Οι Κενυάτες και οι Αιθίοπες δρομείς είναι τα τελευταία χρόνια οι απόλυτοι πρωταγωνιστές στους Μαραθωνίους δρόμους, έχοντας δημιουργήσει μια μεγάλη παράδοση.
Δρομείς από την Ερυθραία, αλλά και άλλοι από Αφρικανικές χώρες που αγωνίζονται με άλλες εθνικότητες, προσπαθούν να μπουν σφήνα.
Οι Αμερικανοί με μεγάλη παράδοση στο άθλημα έχουν βγάλει στο παρελθόν μεγάλους αθλητές και δείχνουν να επιστρέφουν δυναμικά.
Οι Ευρωπαίοι με τους Ιταλούς, τους Άγγλους και Βορειοευρωπαίους δρομείς κατά καιρούς έχουν πετύχει σημαντικές διακρίσεις, συνήθως μένουν ωστόσο μακριά από τα μετάλλια.
Προσπαθούν οι Ασιάτες
Από τις Ασιατικές χώρες, η Ιαπωνία (πρόσφατα ο ερασιτέχνης δρομέας Γιούκι Καβαούτσι κέρδισε τον μαραθώνιο της Βοστώνης) και η Κίνα προσπαθούν, όμως, αυτοί που έκαναν το ξεπέταγμα, χωρίς ωστόσο να φαίνεται να έχουν δυνάμεις να το υποστηρίξουν και να κάνουν κάτι μεγαλύτερο είναι οι Ινδοί.
Ο Thanackal Gopi και ο Kheta Ram πραγματοποίησαν πολύ καλή εμφάνιση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, καθώς τερμάτισαν στην 25η και την 26η θέση αντίστοιχα, κάνοντας και οι δύο ατομικό ρεκόρ (2:15:25 και 2:15: 26).
Η παρουσία των δύο αθλητών στη Βραζιλία (και οι δύο ανήκουν στο δυναμικό του στρατού της Ινδίας ήταν η καλύτερη που έχει παρουσιάσει η χώρα τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες, καθώς το 1976 ο Shivnath Singh είχε έρθει ενδέκατος, όμως ο χρόνος του ήταν χειρότερος (2:16:22).
Πάντως, οι δύο Ινδοί δεν κατάφεραν να συνεχίσουν την ανοδική τους πορεία και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στρατιωτικών που διεξήχθη στο Τορίνο λίγους μήνες αργότερα (30/09-03/10), καθώς ο Ram εγκατέλειψε την κούρσα λόγω τραυματισμού, ενώ ο χρόνος του Gopi ήταν τέσσερα λεπτά πιο αργός απ’ αυτόν που είχε κάνει στο Ρίο.
Κατά γενική ομολογία η Ινδία προσπαθεί να ανέβει επίπεδο στον μαραθώνιο και να παράξει elite αθλητές, όμως μόλις τρεις αθλητές μπορούν να τρέξουν σε χρόνους κάτω από το 2:16 (Thanackal Gopi, Kheta Ram, Nitendra Singh Rawat).
«Τις περισσότερες φορές οι αθλητές αγωνίζεται για να κερδίσουν χρηματικά έπαθλα, με αποτέλεσμα λίγοι απ’ αυτούς να είναι σε ικανοποιητικό επίπεδο», σχολίασε ο πρώην ομοσπονδιακός τεχνικός μεγάλων αποστάσεων, JS Bhatia, σημειώνοντας πως το γεγονός ότι οι δρομείς δεν ξεκουράζονται όσο πρέπει, με αποτέλεσμα να μην βελτιώνονται.
Δεν υπάρχει… δεξαμενή
Παρά τις δυσκολίες, καθώς δεν υπάρχει η απαραίτητη δεξαμενή αθλητών προκειμένου να ανέβουν επίπεδο, οι Ινδοί δεν τα παρατάνε με τον στόχο τους να είναι να παρουσιαστούν ακόμα καλύτεροι.
Το αν θα τα καταφέρουν θα το δείξει η ιστορία. Είναι δύσκολο πάντως οι αφρικανικές σχολές να χάσουν τα πρωτεία, τουλάχιστον απειλούμενοι από άλλες δυνάμεις εκτός από τις ΗΠΑ που έχουν τις δυνατότητες να παράγουν αθλητές υψηλού επιπέδου και το έχουν αποδείξει στο παρελθόν.
Πηγή: runnfun.gr
