Προσπάθησα με κάποιον τρόπο και παρακολούθησα διαδικτυακά, και αποσπασματικά, το πρόσφατο Συνέδριο «Η Ελλάδα που Χάνεται. Η Ελλάδα που θέλουμε!», το οποίο πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα 21-23 Νοεμβρίου. Το συνέδριο επιβεβαίωσε την ανησυχία που διατρέχει μεγάλο μέρος της κοινωνίας: η χώρα συρρικνώνεται δημογραφικά, οικονομικά και θεσμικά.
Και βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου η πραγματική ζωή φωνάζει. Η ακρίβεια, τα εργασιακά δικαιώματα, το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, η στρεβλότητα της ενεργειακής αγοράς, το χάος της χωροταξίας, η εγκατάλειψη του αγροτικού χώρου και της περιφέρειας, η κρίση στέγης και η πίεση στα φυσικά οικοσυστήματα, αποτελούν καθημερινές αποδείξεις ότι η χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει με τα ίδια εργαλεία, τους ίδιους αυτοματισμούς και τις ίδιες πολιτικές ανεπάρκειες. Οι δε πολιτικές δυνάμεις που διεκδικούν ρόλο διακυβέρνησης, εκτός της ΝΔ, δεν έχουν ακόμη καταφέρει να συγκροτήσουν έναν αξιόπιστο πόλο εξουσίας. Επιμένουν να συζητούν τα πάντα, όπως και στο Συνέδριο, εκτός από το πώς θα κυβερνηθεί η χώρα. Η αντιπολίτευση παραμένει κατακερματισμένη, ασυντόνιστη και συχνά εσωστρεφής. Και δεν μιλάμε -δεν μπορούμε να μιλάμε σήμερα…- για ριζικές ανατροπές και ριζοσπαστικές λύσεις «εκτός του συστήματος»…
Όμως αυτά δεν μπορεί να τα αλλάξει ο κατακερματισμένος πολιτικός μικρόκοσμος. Δεν αλλάζουν με συνθήματα. Αλλάζουν με κυβερνήσεις που μπορούν να νομοθετήσουν, να ελέγξουν και να συγκρουστούν. Τα ανατρέπει ένα πολιτικό κέντρο βάρους, που ξέρει τι θέλει για τη χώρα σε βάθος 15ετίας. Ποιο πολιτικό σχήμα είναι έτοιμο και μπορεί να το κάνει αυτό;
Και το ερώτημα είναι: Χωράει κάπου ο Τσίπρας; Σε κάθε περίοδο πολιτικής ασάφειας, η κοινωνία αναζητά συγκροτημένες ισχυρές προσωπικότητες. Όχι σωτήρες. Η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα, με το ειδικό βάρος και τη δημόσια αναγνωρισιμότητα που διαθέτει, αναπόφευκτα λειτουργεί ως κέντρο έλξης στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ο «εκλεκτός» ή ο «μοναδικός». Σημαίνει ότι, αν ο χώρος θέλει συσπείρωση, οι προσωπικότητες με ακτίνα επιρροής δεν μπορούν να αγνοηθούν.
Το ζήτημα δεν είναι ο Τσίπρας. Το ζήτημα είναι ότι ο χώρος χρειάζεται μια τέτοια μορφή∙
κάποιον ή κάποια που να μπορεί να ενώσει, να συνομιλήσει με όλους, να διατυπώσει στρατηγική και να κινητοποιήσει κοινωνικά στρώματα. Και χωρίς παρελθοντολογίες και με το μάτι στο 2015. Αλλιώς, ο προοδευτικός χώρος θα συνεχίσει να αναπαράγει τον ίδιο του τον κατακερματισμό.
Και για να επανέλθουμε στο Συνέδριο. «Η Ελλάδα χάνεται» γιατί δεν κυβερνάται με στρατηγική. Ο μηχανισμός εξουσίας της Νέας Δημοκρατίας, όντας στον αυτόματο πιλότο του νεοφιλελευθερισμού, παραμένει μόνος χωρίς αντίπαλο, όχι επειδή πείθει, αλλά επειδή δεν υπάρχει άλλο συγκροτημένο κέντροβάρους απέναντί του. Οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης έχουν ιστορική ευθύνη να σταματήσουν την εσωστρέφεια, να αναλάβουν πολιτικές δεσμεύσεις, να συντάξουν ένα κοινό πλαίσιο διακυβέρνησης και να μιλήσουν στη χώρα, όχι μόνο στον εαυτό τους.
Γιατί αλλιώς, πράγματι, η Ελλάδα που χάνεται θα χαθεί στις πλάτες μιας αντιπολίτευσης που δεν μπόρεσε να σταθεί στο ύψος της εποχής.
Στέφανος Σταμέλλος
https://www.facebook.com/stefanos.stamellos
Σημείωση: Τα σχόλια που εμφανίζονται κάτω από τα άρθρα αποτελούν προσωπικές απόψεις των χρηστών που τα δημοσίευσαν και δεν εκφράζουν απαραίτητα τις θέσεις ή απόψεις του Lamianow.gr.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, σχόλια που έχουν διατυπωθεί δημόσια σε κοινωνικά δίκτυα ενδέχεται να εμφανίζονται κάτω από τα άρθρα, όταν έχουν δημοσιευθεί κάτω από σχετικές αναρτήσεις του ίδιου άρθρου. Το Lamianow.gr δεν φέρει ευθύνη για το περιεχόμενο αυτών των σχολίων.
Αν κάποιο σχόλιο θεωρείτε ότι παραβιάζει δικαιώματα, είναι προσβλητικό ή έχει αποσυρθεί από την αρχική του πηγή, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας στο lamianow.gr@gmail.com για την άμεση αφαίρεσή του.