Νότια απ’ το Νεχώρι, σε απόσταση μιας ώρας με τα πόδια, μισής με το αυτοκίνητο, πνιγμένο στα ελατοδάση της Οίτης στέκει μοναχικό το ξωκλήσι του προφήτη Ηλία αγναντεύοντας τα Βαρδούσια, τη Γκιώνα, την Οξιά και το Βελούχι. Γύρω στα 1700 μέτρα υψόμετρο, συντροφιά με τα χιόνια του χειμώνα και τους ελάχιστους πια κτηνοτρόφους του καλοκαιριού., το εκκλησάκι του Αϊ Λια, περιμένει τούτη τη μέρα που ήταν η ξεχωριστή για τους Νεχωρίτες.
Το πανηγύρι τους!
Ξεκινούσε όταν σχόλαζε η λειτουργία και έστηναν χορό κάτω απ’ τα έλατα της αυλής του χωρίς όργανα. Καλλίφωνοι και τραγουδιστές καλοί έλεγαν τσάμικα στην αυλή του ξωκκλησιού τους και το απόγευμα με τις φορεσιές τους, τη φουστανέλα και την κόκκινη φανέλα των γυναικών, κατέβαιναν στην πλατεία κι έπιαναν τα δικά τους τραγούδια τα κλειστά και το δικό τους χορό τον κλειστό, χαρακτηριστικό των κλειστών ορεινών κοινωνιών.
Τραγουδούσαν και χόρευαν μέχρι να βασιλέψει ο ήλιος. Κι ύστερα με τα όργανα στα μαγαζιά. Και την άλλη μέρα το ίδιο. Σχεδόν τρεις μέρες πανηγύρι. Σιγά σιγά ξέφτισε κι αυτό, όμως οι Νεχωρίτες δεν έπαψαν ποτέ να τιμούν τη γιορτή του Αι Λιά και το γραφικό εκκλησάκι τους.
Ακόμη και σήμερα που η πανδημία παραμένει με πολλούς περιορισμούς στις συναθροίσεις, οι Νεχωρίτες τίμησαν τη γιορτή του Προφήτη Ηλία και όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Μπάμπης Χονδραλής
“Τ’ Αηλιώς σήμερα, μέρα γιορτής σήμερα για τους Νεχωρίτες, παλιά με πανηγύρια πάνδημα, με πανδημία τώρα πια. Ωστόσο ο κόσμος τίμησε το ταπεινό ξωκλήσι του Προφήτη, μισή προσευχή μακριά απ’ τον καθεδρικό των βουνών της Ρούμελης τα Βαρδουσια. Χρόνια πολλά”
