Ειρήνη και πόλεμος… Δυο σύμβολα στην είσοδο της Λαμίας που συνυπάρχουν. Στέκονται το ένα απέναντι στο άλλο, στέλνοντας το καθένα το δικό του μήνυμα. Ευχή όλων θα ήταν πάντα να επικρατεί η ειρήνη. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως, ο πόλεμος επικρατεί και η ειρήνη χάνεται κάπου ανάμεσα στην αδιαφορία…
Το έτος 1999 μία ομάδα συμπολιτών μας, τελειόφοιτοι του ’74 του 2ου Γυμνασίου Λαμίας, αποφασίζουν, αντί του «κλασικού» reunion να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να προσφέρουν στο σχολείο τους που βρίσκεται πλέον σε νέο κτίριο, ένα έργο τέχνης που θα απολαμβάνουν όχι μόνο οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί του σχολικού συγκροτήματος αλλά και όλοι όσοι περνούν από το κομβικό για την πόλη σημείο.
Το θέμα του έργου συμβολικό. Και ιερό. «Προμήνυμα ειρήνης» ο τίτλος του. Ένα ολόλευκο περιστέρι που φέρει κλαδί ελιάς. Ένα παγκόσμιο σύμβολο που θα αναγνωρίζεται από όλους τους ανθρώπους, όποια και αν είναι η καταγωγή, η χώρα τους.
«Θέλαμε με μια γλυπτική σύνθεση (η οποία αποτελεί μέρος τριλογίας) να προωθήσουμε όχι μόνο το μήνυμα της ειρήνης αλλά και την αγάπη για τον πολιτισμό και τις τέχνες. Είναι άλλωστε αυτά τα συστατικά που καλλιεργούν τον άνθρωπο, τον εξυψώνουν » μας λέει ο δημιουργός του έργου Δημήτρης Κολτσίδας.
«Οι Έλληνες θεωρούσαν την Τέχνη, όχι απλή τέρψη, αλλά παιδεία έξοχη για τους πολίτες. Έτσι με ευκολία τότε, το 1999, αποφασίσαμε αντί να διοργανώσουμε μία συνάντηση παλαιών συμμαθητών, να περάσουμε μια ευχάριστη βραδιά με αστεία και αναμνήσεις, να προσφέρουμε διαχρονικές αξίες στα νέα παιδιά του σχολείου αλλά και σε όλους τους συμπολίτες μας. Και ταυτόχρονα, να δώσουμε μια ιδέα σε παρέες και συλλόγους, να ακολουθήσουν αυτό το παράδειγμα έτσι ώστε η πράξη μας να βρει κι άλλους μιμητές. Ο επίσης συμμαθητής μας δήμαρχος Λαμιέων τότε, ο Γιώργος Ντελής «έτρεξε» τις διαδικασίες αδειοδότησης για τις απαραίτητες τεχνικές εργασίες, συγκεντρώσαμε το ποσό που απαιτούνταν και το 2000, το ολόλευκο περιστέρι της ειρήνης, στήθηκε στον χώρο του σχολείου» μας περιγράφει ο γιατρός Κωνσταντίνος Πετρόπουλος.
Πως είναι σήμερα το περιστέρι της ειρήνης;
Χαμένο ανάμεσα σε θάμνους και ξερόχορτα… Εικόνα λυπηρή και απογοητευτική. Ένα έργο τέχνης που αντί να δεσπόζει στον χώρο, χάνεται ανάμεσα στην εικόνα εγκατάλειψης του πεζοδρομίου έξω από το σχολείο. Τόσο «κρυμμένο» που αν δεν ξέρεις που να το αναζητήσεις, το προσπερνάς. Και όμως, εκείνο στέκεται πάντα εκεί, περιμένοντας να το θαυμάσεις για την ομορφιά του αλλά και για όσα θέλει να σου πει…
Το απογοητευτικό της υπόθεσης…
Θα το πεις και τραγική ειρωνεία. Ακριβώς στην απέναντι πλευρά του δρόμου ένα παλιό πολεμικό αεροπλάνο στέκεται αγέρωχο, σε έναν χώρο περιποιημένο με καταπράσινο φρεσκοκουρεμένο γρασίδι. Επιβλητικό και πεντακάθαρο. Σε μια εποχή που ο πόλεμος καταβροχδίζει αθώα θύματα και γεννά πρόσφυγες, τι άραγε συμβολίζει ένα τέτοιο «αξιοθέατο» στην είσοδο της πόλης; Ρητορικό το ερώτημα…
Θα χαρούμε πολύ, αν οι αρμόδιες υπηρεσίες, ξαναδώσουν στο ολόλευκο περιστέρι την δυνατότητα να στέκει ξανά χωρίς εμπόδια εκεί ψηλά, για να το βλέπουν τα παιδιά. Κυρίως τα παιδιά…
Μέχρι τότε, θα μας θυμίζει (παραφρασμένους) τους χιλιοτραγουδισμένους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου
Αχ περιστέρι μου, πώς να πετάξεις
σ’ αυτόν το μαύρο τον ουρανό….
