Όμορφο το οροπέδιο του Δομοκού. Στρωμένο πότε με καταπράσινα «χαλιά», πότε με κατακίτρινους ήλιους και άλλοτε με χρυσά στάχια. Μα το προσπερνάμε συνήθως βιαστικά, ταξιδεύοντας για την Θεσσαλία ή τη Βόρεια Ελλάδα.
Αυτή τη φορά, αποφασίσαμε να το απολαύσουμε λίγο παραπάνω. Κάπως έτσι, περιπλανηθήκαμε μέχρι να καταλήξουμε σε έναν προορισμό που πολλές φορές είχαμε ακούσει, αλλά ποτέ δεν είχαμε επισκεφθεί…
Προορισμός – Λουτρά Καϊτσας
Η αλήθεια είναι πως μπερδευτήκαμε λιγάκι. Μπορεί η τεχνολογία του GPS να σε καθοδηγεί ακριβώς στο σημείο που θες να πας, αλλά δεν σου ξεμπερδεύει το κουβάρι των ερωτήσεων. Που είναι η Καϊτσα; Τι σχέση έχει με την Μακρυρράχη; Και τελικά που βρισκόμαστε; Στην Στερεά Ελλάδα ή στη Θεσσαλία; Οι λιγοστοί κάτοικοι της Μακρυρράχης Δομοκού ή Καΐτσας, όπως ήταν το γνωστό το όνομα της μέσα στους αιώνες, κλεισμένοι στα σπίτια τους και έτσι, η τεχνολογία ξανά αναλαμβάνει να μας λύσει κάθε απορία…
Η Μακρυρράχη αποτελεί Τοπική Κοινότητα του Δήμου Δομοκού με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτη, και είναι ένας από τους παλαιότερους οικισμούς της περιοχής σε μέσο υψόμετρο 540 μέτρα. Ανήκει από το 1974 στο Νομό Φθιώτιδας. Το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων απασχολείται κυρίως με τη γεωργία και την κτηνοτροφία.
Οι εκκλησιές της Μακρυρράχης και το εντυπωσιακό καμπαναριό του Αγίου Νικολάου
Φωτο: makryrrachi.gr
Οι Καϊτσιώτες παλιότερα διαπνέονταν από θρησκευτικά συναισθήματα. Αυτό μαρτυρούν οι ναοί στο Παλιοχώρι : Κοίμηση της Θεοτόκου, κεντρικός ναός στο Παλιοχώρι, ‘Αγιος Γεώργιος, και οι γκρεμισμένοι ναοί του Προφήτη Ηλία, του Αγ. Στεφάνου, του Αϊ-Θανάση και του παλιού Αϊ-Νικόλα, όπου πρέπει να ήταν και το παλιό νεκροταφείο της Παλιοκαίτσας. Το καινούριο νεκροταφείο έγινε με την εγκατάσταση στο καινούριο χωριό. Το κτήμα ήταν του Κρούπα και πρώτος ταφείς ήταν ο Αθανάσιος Χαραλάμπους, πατέρας του Χαριλάκη και του Κώστα.
Ο χορός της αρραβωνιαστικιάς που βάφτηκε με αίμα
Στον Αϊ-λιά γινόταν και γλέντι κάθε χρόνο στις 20 Ιουλίου. Κάποτε όμως, γύρω στα 1850 δημιουργήθηκε παρεξήγηση μεταξύ δύο αρραβωνιασμένων Καϊτσιωτών για το ποιου η αρραβωνιαστικιά θα χορέψει πρώτη. Η παρεξήγηση εξελίχθηκε σε φονικό, στο φόνο 5-6 ανθρώπων, και από τότε εγκαταλείφθηκε και το πανηγύρι και ο ναός.
Στο προαύλιο του νέου ναού του Αγ. Νικολάου τη 2η μέρα του Πάσχα όλοι οι Καϊτσιώτες χόρευαν μαζί τον «κλειστό» χορό και έλεγαν το ακόλουθο τραγούδι :
«χελιδονάκι θα γινώ, στην αραπιά θα πάω, να πιάσω έν’ αραπόπουλο, μικρό σαν το πουλάκι, να κάθομαι να το ρωτώ πως πιάνεται η αγάπη, από τα μάτια πιάνεται στα χείλη κατεβαίνει κι από τα χείλη στην καρδιά ριζώνει και δε βγαίνει».
Τα Λουτρά Καϊτσας στην αγκαλιά της φύσης…
Ακουστά από τις γιαγιάδες μας τα Λουτρά Καϊτσας. Τα βλέπουμε για πρώτη φορά από κοντά και από αυτή την πρώτη ματιά, είναι σαν να μεταφερόμαστε αυτόματα, στο παρελθόν. Εικόνες που θυμίζουν δεκαετία του ’70, σαν νοσταλγικό καρτ ποστάλ. Σε ένα καταπράσινο υγρό τοπίο με τον αέρα να μπερδεύει το οξυγόνο με τις οσμές των ιαματικών νερών, συναντάμε έναν μικρό καταρράκτη. Γύρω μας πλατάνια και βελανιδιές…
Δίπλα ένα μικρό εκκλησάκι. Εικόνες αγίων ξεθωριασμένες από το πέρασμα των χρόνων προσμένει τον επόμενο προσκυνητή…
Οι εγκαταστάσεις των λουτρών, ένα μακρόστενο λευκό λιτό κτίριο με κεραμοσκεπή. Περιμένει και αυτό υπομονετικά τον ερχομό της άνοιξης και των ηλιαχτίδων που θα στεγνώσουν την υγρασία του… Σε απόσταση 150 μέτρων περίπου ένας μικρός οικισμός με τρία μικρά ξενοδοχεία που μπορούν να φιλοξενήσουν μέχρι και 150 άτομα. Και ένα εκκλησάκι για τις προσευχές των επισκεπτών του. Στον εξωτερικό του χώρο, ένα μανουάλι με δυο κεράκια αναμμένα. Αν και δεν συναντήσαμε ψυχή, κάποιος πριν από εμάς, είχε φτάσει ως εκεί…
Αποχαιρετούμε την απόλυτη ηρεμία των Λουτρών Καϊτσας, με μια αίσθηση ότι όλη η πίεση της δουλειάς και της καθημερινότητας που κουβαλούσαμε φτάνοντας, εκεί, έφυγε. Την πήρε μακριά ο ιαματικός αέρας που φυσούσε στο ειδυλλιακό δάσος της όμορφης Μακρυρράχης…
