Φθιώτιδα : Το χωριό με τα 2 κάστρα και τις 6 εκκλησιές (Φωτό & Βίντεο)

Χωριά που ξεχειλίζουν από τη μαγεία της Φθιωτικής γης. Οικισμοί που συνδυάζουν την παράδοση με την ιστορία, τους μύθους και τους θρύλους με τα αυθεντικά τοπία και πράσινο με το γαλάζιο του ουρανού.

Δεν είναι μακριά σου, μα ίσως σου είναι άγνωστα. Γιατί είναι από εκείνα τα μέρη που δεν περνά ο τουρισμός και η «ανάπτυξη». Ίσως, για αυτό παραμένουν τόσο γοητευτικά….

-Advertisement-

Προορισμός Δίκαστρο Δυτικής Φθιώτιδας!

Το Δίκαστρο, ή Ζημιανή όπως λέγονταν παλιά, στέκει καμαρωτό σε υψόμετρο 850 μέτρων, ανάμεσα σε ένα ατέλειωτο δάσος. Χτισμένο στο Βορειοδυτικό τμήμα του Δήμου Μακρακώμης, πολύ κοντά στα σύνορα με τους νομούς Ευρυτανίας και Καρδίτσας. Το περιβάλλουν οι κατάφυτοι ορεινοί όγκοι μεταξύ των βουνών Τυμφρηστός και Μαυροράχη. Μοιρασμένο σε δύο οικισμούς που τους χωρίζει ο ποταμός Δικαστριώτης, βασικός παραπόταμος του Σπερχειού ποταμού. Το πρώτο αξιοθέατο που συναντάμε είναι ο πρόσφατα αναπαλαιωμένος νερόμυλος του χωριού. Στέκει ανάμεσα στα μεγάλα πλατάνια που δροσίζονται από τα νερά της ρεματιάς  που κυλά στα πόδια του. Ένα στρώμα με κιτρινισμένα φύλλα γύρω του, συμπληρώνουν το παραμυθένιο σκηνικό…

Επιμέλεια: Λίλιαν Χαχοπούλου
Φωτό, Βίντεο: Πάνος Κατσώνης

Προχωράμε προς το χωριό, με τα όμορφα σπίτια και παλιά πέτρινα αρχοντικά με τα σφαλιστά παραθυρόφυλλα,  με τον αέρα να φυσά δυνατά και τη βροχή να δυναμώνει. «Πρέπει να χαίρονται πολύ με τους επισκέπτες τους…» σκεφτόμαστε, βλέποντας ένα μεγάλο «Καλώς ήλθατε στο Δίκαστρο» γραμμένο στον κεντρικό δρόμο μπροστά στην εκκλησιά αλλά και ένα καλωσόρισμα στον μεγάλο τοίχο, με ζωγραφισμένα και τα δυο κάστρα στις άκρες του… Μαζί, μας καλωσορίζει και ο Άγιος Γεώργιος, ο πολυούχος του χωριού. Ο ναός του δεσπόζει στην κεντρική πετρόχτιστη πλατεία. Λένε πως η πρώτη φορά που χτίστηκε η εκκλησία ήταν στα τέλη του 1400. Το 1925 κατεδαφίστηκε για να χτιστεί ξανά με τους Δικαστριώτες να κουβαλάνε πέτρες από ρέμα για την ολοκλήρωση της…

Ο γελαστός κυρ Παναγιώτης

Ένα παλιό τρανζιστοράκι που παίζει λαϊκά του ’60, γίνεται η αφορμή να «ανακαλύψουμε» τον μοναδικό άνθρωπο που συναντήσαμε στο χωριό. Ο κυρ Παναγιώτης, έχει συντροφιά τα τραγούδια, λίγο καπνό και έναν γάτο. Ξεπροβάλλει από ένα παλιό κουζινάκι από εκείνα των σπιτιών των παππούδων. Από μια άλλη εποχή. Μακρινή αλλά όμορφη μέσα στις δυσκολίες της.

-Advertisement-

Χρειάστηκαν μόνο λίγα λεπτά για να γίνουμε φίλοι και να μας εξιστορήσει τα γεγονότα της ζωής του. Τον αγώνα που έδωσε μαζί με άλλους χειριστές, σκάβοντας με τις μπουλντόζες να φτιάξουν το δρόμο προς το μοναστήρι του Προυσσού στην Ευρυτανία. Για τη δουλειά του στη ΜΟΜΑ και αργότερα στον εργολάβο. Για το πώς ξεγέλασε το χάρο όταν βρέθηκε με μισό συκώτι και για τις βίδες που έχει στο πόδι του από τότε που έπεσε μια φορά στο δρόμο για το σπίτι αφού είχε νυχτώσει και δεν είχε μαζί του τον φακό… «Εγώ θα φύγω κάποτε αλλά οι βίδες θα είναι πάντα καινούριες και γυαλιστερές» μας λέει και γελάει με την καρδιά του. Δεν τον πειράζει που δεν έχει ρεύμα στο σπίτι.  Έχει φακό λέει, έχει ξύλα για το τζάκι και χέρια για να φτιάχνει ένα πιάτο φαγητό. Αρκετά για να νιώθει ευτυχής…

Οι εκκλησιές της Ζημιανής

Τον αποχαιρετούμε, μπροστά σε μια κορομηλιά γεμάτη κάτασπρα ανθάκια –που κρίμα θα τα κάψει ο πάγος που έρχεται λέει ο κυρ Παναγιώτης – και συνεχίζουμε για το «Κοτρώνι» στην κορυφή του χωριού, όπου βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Σεραφείμ, από το 1480. Ξαναχτίστηκε το 1959 και από τότε είναι πάντα περιποιημένο…

Ακόμα πιο ψηλά ανάμεσα στην υπέροχη φύση, το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία, συναγωνίζεται σε ομορφιά το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής που ξεπροβάλλει ανάμεσα στις βελανιδιές.

=Advertisement=

Στον πέρα μαχαλά, ο ‘Αγιος Αθανάσιος και η Παναγία. Οι ντόπιοι λένε πως δύο τουλάχιστον φορές η Παναγία έσωσε το χωριό από βέβαιες εχθρικές καταστροφές-εμπρησμούς. Στην Τουρκοκρατία, ο Τούρκος δυνάστης, που επιχείρησε να κάψει το χωριό αρχίζοντας από την Παναγία και τον περα-Μαχαλά, έφυγε από φόβο μετά από μια αιφνίδια εξάρθρωση στο χέρι του και στην Κατοχή, ο Γερμανός κατακτητής, που έφθασε στον πέρα Μαχαλά για να βάλει φωτιά στο χωριό, απομακρύνθηκε μετά από ένα σφύριγμα κινδύνου.

Τα δύο κάστρα…

Στην τοποθεσία, με την τοπωνυμία κάστρο κουτσο-Νίκα, στα νότια του Δικάστρου, υπήρχε αρχαία πόλη-ακρόπολη και κάστρο. Διασώζονται λείψανα οχυρώσεων πόλης-ακρόπολης των Δολόπων, ελληνιστικής περιόδου και κάστρου Ρωμαϊκών και Βυζαντινών χρόνων. Κατοικία του άρχοντα και τόπος καταφυγής των Δολόπων και πολεμικό οχυρό των κουτσό-Βλαχων Τυμφρηστού, κατά τους πολέμους τους. Και οι δύο περίοδοι αναδεικνύουν το ιστορικό και πολεμικό παρελθόν των οχυρώσεων της τοποθεσίας.

Η τοποθεσία ξεχωρίζει γεωμορφολογικά, δεσπόζει περιβαλλοντικά και είναι στρατηγικό σημείο της διάβασης Τυμφρηστού, που συναποτελούν οι δίοδοι Σπερχειού και Ν. Δ. Θεσσαλία-Δυτικής Στερεάς Ελλάδας. Oι Δόλοπες έκτισαν τις πόλεις-ακροπόλεις τους για να ελέγχουν την είσοδο προς τη χώρα τους και οι Ρωμαίοι και οι Βυζαντινοί τα κάστρα τους για να παγιώσουν τον έλεγχο της διάβασης Τυμφρηστού και την κυριαρχία τους στη Στερεά Ελλάδα.

Ενας τόπος γεμάτος ιστορία

Όσο περπατάμε στο Δίκαστρο, τόσο περισσότερο μας εντυπωσιάζει με την ιστορία του. Όπως αυτή του αρματολού Κώστα Βελή που προκήρυξε τον αγώνα του 1821. Από το όνομα του, ονομάστηκε Βέλη και το ρέμα που χωρίζει το χωριό στα δύο. Όπως και οι περιοχές «Κατσαντώνη» και «Ζαχαράκη» που πήραν τα ονόματα τους από τους ομώνυμους αγωνιστές της επανάστασης, που είχαν τα λημέρια τους εκεί…

Τα τριαντάφυλλα της Παναγιάς

Στολίδια, σύμβολα και φυλαχτά, τα όμορφα σκαλισμένα ρόδα στα παλιά πέτρινα αρχοντικά του χωριού. Σε δύο, από τα σωζόμενα ακόμη αρχοντικά, στο Δίκαστρο, υπάρχουν στα γωνιακά αγκωνάρια τους, σκαλιστοί ρόδακες. Είναι οι ρόδακες της Παναγίας, είναι τα φυλαχτά ευλογίας και προστασίας των σπιτιών από κάθε κακό και χρονολογούνται από το 1873! Αποχαιρετούμε το Δίκαστρο βιαστικά αφού το κρύο γίνεται ακόμα πιο τσουχτερό, λίγο πριν καταφτάσει ο χιονιάς και η παγωνιά της «Μήδειας». Θα επιστρέψουμε την άνοιξη, όταν η Ζημιανή θα έχει φορέσει τα ανοιξιάτικα της, για να υποδεχθεί την φύση που θα αναγεννηθεί για μία ακόμη φορά…