Το είπε και το έκανε. Μπεσαλής ακόμα και με τον θάνατο του. Εγκατέλειψε τις θεραπείες του λέγοντας στους φίλους του “θα φύγω, θα πάω να βρω τη Μαρία μου…”
Ο Τάκης Μαυρογόνατος ή αλλιώς ο ξακουστός “Ψαλίδας” συνεχιστής του έργου του αείμνηστου Ηλία Μαυρογόνατου, στην πιο ιστορική ταβέρνα της Λαμίας, έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 67 ετών.
Πριν από έναν χρόνο, είχε χάσει την αγαπημένη του σύζυγο Μαρία. Η Μαρία είχε χτυπηθεί από τον καρκίνο όμως δεν το είχε βάλει κάτω. Αγωνίζονταν, πάλευε, έκανε τις θεραπείες της, φρόντιζε και τον Τάκη που αντιμετώπιζε την ίδια κακιά αρρώστια και δεν σταμάτησε τις δραστηριότητες της μέχρι που έκλεισε τα μάτια της. Ήταν μόνο 53 ετών.
Το πένθος έπεσε βαρύ και ο ίδιος έχασε κάθε διάθεση για την ζωή. Του έλεγαν να προσέχει τον εαυτό του, να είναι συνεπής στα φάρμακα του αλλά μάλλον το είχε πάρει απόφαση να φύγει, περιγράφουν κοντινά του πρόσωπα.
Ετσι και έγινε.
Ο Τάκης έφυγε σήμερα για το ραντεβού του στους ουρανούς. Εκεί όπου προσδοκούσε να ξαναβρεί την αγαπημένη του.
Αφήνει πίσω του 3 γιούς και 4 εγγόνια. Το στερνοπούλι του μάλιστα ο Αχιλλέας, ετοιμάζονταν για γάμο. Όμως οι απώλειες της μητέρας και στη συνέχεια του πατέρα του, οδηγούν σε αναβολή ξανά τα γαμήλια σχέδια.
Αφήνει όμως πίσω του και εκατοντάδες ανθρώπων, που έζησαν μερικές από τις πιο όμορφες στιγμές τους, στην διάσημη κοσμική ταβέρνα του.
Η κηδεία του θα γίνει αύριο Κυριακή στις 3 το μεσημέρι στο Κοιμητήριο της Μεγάλης Βρύσης.
«Θερμά και ειλικρινή συλλυπητήρια στους συγγενείς και φίλους του. Είθε η μνήμη του να είναι αιώνια.»
Η ιστορία της πατρικής του οικογένειας όπως την περιέγραφε ο Τάκης Μαυρογόνατος
Η Σαρακοστή πέρασε, η Κυριακή του Πάσχα πέρασε, η διακαινήσιμος εβδομάδα είναι σε εξέλιξη, όλα περνάνε και εμείς είμαστε ακόμη σε καραντίνα και ξεφυλλίζουμε, άλμπουμ νοσταλγώντας το παρελθόν και σκέφτεσαι τελικά πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια και ο πανδαμάτωρ χρόνος αφαιρεί από επάνω μας τη φρεσκάδα της νιότης. Αυτή είναι η δική μας πορεία μας μέσα στην αιωνιότητα.
Ψάχνοντας στα άλμπουμ, βρήκα τυχαία μια ξεχασμένη φωτογραφία και μου έφερε, στη ταλαιπωρημένη τώρα μνήμη μου, πολλές και υπέροχες παιδικές αναμνήσεις, σχετιζόμενες με τον παππού μου . Ο Παππούς μου – από πλευρά της μητέρας μου- , με καταγωγή από Δαρδανέλια (Τσανάκαλε), μικρο εργολάβος τότε μάλιστα με τον πατέρα του έχτισαν την παλαιά Νομαρχία της Λαμίας και την Μητρόπολη – υφίστανται και τα δυο- ήταν άρρωστος με πυρετό (προεόρτια του μετέπειτα καρκίνου) την ημέρα που τραβήχτηκε η φωτογραφία εμείς επιμέναμε με τον αδερφό μου (ο μελαχρινός στη φωτο, εγώ με το κοστούμι) να πάμε στο πανηγύρι εορτή Κων/νου και Ελένης στο διπλανό χωριό Νέα Μαγνησία, όπως έκανε κάθε χρόνο και φυσικά δεν μας χάλασε το χατήρι. Ήταν αν θυμάμαι και η τελευταία έξοδος, μετά ασθένησε και απεβίωσε. Κάθε Σάββατο μας έπαιρνε με τον αδερφό μου,-κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες- μεταβαίναμε στην πλατεία λαού (Λαμία) για γλυκό, γυάλισμα τα παπούτσια, μετά κινηματογράφο θερινό και επιστροφή στο σπίτι με ταξί. Επίσης φρόντιζε για το ντύσιμό μας κουστούμια, παπούτσια -ασπρόμαυρα θυμάμαι κάποια -κλπ μιας και ο ίδιος φρόντιζε πάρα πολύ την εμφάνισή του ντύσιμο, αρώματα κλπ, κάτι που ξεχώριζε για την εποχή εκείνη.
Αυτές οι παιδικές υπέροχες αναμνήσεις με τους παππούδες και τις γιαγιάδες πιστεύω μένουν αναλλοίωτες στις μνήμες των περισσοτέρων από εμάς.
Καλό Παράδεισο παππού Παναγιώτη δεν ξεπέρασα ποτέ τον θάνατό σου.
Υ.Γ. Η αναφορά μου αυτή είναι μνημόσυνο.
