Όχι άλλα δάκρυα. Όχι επιλεκτική ευαισθησία… Λαμία!
Τις τελευταίες ώρες η Λαμία συζητά – και δικαίως – τις πληροφορίες που θέλουν τα δύο καταστήματα της μεγάλης πολυεθνικής ένδυσης στην πόλη να οδεύουν προς κλείσιμο, στο πλαίσιο της παγκόσμιας αναδιάρθρωσης του ομίλου.
Περισσότεροι από 30 εργαζόμενοι βρίσκονται μπροστά στην αβεβαιότητα και αυτό δεν μπορεί να αφήσει κανέναν αδιάφορο. Η συμπαράσταση προς αυτούς τους ανθρώπους είναι αυτονόητη και αναγκαία.
Γράφει ο Πάνος Κατσώνης
Σύμφωνα με πληροφορίες που κυκλοφόρησαν από τις πρώτες μεσημεριανές ώρες, φέρεται να υπήρξε ενημέρωση προς τους εργαζόμενους από αρμόδιο στέλεχος της εταιρείας για επικείμενες αρνητικές εξελίξεις στις αρχές του νέου έτους. Πρόκειται για πληροφορίες που, μέχρι αυτή τη στιγμή, δεν έχουν επιβεβαιωθεί επισήμως, ωστόσο, εφόσον ευσταθούν, δεν φαίνεται να απέχουν ιδιαίτερα από την πραγματικότητα.
Να το πω, ξεκάθαρα: οι εργαζόμενοι δεν φταίνε σε τίποτα. Η αγωνία τους είναι πραγματική και το άγχος της επιβίωσης απολύτως κατανοητό σε μια χώρα με τον δεύτερο χαμηλότερο ετήσιο μισθό στην Ε.Ε. και την προτελευταία θέση στην αγοραστική δύναμη.
Πέρα από το ρεπορτάζ και τις εύλογες ανησυχίες που καταγράφονται, ίσως ήρθε η ώρα να δούμε το ζήτημα σε ένα ευρύτερο κοινωνικό και τοπικό πλαίσιο.
Ας κάνουμε και μια ειλικρινή, ίσως άβολη, παρατήρηση.
Όταν τα προηγούμενα χρόνια έκλειναν τα μικροκαταστήματα των Λαμιωτών, δεν δάκρυσε κανείς.
Δεν υπήρξε δράμα.
Δεν υπήρξαν τίτλοι.
Δεν υπήρξε κοινωνικός θόρυβος.
Δεκάδες μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις, επαγγελματίες μιας ζωής, άνθρωποι που πάλεψαν με φόρους, ενοίκια, κρίσεις, πανδημίες και ακρίβεια, κατέβασαν ρολά αθόρυβα. Μόνοι τους. Με τον πόνο και τα χρέη τους να μένουν πίσω από τα κατεβασμένα ρολά και τις “πεσμένες” βιτρίνες.
Κι όμως, σήμερα υπάρχει “δράμα”. Γιατί το λουκέτο είναι μεγάλο. Έχει όνομα. Έχει brand το οποίο παρεμπιπτόντως το 2024, είχε 27.78 δισεκατομμύρια τζίρο.
Η αντίφαση δεν περνά απαρατήρητη.
Δεν είναι ότι δεν πρέπει να συγκινούμαστε∙ είναι ότι δεν συγκινηθήκαμε ποτέ το ίδιο όταν έκλειναν τα μαγαζιά των ανθρώπων του τόπου μας.
Επαναλαμβάνω, το παραπάνω δεν μειώνει τη σημασία της αγωνίας των εργαζομένων της πολυεθνικής, αλλά αποκαλύπτει κάτι βαθύτερο για όλους μας: ότι μάθαμε να συγκινούμαστε επιλεκτικά. Ότι θεωρήσαμε την τοπική αγορά δεδομένη. Ότι δεν δώσαμε ποτέ την ίδια έμφαση στους ανθρώπους του τόπου μας, όταν αυτοί έβλεπαν τις επιχειρήσεις τους να χάνονται.
Ίσως, λοιπόν, ήρθε η ώρα να το πούμε καθαρά: αν δεν στηρίξουμε εμείς τα μαγαζιά της Λαμίας και της ευρύτερης περιοχής, δεν θα τα στηρίξει κανείς.
Η πολυεθνική θα φύγει, αν δεν τη συμφέρει (και αυτό δεν το θέλουμε, αλλά όταν οι αριθμοί τους δεν βγαίνουν… προχωρούν). Το έχουν αποδείξει. Το κάνουν παγκοσμίως.
Ο Λαμιώτης επαγγελματίας, όμως, αν αντέξει, θα μείνει εδώ. Θα πληρώσει εδώ. Θα απασχολήσει εδώ. Θα ζήσει εδώ.
Ίσως, τελικά, το πραγματικό μήνυμα αυτής της ιστορίας να μην είναι τα λουκέτα μιας πολυεθνικής, αλλά η ανάγκη να γίνουμε πιο συνειδητοί – και ναι, πιο τοπικιστές – στις επιλογές μας.
Παρατηρώ όμως και κάτι ακόμη, μια βαθιά δυσαρέσκεια που σιγοβράζει στην πόλη, περισσότερο από ποτέ. Μια μόνιμη γκρίνια για την αγορά, για τη Λαμία, για το “τίποτα δεν γίνεται εδώ” και για το “όλα φταίνε”. Την ίδια στιγμή, πολλοί από αυτούς που δηλώνουν ότι αγαπούν τον τόπο τους, θα επιλέξουν να ψωνίσουν από το διαδίκτυο, από ηλεκτρονικές υπεραγορές (Temu, Shein, Trendyol κ.ο.κ) ή από γειτονικές πόλεις, και μετά θα είναι οι πρώτοι που θα ασκήσουν κριτική στην τοπική αγορά.
Συχνά μάλιστα άδικα.
Γιατί και τιμές υπάρχουν, και ευκαιρίες, και επιλογές που δεν τις βρίσκεις αλλού, μαζί με κάτι πολύ πιο σημαντικό: ανθρώπινη σχέση, άμεση εξυπηρέτηση, ευελιξία. Κι όμως, επιμένουμε σε μια νοοτροπία αυτοϋπονόμευσης – βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε τα μάτια μας. Είναι ίσως η πιο βαθιά παθογένεια αυτού του τόπου: να θεωρούμε ότι όλοι οι άλλοι είναι καλύτεροι, πιο οργανωμένοι, πιο “μπροστά” από εμάς συνολικά, εκτός φυσικά από εμάς τους ίδιους, που πάντα εξαιρούμε τον εαυτό μας από την ευθύνη. Το λες και συλλογική “ψυχοπάθεια”. Σίγουρα, όμως, είναι μια νοοτροπία που όχι απλά μας κρατάει στάσιμους, μας χαντακώνει ολοένα και περισσότερο…
Η στήριξη της τοπικής αγοράς δεν είναι σύνθημα· είναι καθημερινή στάση ζωής.
Όχι άλλα δάκρυα μόνο όταν το λουκέτο είναι “μεγάλο”.
Αν θέλουμε ζωντανή πόλη, πρέπει να στηρίξουμε τη βάση της: την τοπική αγορά.
Σημείωση: Τα σχόλια που εμφανίζονται κάτω από τα άρθρα αποτελούν προσωπικές απόψεις των χρηστών που τα δημοσίευσαν και δεν εκφράζουν απαραίτητα τις θέσεις ή απόψεις του Lamianow.gr.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, σχόλια που έχουν διατυπωθεί δημόσια σε κοινωνικά δίκτυα ενδέχεται να εμφανίζονται κάτω από τα άρθρα, όταν έχουν δημοσιευθεί κάτω από σχετικές αναρτήσεις του ίδιου άρθρου. Το Lamianow.gr δεν φέρει ευθύνη για το περιεχόμενο αυτών των σχολίων.
Αν κάποιο σχόλιο θεωρείτε ότι παραβιάζει δικαιώματα, είναι προσβλητικό ή έχει αποσυρθεί από την αρχική του πηγή, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας στο lamianow.gr@gmail.com για την άμεση αφαίρεσή του.