Η φωνή της γυναίκας στο τηλέφωνο μοιάζει σαν σπασμένο καράβι που τα απομεινάρια του έχουν αφεθεί στον κυματισμό του ωκεανού και στεριά δεν διακρίνεται. «Ξέρετε, είμαι η μαμά των παιδιών…». Μικρή παύση. Κομπιάζει. Νιώθω τα δάκρυα της και ας μη βλέπω το πρόσωπο της. «Είμαι δυστυχώς κόρη του. Εκείνου που ούτε το όνομα του δεν θέλω να έχω. Εκείνου που δεν θέλω να ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου…».
Λίγες ώρες πριν το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Ηρακλείου είχε κηρύξει ομόφωνα ένοχο 74χρονο για την σεξουαλική κακοποίηση των εγγονιών του, επιβάλλοντας συνολική ποινή κάθειρξης 19 ετών.
Η κόρη του, μία από τις κόρες του δηλαδή, είναι μητέρα τεσσάρων παιδιών. Μία φτωχή γυναίκα που δούλευε σκληρά για να στηρίξει την οικογένεια της. Απουσίαζε ώρες από το σπίτι και ο πατέρας της ήταν ένα αποκούμπι σε σχέση με τη βοήθεια που προσέφερε στα παιδιά και με τις εξωσχολικές δραστηριότητες τους.
«Σε αυτόν τον άνθρωπο είχα τυφλή εμπιστοσύνη. Ήταν ο πατέρας μου… ο ΠΑΤΕΡΑΣ μου… ποιος θα το περίμενε, πού να το φανταστώ ότι θα έκανε τόσο κακό στο ίδιο του το αίμα, στα εγγόνια του. Τον έβλεπα στο δικαστήριο και ένιωθα μίσος. Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν κρέμασμα. Είναι ένα κτήνος…». Η φωνή της ξεχειλίζει πόνο, πίκρα, προδοσία, οργή.
Ο γιος της ήταν εκείνος που εκμυστηρεύτηκε πρώτος τι είχε συμβεί με τον παππού του. Έτσι «λύθηκαν» και τα άλλα παιδιά, πήραν θάρρος και άνοιξαν την ψυχή τους. Η γυναίκα έπαθε σοκ. Τρελάθηκε. «Σκέφτηκα να τον σκοτώσω. Με κράτησαν τα παιδιά μου. Έμεινα ξύπνια όλη τη νύχτα. Έπρεπε να σκεφτώ να δω τι θα κάνω. Ουδεμία στιγμή δεν σκέφτηκα ότι τα παιδιά μου έλεγαν ψέματα. Έπρεπε να τα προστατεύσω πάση θυσία».
Και κάπως έτσι βρήκε το τηλέφωνο του Συνδέσμου Μελών Γυναικείων Σωματείων Ηρακλείου και Νομού Ηρακλείου (Ξενώνας Κακοποιημένης Γυναίκας) που υπήρξε για την πολύτεκνη μητέρα, όπως και για τόσες άλλες γυναίκες, φύλακας-άγγελος. Στήριξαν και στηρίζουν εκείνη και τα παιδιά σε όλα τα επίπεδα, και έτσι η υπόθεση έφθασε μέχρι τις Αρχές και πήρε το δρόμο της δικαιοσύνης. «Χωρίς την υποστήριξη του Συνδέσμου, δεν θα ήμουν σήμερα εδώ. Νιώθω απεριόριστη ευγνωμοσύνη. Να μιλάμε. Ποτέ δεν είναι αργά. Να μην κρατάμε το στόμα μας κλειστό. Όχι άλλη βία στα παιδιά του κόσμου. Ούτε στον εχθρό μου τέτοιο κακό. Καμιά φορά λέμε τώρα είναι αργά. Ποτέ δεν είναι αργά. Να το θυμάστε…». Ξεσπά σε λυγμούς. «Ποτέ δεν είναι αργά…» επαναλαμβάνει.
Τώρα πια εκείνη και τα παιδιά της παλεύουν και ελπίζουν σε μία καλύτερη ζωή. Ο εφιάλτης πέρασε, όμως δεν διαγράφεται από την σκέψη και την ψυχή τους. Το κακό έχει πολλά πρόσωπα. Κάποιες φορές κρύβεται στα πιο αγαπημένα.
Πηγή: cretalive.gr
