τη γιατρειά τους. Ερωτευμένοι που ανυπομονούσαν να φτάσουν εκεί που χτυπούσε η καρδιά τους. Πόσες συναντήσεις, πόσοι αποχωρισμοί; Πόσες χαρές, πόσες λύπες, πόσα γέλια, πόσα δάκρυα, χωράει μια αποβάθρα;
Τη θλίψη που ξυπνά ο κλειστός και έρημος σταθμός, την παραμερίζει η φύση. Καταπράσινο το τοπίο ολόγυρα του. Δέντρα ψηλά και αγέρωχα κοιτάζουν προς τον ουρανό. Αγριολούλουδα χρωματίζουν τα βήματα μας. Ολόλευκες και κίτρινες μικρές μαργαρίτες.
Σαν υπόσχεση ζωής ανάμεσα στη βαριά σκουριά…
Η Σιδηροδρομική Γραμμή Λειανοκλαδίου – ΠΣΣ Αγγειών – Δομοκού είναι μία ανενεργή γραμμή του ΟΣΕ, η οποία συνδέει τον Σιδηροδρομικό Σταθμό Λειανοκλαδίου με τον Σιδηροδρομικό Σταθμό Δομοκού και αποτελούσε την παλαιά χάραξη του τμήματος από το Λειανοκλάδι μέχρι το Δομοκό, από τις 18/4/1908 μέχρι το 2019, οπότε διεκόπη η λειτουργία της γραμμής λόγω της έναρξης της νέας διπλής σιδηροδρομικής γραμμής υψηλών ταχυτήτων Λειανοκλαδίου – Δομοκού. Η διακοπή της γραμμής έγινε σε 2 φάσεις: το πρώτο τμήμα Λειανοκλάδι – Μπεκί (καταργήθηκε επί Κατοχής, εξυπηρετούσε και τα Λουτρά Υπάτης με ανταποκρινόμενη άμαξα σε μισή ώρα)[2] (σημερινός Σταυρός) – Λυγαριά (με διακλάδωση προς τον οικισμό της Λυγαριάς[3] ) – Στίρφακα – Καρυά – Καλλιπεύκη (585 μέτρα υψόμετρο, το πριν το 2019 υψηλότερο σημείο της γραμμής Πειραιώς – Θεσσαλονίκης) – Παλαιός Σιδηροδρομικός Σταθμός Αγγείαι κατηργήθηκε στις 7/1/2019 και το δεύτερο τμήμα Παλαιός Σιδηροδρομικός Σταθμός Αγγείαι – Θερμαί – Κύφαιρα – Ξυνιάς – Αχάρραι – ΠΣΣ Θαυμακού [4] – Δομοκός καταργήθηκε στις 25/1/2019. Υπάρχουν διάφορα σενάρια για αξιοποίηση της ανενεργής γραμμής ως τουριστική ή ως εφεδρική από Αγγείαι ως Δομοκός, για την περίπτωση δυσλειτουργιών της νέας διπλής γραμμής.
default
μιζεραμπελε βάζου ελεγαγ οι αρχαίοι Λατινοι ! αυτο σημαίνει οικτρό ν ειδειν στα Ελληνικά
λέει ένας απόστρατος Σιδηροδρομικός μόλις αντικρίζει το σημερινο θεαμαι
ΝΤΡΟΠΉΣ
Τι να σχολιάσω; ΝΤΡΟΠΉ
Ουτε να δώσουν τα παλιά υλικά βαγόνια για σκραμπ δεν μεριμνησαν. Παρατημένα όλα, ρύπανση φύσης, εγκαταληψη, τα μισθα να τσεπώνουν μόνο οι αρμόδιοι αμαρμοδιοι
Τα βαγόνια αποτελούν μουσειακό υλικό καράβλαχε που τα αποτιμάς όλα με το βάρος τους.
Τελικά ο άνθρωπος κάνει τα πάντα. Μέσα σε λίγα Χρόνια χωρίς την ανθρώπινη παρουσία καταρρέουν τα πάντα. Υπέροχη δημοσίευση ένας σιδηροδρομικός σταθμός που έζησε τόσες λύπες τόσες χαρές τόσες ανθρώπινες ιστορίες καταρρέεικανένας και τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί στον χρόνο.
ΦΟΒΕΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ.ΕΤΣΙ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΑ ΤΡΩΚΤΙΚΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ.ΠΡΩΗΝ ΟΔΗΓΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ Μ.Ε.Ρ.Υ.Π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΗΜΟΣ ΑΛΙΑΡΤΟΥ ΘΕΣΠΙΩΝ ΒΟΙΩΤΙΑΣ.
Τρωκτικά μεταπιλιτευσης??? Δηλαδή πριν τη μεταπολιτευση ειχαμεν. ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ?? Νοικοκυριδες, λεβέντες???? Και εγώ που νόμιζα ότι ειχαμεν ΧΟΎΝΤΑ, λαμόγια στο χακί, που έχουν οπαδούς και σημερα και αυτή είναι οι κατάντια μας
Κοίτα τα χάλια σου κακομοίρη και άσε τα δημοκραττικά ξεσπάσματα.
Χούντα είχαν οι άπλυτοι ολετήρες της Ελλάδος. Τα υπολείματα των συμμοριτών που κατέστρεψαν την Ελλαδα.
Οι υπόλοιποι Έλληνες ειχαν επανάσταση κατά των απατεώνων πολιτικάντηδων.
Υπέροχο άρθρο..