Η στήλη, «Ιστορίες», στην επίσημη ιστοσελίδα του οργανισμού αποτελεί πραγματικό ύμνο για την χώρα μας αναφορικά με την υποδοχή, την αλληλεγγύη, την ασφάλεια και το πλαίσιο ευκαιριών, που παρέχει στους ανθρώπους, οι οποίοι πέρασαν τα σύνορα προερχόμενοι από την Τουρκία
Ως ιδανικός προορισμός και τόπος, στον οποίο μπορούν να γίνουν πράξη τα όνειρα κάθε μετανάστη και πρόσφυγα, παρουσιάζεται η Ελλάδα από τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης. Η στήλη, “Ιστορίες”, στην επίσημη ιστοσελίδα του οργανισμού αποτελεί πραγματικό ύμνο για την χώρα μας αναφορικά με την υποδοχή, την αλληλεγγύη, την ασφάλεια και το πλαίσιο ευκαιριών, που παρέχει στους ανθρώπους, οι οποίοι πέρασαν τα σύνορα προερχόμενοι από την Τουρκία.
Οι προσωπικές ιστορίες προσφύγων, οι οποίοι από τα νησιά του Βορείου Αιγαίου φιλοξενούνται πλέον σε δομές της ενδοχώρας με την πλειοψηφία τους να επιθυμούν να ζήσουν μόνιμα στην Ελλάδα, φιλοτεχνούν μία πραγματική όαση, την Ιθάκη κατατρεγμένων ανθρώπων. Πόσο μάλλον όταν η πληροφόρηση αυτή προέρχεται από έναν διεθνή οργανισμό, που αποσκοπεί στην εξασφάλιση αξιοπρεπών και εναρμονισμένων προτύπων υποδοχής και προστασίας των μεταναστών (συμπεριλαμβανομένων των αιτούντων άσυλο και δικαιούχων διεθνούς προστασίας) σε δομές φιλοξενίας στην ηπειρωτική Ελλάδα, υποστηρίζοντας την ελληνική Κυβέρνηση ως προς τη διοίκηση τους.
Η ιστορία του Khaled Alhaj από τη Συρία
“Ονομάζομαι Khaled Alhaj και κατάγομαι από την Deir ez-Zor της Συρίας. Αφού έχασα τη γυναίκα μου, μένοντας μόνος με τα 4 παιδιά μας, το 2014, ο ISIS κατέλαβε την πόλη μου…Τον Φεβρουάριο του 2019 πήραμε την τεράστια, για μας, απόφαση ν’ αφήσουμε την πατρίδα μας. Περάσαμε στην Τουρκία κι από εκεί, στα μέσα Μαρτίου, φτάσαμε στη Σάμο. Εγώ, τα παιδιά μου, η αδελφή μου και τα 3 αγόρια της, ενωμένοι. Όμως, δεν ήμασταν μόνο εμείς. Μαζί μας, γηραιά συνταξιδιώτισσά μας και η υπέργηρη μητέρα μας. Στα χαρτιά η ηλικία της είναι 92 ετών, αλλά βάσει των διηγήσεών της, και γνωρίζοντας πως δεν υπήρχαν ληξιαρχεία παλιά στη Συρία, υπολογίζω πως έχει περάσει τα 100! Πρόσφατα, μεταφερθήκαμε από τη Σάμο στην ενδοχώρα και συγκεκριμένα στην ανοιχτή δομή φιλοξενίας του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης (ΔΟΜ) της Κάτω Μηλιάς, στην Κατερίνη. Εγώ και τα 9 μέλη της οικογένειάς μου μοιραζόμαστε δύο κοντέινερ και είμαστε χαρούμενοι που έχουμε αφήσει πίσω μας όλα τα άσχημα. Έχουμε πολύ μεγάλη ανάγκη να ηρεμήσουμε, να νιώσουμε ασφαλείς και να ξεχάσουμε όλα εκείνα που περάσαμε τα τελευταία πέντε χρόνια. Οι εργαζόμενοι του ΔΟΜ είναι υποστηρικτικοί και, έπειτα από δικό μας αίτημα, ήδη διερευνούν μήπως μπορέσουν να μας διευκολύνουν, βρίσκοντάς μας ένα διαμέρισμα όπου θα μένουμε όλοι μαζί. Ακόμα και κάτι μικρό θα μας διευκόλυνε ώστε να προσέχουμε τη μητέρα μου, όλο το 24ωρο. Συχνά, με ρωτούν πώς φαντάζομαι το μέλλον. Παραμένω αβέβαιος σχετικά με το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Το σίγουρο είναι ότι, προς το παρόν δεν σκεφτόμαστε να αφήσουμε την Ελλάδα”.
Η ιστορία του Καρίμ από το Ιράν
«Είμαι τριάντα επτά ετών και γεννήθηκα, μεγάλωσα και πήγα πανεπιστήμιο στο Ιράν. Είμαι, όμως, Αφγανός του Ιράν, κάτι που δημιούργησε αλυσιδωτές δυσκολίες στη ζωή μου στην Τεχεράνη… Ένιωθα καταπιεσμένος, ανασφαλής και πάντα στο περιθώριο. Έτσι, πέρασα στην Τουρκία, όπου και πήγα αμέσως στα κεντρικά τού ΟΗΕ, στην Άγκυρα, και έκανα όλες τις απαραίτητες ενέργειες για να μου χορηγηθεί άσυλο. Ο ΟΗΕ με έστειλε στο Σαγγάριο, όμως δεν ήθελα να ‘παγιδευτώ’ στην Τουρκία κι έτσι πέρασα στην Ελλάδα. Ο πρώτος σταθμός μου ήταν η Σάμος. Εκεί πέρασα σχεδόν 5 μήνες. Τους τελευταίους δύο 2 μήνες βρίσκομαι στα Βρασνά και το οφείλω στο ΔΟΜ και τη βοήθειά του. Τα Βρασνά υπήρξαν η αμέσως επόμενη στάση μετά τη Σάμο. Αν και πολλοί άλλοι άνθρωποι στη θέση μου ονειρεύονται να πάνε σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, εγώ είμαι χαρούμενος στην Ελλάδα και θα ήθελα να παραμείνω εδώ. Θέλω να φτάσω στο σημείο να χαίρομαι τις ίδιες ελευθερίες με τους ντόπιους, να εξελίξω τις σπουδές μου ακόμα παραπέρα και να βρω μια δουλειά που θα αρμόζει στο επίπεδο των σπουδών μου. Αν και η μητρική μου είναι τα Nτάρι, έχω ήδη αρχίσει την εκμάθηση ελληνικών, στα οποία και είμαι αυτοδίδακτος. Χάρη σε ένα βιβλίο, κάθομαι μόνος μου και μαθαίνω τη γλώσσα και χαίρομαι ιδιαίτερα που μέχρι στιγμής τα καταφέρνω.Περιττό να πω πως η βοήθεια και στήριξη του ΔΟΜ με γεμίζουν ελπίδα κι αισιοδοξία. Σε αυτή τη φάση της ζωής μου, ο Οργανισμός μου προσφέρει τη σιγουριά που μου έλειπε και ταυτόχρονα λειτουργεί σαν προστατευτικό δίχτυ, κάτι το οποίο έχω μεγάλη ανάγκη».
Η ιστορία του Kareem από το Ιράκ
«Είμαι ο Kareem Al Humaidi και είμαι 33 ετών. Ήρθα με την οικογένειά μου από το Ιράκ και είμαστε εν αναμονή της εξέτασης της αίτησης ασύλου. Ήρθαμε στην Ελλάδα, με την ελπίδα ότι θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε και ότι θα μπορέσουμε να ζήσουμε ασφαλείς…Στις 29 Μαΐου του 2018 φτάσαμε στο λιμάνι της Σάμου. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι τα είχαμε καταφέρει! Μείναμε εκεί για περίπου 7 μήνες και μετά μας μετέφεραν σε ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις στο κέντρο της Αθήνας. Όταν αναλογίζομαι τη ζωή μου στο Ιράκ, πριν από όλα αυτά, τα πράγματα ήταν ήσυχα. Δούλευα ως τεχνικός αυτοκινήτων. Επιπλέον ήμουν υπάλληλος σε ένα βενζινάδικο και είχα αναλάβει τις τεχνικές εργασίες στα οχήματα και τη διαχείρηση προμηθειών και υλικού. Από την άλλη πλευρά, ανακάλυψα και μια δημιουργική πλευρά μου εκεί. Από πολύ μικρή ηλικία άρχισα να ζωγραφίζω…Αυτό είναι που επιθυμώ περισσότερο από όλα, τώρα που έχω έρθει εδώ. Θέλω να μείνω εδώ και να εξελιχθώ. Θέλω να φροντίσω την οικογένειά μου, να γραφτώ στο σχολείο, να μάθω ελληνικά».
Η ιστορία του Nwanyen Marcel Kunped από το Καμερούν
“Είμαι ο Nwanyen Marcel Kunped, 40 ετών, από το Καμερούν…Στην Ελλάδα πάτησα το πόδι μου ανήμερα Χριστούγεννα του 2017. Πρώτος μου σταθμός η Λέσβος και συγκεκριμένα η Μόρια. Εκεί πέρασα περίπου έναν χρόνο ώσπου να μεταφερθώ στην Ασπροβάλτα και, λίγο αργότερα, στη δομή όπου βρίσκομαι σήμερα. Ο ΔΟΜ δεν θα μπορούσε να μου έχει δώσει περισσότερα. Οι άθλιες συνθήκες της Μόριας έφτασαν να αποτελούν παρελθόν, την ώρα που οι εργαζόμενοι τού ΔΟΜ έχουν γίνει τα αδέλφια μου και με κακομαθαίνουν. Από τα αληθινά μου αδέλφια δεν έχω κανένα νέο. Οι τρεις αδελφοί μου βρίσκονταν στη Νιγηρία, αλλά έχω χάσει τα ίχνη τους. Η αρραβωνιαστικιά μου παραμένει στο Καμερούν, αλλά κρύβεται. Στην Ελλάδα ήρθα μόνος και παραμένω μόνος. Η πιο ευτυχισμένη μέρα της νέας μου ζωής θα έλεγα πως ήταν τον περασμένο Μάιο, όταν μου ανακοινώθηκε πως η Ελλάδα μου χορήγησε άσυλο, αναγνωρίζοντάς με ως πρόσφυγα. Το μόνο που απομένει από εδώ και πέρα είναι να παραλάβω τα επίσημα έγγραφά μου, όπως το διαβατήριό μου και να εκδώσω Α.Φ.Μ. Δεν κάνω καμία σκέψη για το μέλλον. Το μόνο που θα προσπαθήσω και θέλω να πετύχω είναι να ξαναγίνω ο χρήσιμος άνθρωπος που θυμάμαι να είμαι. Να εργάζομαι και να παράγω όπως έκανα πάντα. Η στήριξη των ανθρώπων του ΔΟΜ έχει υπάρξει τεράστια και τους ευχαριστώ που μου στάθηκαν και συνεχίζουν να μου στέκονται”.
Η ιστορία του Cedrick από το Κονγκό
«Με λένε Cedrick Diyavova και είμαι 26 ετών. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Κονγκό, όπου ζούσα με την οικογένειά μου: τη γυναίκα μου και τα δίδυμα αγόρια μας…Έπειτα από πολλές δυσκολίες και κακουχίες, έφτασα στο λιμάνι της Λέσβου τον Νοέμβριο του 2018. Έμεινα στη Μόρια για 3 εβδομάδες περίπου, προτού μεταφερθώ σε μια άλλη τοποθεσία, πιο κοντά στην Αθήνα. Από τότε μένω σε οργανωμένη δομή, μέσω του προγράμματος Filoxenia του ΔΟΜ και παρακολουθώ μαθήματα συστηματικά. Συμμετέχω σε μαθήματα ελληνικών και αγγλικών, ενώ μαθαίνω επίσης πώς να κατανέμω τον χρόνο και τις προτεραιότητές μου με επιτυχία. Θέλω να κερδίσω όσο περισσότερα μπορώ από τις δραστηριότητες που μου προσφέρονται και ο στόχος μου είναι να μπορέσω να τα συνδυάσω με τα ενδιαφέροντά μου. Το μεγαλύτερό μου πάθος είναι η γλυπτική, ειδικά με ξύλο και μέταλλο. Μου αρέσουν πολύ επίσης και η κεραμική, η γλυπτική και η ζωγραφική. Η γλυπτική ήταν από πολύ μικρή ηλικία το πάθος μου…Αυτό είναι το ταλέντο και το πάθος μου. Και θέλω να συνεχίσω να το εξασκώ. Ειδικά στην Αθήνα, όπου υπάρχουν πολλές επιλογές και ευκαιρίες για ‘μενα!».
Η ιστορία του Σαάντ από το Ιράκ
«Το όνομά μου είναι Σαάντ και είμαι 23 χρονών. Είμαι από το Ιράκ από την περιοχή του Shingal και ήρθα μόνο στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 2018. Έκτοτε μένω στην ανοιχτή δομή φιλοξενίας μεταναστών και προσφύγων στις Σέρρες. Η οικογένειά μου είναι ακόμα στο Ιράκ. Έχω 9 αδελφές και 2 αδέρφια. Η μητέρα και ο πατέρας μου είναι ηλικιωμένοι, τους οποίους πραγματικά λατρεύω. Όλοι ζουν πολύ δύσκολα σε έναν προσφυγικό καταυλισμό κοντά στο Dahook. Από ένα μικρό παιδί, ονειρευόμουν να ταξιδεύω στην Ευρώπη και να ζήσω σε μια ευρωπαϊκή χώρα. Ωστόσο, στο Ιράκ, ήταν πολύ δύσκολο να ονειρευτώ ένα καλύτερο μέλλον, καθώς δεν υπάρχουν ευκαιρίες για προσωπική ανάπτυξη και κανονική ζωή…Εδώ στις Σέρρες, είμαι σχεδόν καθημερινά στο τοπικό νοσοκομείο, παρέχοντας υπηρεσίες μετάφρασης εθελοντικά στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Κάθε φορά που μια οικογένεια ζητά τη βοήθειά μου, δεν μπορώ πραγματικά να αρνηθώ. Βλέπω τον πατέρα και τη μητέρα μου στα πρόσωπά τους. Αγαπώ πραγματικά τον πατέρα μου και μου λείπει πολύ. Το όνειρό μου είναι να μπορώ να βρω δουλειά και να υποστηρίξω την οικογένειά μου και τους γονείς μου στα γεράματά τους».
Η ιστορία του Dler από το Ιράκ
«Το όνομά μου είναι ο Dler και είμαι από το Ιράκ. Ήρθα στην Ελλάδα με τα πόδια από την Τουρκία, όταν ήμουν 17 χρονών. Αρχικά έφτασα στη Σάμο, όπου έμεινα μόνο για μερικούς μήνες. Στη συνέχεια μεταφέρθηκα σε ξενοδοχείο στη Θεσσαλονίκη, σε δομή ανήλικων μεταναστών & προσφύγων, μετά την ολοκλήρωση της ηλικίας των 18 ετών στην δομή φιλοξενίας στα Θερμοπύλες, όπου και μένω τους τελευταίους 5 μήνες, αναμένοντας να πάω στην Ολλανδία. Πάντα ήθελα να πάω στην Ολλανδία για να σπουδάσω και να δουλέψω. Το να σπουδάσω και να εργαστώ ήταν πάντα το όνειρό μου. Είναι κάτι που μου δίνει ελπίδα κάθε μέρα!…Ενώ βρισκόμουν στη Σάμο έμαθα Αγγλικά και Γερμανικά, μόνος μου και με πολλή βοήθεια. Αποφάσισα να πάω στην Ολλανδία επειδή ο θείος μου και οι περισσότεροι συγγενείς μου είναι εκεί. Ο θείος μου έχει το δικό του κομμωτήριο, φτιάχνοντας περούκες. Θα έχω, δηλαδή, δουλειά να μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου οικονομικά, τόσο για να βιοποριστώ, αλλά και για να σπουδάσω. Το όνειρό μου είναι να γίνω μηχανικός, και αυτό θα σπουδάσω! Ανυπομονώ να πάω στην Ολλανδία, ώστε να έχω την ευκαιρία να κάνω τη ζωή μου. Ταυτόχρονα, αισθάνομαι ήρεμος που είμαι μόνο ένα βήμα μακριά από το σκοπό μου! Ωστόσο, θα χάσω τους φίλους μου εδώ, καθώς και όλους τους ανθρώπους που γνώρισα στην Ελλάδα, ειδικά το προσωπικό του ΔΟΜ που με υποστήριζε καθημερινά. Πιστεύω ότι ένα όνειρο δεν ξεθωριάζει ποτέ όταν υπάρχει ελπίδα»
