Παρηγορητικός Λόγος Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ. Συμεών στην Εξόδιο Ακολουθία του 15χρονου Κωνσταντίνου Γιαννούτσου. Ιερός Ναός Αγίου Αθανασίου Ροδίτσας Σάββατο, 30 Ιανουαρίου 2021
Αγαπημένε μου Κωνσταντίνε, σε σένα θέλω να απευθυνθώ σήμερα, τούτη τη δύσκολη μέρα του χωρισμού, για το ταξίδι της αιωνιότητος. Και απευθύνομαι σ’ εσένα, γιατί είμαι βέβαιος ότι μας ακούς, είμαι βέβαιος ότι βλέπεις γύρω σου τον θρήνο και τον σπαραγμό των αγαπημένων σου γονέων, του Γιάννη και της Όλγας, των αγαπημένων σου αδελφών, του Γιώργου και της Μαρίας, των αγαπημένων σου συγγενών, αλλά και όλου του λαού. Διότι ένα ποτάμι αγάπης σε συνοδεύει σήμερα.
Σήμερα, Κωνσταντίνε μου, για σένα δεν κλαίνε οι άνθρωποι, κλαίνε και οι πέτρες, κλαίνε τα πάντα και θρηνούν για ένα νέο παλικάρι, για έναν άγγελο που ανεβαίνει στον ουρανό. Είμαι βέβαιος, όμως, ότι μας ακούς, όπως είμαι βέβαιος ότι με άκουγες όταν σου μίλησα, τρεις φορές που σε επισκέφτηκα μέσα στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, εκεί που οι γιατροί σου έδωσαν μεγάλη μάχη, σε αγάπησαν, έγιναν ένα μαζί σου και έδωσαν τον αγώνα τους, για να σε κρατήσουν στη ζωή, στην αγωνία και στον πόνο τους, σε κάνανε παιδί τους, όπως είσαι παιδί όλης της Λαμίας, όλης της Φθιώτιδος, όλης της Ελλάδος, είσαι παιδί του ουρανού, είσαι παιδί και της ΑΕΚ που αγαπούσες ιδιαίτερα! Σήμερα όμως πορεύεσαι στο δρόμο των αγγέλων.
Για όλους εμάς, είναι πάρα πολύ δύσκολο να καταλάβουμε το ακατανόητο, να προσεγγίσουμε το απρόσιτο, αυτό που μας υπερβαίνει. Ξέρουμε ότι είναι σαν χθες που ήμασταν κι εμείς 15 χρονών, ξέρουμε ότι ο χρόνος της ζωής περνάει γρήγορα, ξέρουμε ότι γρήγορα θα βρεθούμε κι εμείς κοντά σου, αυτή είναι η πορεία της ζωής, όλα αυτά όμως δεν μπορούν να απαντήσουν τα αναρίθμητα γιατί, τα ακατανόητα γιατί.
Αυτό όμως που μπορούμε μονάχα να σου προσφέρουμε είναι απέραντη αγάπη και απέραντη προσευχή και αυτό που μπορούμε να ευχηθούμε σε εσάς, αδελφοί μου, στην υπέροχη οικογένεια του Κωνσταντίνου, να έχετε δύναμη, κουράγιο, ελπίδα και παρηγοριά, μέχρι την κοινή συνάντηση, η οποία είναι η μόνη βεβαιότητα, θα συναντηθούμε όλοι μας ανεξαιρέτως στην αιωνιότητα. Μονάχα αυτό θα μπορέσει να μας κρατήσει ζωντανούς, αλλά και η φωνή του Κωνσταντίνου, είμαι σίγουρος, ότι σας μιλά και θα σας μιλά για πάντα και θα δίνει αυτός κουράγιο, θα μας δίνεις κουράγιο. Να μας μιλάς, Κωνσταντίνε, από τον ουρανό. Έχουμε ανάγκη τη φωνή σου, να μας μιλάς και να μας βροντοφωνάζεις: «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!» και εμείς να σου απαντάμε: «ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ!».
Να μας μιλάς, να μας βεβαιώνεις ότι νίκησες τον θάνατο μέσα από την γενναία μάχη που έδωσες μαζί του, τον νίκησες με την δύναμη, του Αναστάντος Κυρίου. Γι’ αυτό δεν είναι θάνατος αυτό που βιώνουμε σήμερα, είναι γάμος με την αιωνιότητα. Γαμπρός είσαι και ως γαμπρό σε αποχαιρετούμε και ευχόμεθα να χαίρεσαι την Βασιλεία του Θεού και να μας δίνεις κουράγιο και παρηγοριά και εμείς οι Ιερείς, οι Πατέρες και οι εκατοντάδες συνάνθρωποι σου, που βρίσκονται εδώ τούτη την ώρα, οι φίλοι σου και οι συμμαθητές σου, τα παιδιά και όλος ο κόσμος, όλοι όσοι εργάζονται στο Νοσοκομείο και θα ήθελαν τούτη την ώρα να βρίσκονται εδώ και δεν είναι κοντά σου, γιατί δίνουν μάχες, για να σώσουν κι άλλες ανθρώπινες ζωές και όλοι μας ανεξαιρέτως, με πόνο μέσα στην καρδιά, την χρονιά αυτή την δύσκολη, που δεν ζήσαμε Πάσχα, θα το ζήσουμε τώρα, χαρίζοντάς σου στο ταξίδι σου για την αιωνιότητα τον παιάνα της νίκης, που θα ψάλλουμε όλοι μαζί:
«Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασιν, ζωήν χαρισάμενος»!
