Δραματικά πίσω σε σχέση με τη δυτική Ευρώπη εξακολουθεί να βρίσκονται οι υποδομές ενέργειας στην τέως “σοσιαλιστική” ανατολική Ευρώπη, γεγονός το οποίο “πληρώνουν” και οι καταναλωτές της χώρας μας, καθώς τα προβλήματα των ανατολικοευρωπαϊκών υποδομών ειδικά λόγω κλιματικής αλλαγής οδηγούν σε αύξηση της ζήτησης ενέργειας (και) από την Ελλάδα και, έτσι σε αύξηση της τιμής της.
Μετά τις αυξήσεις στις τιμές ηλεκτρικής ενέργειας τον Ιούνιο, έρχονται νέες κατά αυτό το μήνα. Όπως αναφέρει δημοσίευμα του Bloomberg, την ώρα που η δυτική Ευρώπη επικεντρώνεται στην αναβάθμιση ή την αντικατάσταση των παλαιών αντιδραστήρων, η ανατολική ήπειρος παλεύει να βρει μια νέα δυναμικότητα εδώ και δεκαετίες. Το ερώτημα, ωστόσο, είναι ποιος θα πληρώσει γι’ αυτό και πόσο από αυτό θα γίνει πραγματικότητα.
Από την Τσεχική Δημοκρατία μέχρι τη Ρουμανία, καταρτίζονται σχέδια για αυτό που ορισμένοι έχουν αποκαλέσει «το μεγαλύτερο έργο του αιώνα». Θέλουν να κατασκευάσουν τουλάχιστον δώδεκα νέες πυρηνικές μονάδες με προϋπολογισμό σχεδόν 130 δισ. ευρώ (139 δισ. δολάρια), με βάση τις τελευταίες προβλέψεις που συγκέντρωσε το Bloomberg. Η πρώτη θα μπορούσε να λειτουργήσει μέσα σε μια δεκαετία.
Τα πρώην “σοσιαλιστικά” κράτη κληρονόμησαν σε μεγάλο βαθμό τις υπάρχουσες εγκαταστάσεις από τον πολλαπλασιασμό που τέθηκε σε λειτουργία τις δεκαετίες του 1970 και 1980. Ωστόσο, αυτά λειτουργούν με δανεικό χρόνο. Οι κυβερνήσεις έχουν αξιοποιήσει την πολιτική υποστήριξη για νέες εγκαταστάσεις, καθώς οι χώρες παλεύουν με την πίεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) για πιο πράσινη ενέργεια και αφού αναγκάστηκαν να απεξαρτηθούν από το φθηνότερο ρωσικό φυσικό αέριο.
Η πρόκληση είναι ότι οι χώρες δεν διαθέτουν τη μηχανική τεχνογνωσία και δυσκολεύονται να χρηματοδοτήσουν το εύρος των φιλοδοξιών τους, σύμφωνα με αξιωματούχους. Επειδή κανένας ιδιώτης επενδυτής δεν θα αναλάβει μόνος του το ρίσκο της κατασκευής μιας νέας μονάδας, οι κυβερνήσεις πρέπει να παρέμβουν. Βασικό ρόλο θα παίξουν οι επιδοτήσεις της ΕΕ, ωστόσο θα υπάρξει ανταγωνισμός και για αυτά τα χρήματα.
«Η χρηματοδότηση είναι μακράν το πιο σημαντικό ζήτημα», δήλωσε ο οικονομολόγος του Οργανισμού Πυρηνικής Ενέργειας, Γιαν Χορστ Κέπλερ (Jan Horst Keppler) σε μια αίθουσα γεμάτη από στελέχη ενεργειακών εταιρειών της Ανατολικής Ευρώπης σε μια συνάντηση στην Πράγα τον Ιούνιο. «Βρίσκεται στην καρδιά της απόφασης».
Η εικόνα στη Δυτική Ευρώπη, εν τω μεταξύ, είναι μικτή. Το Βέλγιο και η Ισπανία, για παράδειγμα, σχεδιάζουν τη σταδιακή κατάργηση της πυρηνικής ενέργειας, αν και το χρονοδιάγραμμα έχει μετατεθεί λόγω της ανησυχίας για τον ενεργειακό εφοδιασμό μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Άλλοι είναι αμετακίνητοι. Η Αυστρία απέρριψε την πυρηνική ενέργεια σε δημοψήφισμα του 1978. Η Γερμανία προχώρησε στην εγκατάλειψή της από τότε που η κυβέρνηση έλαβε την απόφαση μετά την καταστροφή της Φουκουσίμα στην Ιαπωνία το 2011.
Το Βέλγιο, η Γαλλία, η Φινλανδία και η Σουηδία συνεχίζουν να παράγουν τουλάχιστον το 1/3 των αναγκών τους σε ενέργεια από αντιδραστήρες για περισσότερους από 100 εκατομμύρια πολίτες. Ο νεότερος αντιδραστήρας στην ΕΕ -ο Olkiluoto 3 στη Φινλανδία- άρχισε να παράγει ενέργεια πέρυσι. Η τελευταία προσθήκη της Γαλλίας θα αρχίσει να παράγει ηλεκτρική ενέργεια αυτό το καλοκαίρι, ο αντιδραστήρας Flamanville-3 EPR που καθυστερεί εδώ και καιρό.
Ενώ οι κυβερνητικές επιδοτήσεις για να ξεκινήσουν οι νέοι αντιδραστήρες θα λάβουν σχεδόν σίγουρα την έγκριση της ΕΕ, η κλίμακα τους είναι εκφοβιστική. Αξίζει να δει κανείς την Πολωνία, στην παραγωγή ενέργειας της οποίας κυριαρχούσε επί μακρόν ο άνθρακας και οι νέοι πυρηνικοί σταθμοί θα είναι οι πρώτοι της χώρας.
Η κυβέρνηση παραμένει εγκλωβισμένη σε διαπραγματεύσεις σχετικά με τον τρόπο χρηματοδότησης των αντιδραστήρων της Westinghouse Electric που προορίζονται για το πρώτο της εργοστάσιο, το κόστος των οποίων μπορεί να ξεπεράσει τα 30 δισ. δολάρια – ένα ποσό που ισοδυναμεί με ολόκληρο τον αμυντικό προϋπολογισμό της χώρας για το 2023 ή με το 3,9% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος.
«Η πυρηνική ενέργεια είναι διαφορετική από άλλες πηγές ηλεκτρικής ενέργειας», δήλωσε ο Μαρσίν Καμίνσκι (Marcin Kaminski), ο διαχειριστής κινδύνων που βοηθά στην κατασκευή των πρώτων αντιδραστήρων της Πολωνίας στην Polskie Elektrownie Jadrowe. «Υπάρχει τεράστια ανάγκη για κρατική συμμετοχή», συμπληρώνει ο ίδιος.
Οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης δεν αναμένεται να λάβουν σύντομα επενδυτικές αποφάσεις. Περιμένουν να εγκρίνει η ΕΕ τη βοήθεια στο πλαίσιο του δημοσιονομικού κύκλου 2028 – 2034, ο οποίος θα εγκριθεί πιθανότατα τον προσεχή Ιούνιο. Τα σχέδια της ΕΕ για την πράσινη ενέργεια περιλαμβάνουν την πυρηνική ενέργεια.
Η Πολωνία θα μπορούσε να εξετάσει μια λεγόμενη συμφωνία «σύμβαση έναντι διαφοράς», μια μορφή κρατικής επιδότησης που χρησιμοποιείται από την Electricite de France SA και την κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου για τα έργα τους. Η Ρουμανία δημιουργεί ένα όχημα ειδικού σκοπού και εξετάζει το συνδυασμό πράσινων ομολόγων, κρατικών δανείων και συμβάσεων για διαφορά, δήλωσε ο Vasile Dascalu, επικεφαλής των οικονομικών της κρατικής Nuclearelectrica.
Οι Τσέχοι, εν τω μεταξύ, θα αποφασίσουν μέχρι το τέλος Αυγούστου ποια εταιρεία θα γίνει προμηθευτής τουλάχιστον ενός αντιδραστήρα. Ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομίας και Εμπορίου, Τόμας Έλερ (Tomas Ehler), δήλωσε κατά τη διάρκεια της συνάντησης του Ιουνίου στην Πράγα ότι «δεν υπάρχει ανταγωνιστική προσφορά χρηματοδότησης» και ότι τα κρατικά δάνεια είναι πιθανό να καλύψουν το 90% του κόστους.
Η βιομηχανία αυτή έρχεται σε αντίθεση με το κρατικό μοντέλο της Κίνας και της Ρωσίας, οι οποίες κατασκευάζουν τους περισσότερους αντιδραστήρες. Τα ευρωπαϊκά πυρηνικά έργα είναι επίσης διαβόητα για τις καθυστερήσεις στην κατασκευή και την εκτίναξη του κόστους. Στη Σλοβακία, για παράδειγμα, μια νέα μονάδα στην τοποθεσία Mochovce καθυστέρησε κατά μια δεκαετία και κόστισε διπλάσια από τα προβλεπόμενα 2 δισ. ευρώ.
Ο πρώτος αντιδραστήρας της περιοχής ήταν στη Σλοβακία (τότε Τσεχοσλοβακία) και τέθηκε σε εμπορική λειτουργία το 1972. Ενώ η γειτονική Αυστρία απέφυγε την πυρηνική ενέργεια, η Σλοβακία διατήρησε την δημόσια και πολιτική υποστήριξη. Απλώς δεν έχουν γίνει αρκετές επενδύσεις, σύμφωνα με τον Mπράνισλαβ Στρίρτσεκ (Branislav Strycek), τον διευθύνοντα σύμβουλο της μεγαλύτερης εταιρείας κοινής ωφέλειας της Σλοβακίας.
«Μπήκαμε στην κρίση επειδή η ηλεκτρική ενέργεια ήταν εξαιρετικά φθηνή για 15 χρόνια και κανείς δεν επένδυσε σε νέες πηγές», δήλωσε. «Έτσι, όταν άρχισε ξαφνικά ο πόλεμος, δεν είχαμε τίποτα για να στραφούμε σε κάτι άλλο, επειδή όλες οι πηγές χρησιμοποιούνταν και δεν ερχόταν τίποτα καινούργιο».
Προς το παρόν, οι μόνοι νέοι πυρηνικοί σταθμοί παραγωγής ενέργειας εντός της ΕΕ που κατασκευάζονται είναι αυτός στη Σλοβακία και ένας νότια στην Ουγγαρία, όπου η Ρωσία χρηματοδοτεί την κατασκευή του πυρηνικού σταθμού παραγωγής ενέργειας Paks II από τη Rosatom , τον κυρίαρχο προμηθευτή πυρηνικών καυσίμων στον κόσμο.
Αλλά ενώ ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν είναι σύμμαχος του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν, η Rosatom έχει διαγραφεί από τον κατάλογο των πιθανών μελλοντικών προμηθευτών αλλού λόγω του πολέμου στην Ουκρανία.
Για τον Strycek στη Σλοβακία, τα ζητήματα υπερβαίνουν επίσης τα χρήματα. Υπάρχει η στενή αλυσίδα εφοδιασμού και η έλλειψη εμπειρογνωμόνων και εργολάβων. Το πρόγραμμα της Γαλλίας για την κατασκευή νέων αντιδραστήρων θα απορροφήσει ευρωπαϊκούς πόρους και προσωπικό, για παράδειγμα. «Παρόλο που μπορεί να ξεκινήσετε» την κατασκευή, δήλωσε ο Strycek, «απλά πατάτε το νερό».
newsit.gr
