«Προφυλακιστέοι». Υπάρχουν φορές που μία μόνο λέξη μπορεί να αποδώσει τόση δικαίωση όση περιέχεται σε τόμους καταδικαστικών αποφάσεων. Είναι οι φορές αυτές όπου κάποιος μετατρέπεται από «άνθρωπο» σε παιδεραστή, οι στιγμές ακριβώς εκείνες όπου μία ολόκληρη κοινωνία αντικρίζει στα μάτια ενός παιδιού το δικό της παιδί.
Η εβδομάδα που πέρασε «ξέρασε» πάνω σε πηχυαίους τίτλους τη διαστροφή δύο ανθρώπων «υπεράνω πάσης υποψίας». Δύο προσώπων που μέσα από το ιερό επάγγελμα του δασκάλου μάς δίδαξαν να έχουμε τα μάτια μας πολλαπλάσια του δεκατέσσερα.
Ηταν οικογενειάρχες, είχαν παιδιά, είχαν μόρφωση, είχαν υπόληψη, είχαν σεβασμό, έδειχναν να έχουν σχεδόν τα πάντα. Κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί πως ήταν πλασμένοι για το τίποτα.
Κάποιοι έμειναν με το στόμα ανοιχτό, σχεδόν ανίκανοι να αρθρώσουν κουβέντα. Αλλοι, έκαναν ανοήτως λόγο για «σχέση» σε μια επαφή εξαρχής απαγορευμένη. Κάποιοι τρίτοι κατέβασαν τα ακουστικά από ντροπή ή από αναισχυντία – δεν μπορείς να καλύπτεις έναν παιδεραστή με τη σιωπή σου ό,τι κι αν ήταν αυτό που κάποτε σας ένωνε. Και κάποιοι τέταρτοι δέχτηκαν να σκιαγραφήσουν το προφίλ των δύο αυτών «ανδρών», αποδεικνύοντας πως υπάρχουν άνθρωποι αληθινοί…
Ο «φευγάτος» φυσικομαθηματικός
Ο Γ.Π. δεν αργεί να κερδίσει τη συμπάθεια των παιδιών. Είναι άνετος, προχωρημένος, φιλικός, ελαστικός. Κάτω από τον μανδύα ενός υποτιθέμενου προοδευτισμού, όμως, κρύβεται το αρρωστημένο πάθος του για μικρά παιδιά.
Σε κάποιους γονείς δεν αρέσουν τα σόκιν ανέκδοτα που λέει στα κορίτσια, ούτε τα κολακευτικά σχόλια που λαμβάνουν χώρα στους διαδρόμους και στο προαύλιο του σχολείου. Κοιτάζει τις μαθήτριες περίεργα, κάνουν παράπονα, δεν τις ακούει κανείς. Ανάμεσά τους υπάρχει μία μητέρα από ξένη χώρα η οποία ζει με τη 14χρονη κόρη της στην Ελλάδα. Δεν έχει το στήριγμα του πατέρα, ο άνθρωπος εργάζεται στο εξωτερικό.
Μάνα και κόρη παλεύουν μόνες για ένα καλύτερο αύριο. Η γυναίκα πριν από σχεδόν έναν χρόνο παρατηρεί κάποια περίεργα σημάδια στη συμπεριφορά της κόρης της και καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να οφείλονται μόνο στα δύσκολα της εφηβείας. Το παιδί κάτι κρύβει, ενδεχομένως και κάτι φοβάται. Η μητέρα την παρακολουθεί και τον περασμένο χειμώνα, κάποια ημέρα που το σχολείο είναι κλειστό, «συλλαμβάνει» τον «κύριο» καθηγητή να βρίσκεται μόνος με το παιδί της. Του μιλάει. Ξανά και ξανά. Δεν θα την ακούσει ποτέ συνεχίζοντας να συναντά την κόρη της, στην οποία τάζει έρωτες, γάμους και παιδιά…
Η γυναίκα αγγίζει τα όρια της απόγνωσης, κανείς δεν της δίνει την παραμικρή σημασία. Η κόρη, όπως και κάθε παιδί σ’ αυτή την ηλικία, δεν μπορεί να γίνει σύμμαχός της. Η τελευταία της ευκαιρία, ο μόνος τρόπος για να σώσει το παιδί της από τον παρανοϊκό αυτόν «έρωτα», είναι να καταγγείλει τον καθηγητή στις αρμόδιες αρχές.
Λίγο αργότερα, μετά από ένταλμα σύλληψης, ο καθηγητής συλλαμβάνεται. Το παιδί παρακολουθείται από ψυχολόγο, δημοσιογράφοι χτυπούν μέρα-νύχτα το κουδούνι του σπιτιού του, αυτό το έργο πρέπει να τελειώσει με την «ακτινογραφία» της αρρωστημένης ψυχής του δράστη. Ολα τα υπόλοιπα προκαλούν μόνο τη συνέχεια του μαρτυρίου ενός δεκατετράχρονου παιδιού που θα μπορούσε να είναι το δικό μας παιδί…
Ο «καλλιεργημένος» υποδιευθυντής
Λίγο αργότερα, ακόμη μία είδηση για δάσκαλο-παιδεραστή σκάει σαν βόμβα: «Συνελήφθη 51χρονος δάσκαλος για αποπλάνηση 14χρονης μαθήτριας μετά από καταγγελία γυναίκας που αντιλήφθηκε τη “σχέση” τους».
Το βουητό που αφήνει πίσω της σοκάρει ακόμη περισσότερο, καθώς, σύμφωνα με τα στοιχεία που έχει συλλέξει η Ασφάλεια, ο 51χρονος φέρεται να αποπλανούσε το παιδί επί σειρά ετών – και συγκεκριμένα από τότε που την είχε μαθήτρια στο Δημοτικό!
Η σύλληψή του γίνεται απ’ αυτοφώρω, όταν οι δυο τους βρίσκονται σε ερημική περιοχή μέσα στο αυτοκίνητο του εκπαιδευτικού, τη στιγμή όπου εκείνος βρίσκεται σε ερωτικές περιπτύξεις με το ανήλικο κορίτσι... Τέλος λογικής, αρχή ερωτημάτων. Ποιος είναι αυτός ο «κύριος», πώς κανείς δεν τον είχε πάρει χαμπάρι και με ποιους τρόπους κατάφερνε να κρύβει την αρρωστημένη ψυχοσύνθεσή του;
Το παζλ της εικόνας του αρχίζει σιγά-σιγά να συντίθεται: υποδιευθυντής σε δημοτικό σχολείο της Ερέτριας, ο 51χρονος Γεώργιος Μπουρδάρας καταφέρνει να γίνει εύκολα συμπαθής στους γονείς με σοφιστείες του στυλ: «Ο αληθινός δάσκαλος ενηλικιώνεται παραμένοντας παιδί στην ψυχή, άνθρωπος δηλαδή εύπλαστος, δροσερός, αγνός».
Λατρεύει τα βιβλία, παρακινεί τα παιδιά να δουν τον εαυτό τους μέσα σε αυτά, ενώ πολύ συχνά λαμβάνει το χειροκρότημα των συμπολιτών του από το πόστο του ομιλητή σε παρουσιάσεις βιβλίων που πραγματοποιούνται σε γνωστό βιβλιοπωλείο της Ερέτριας. Με περισπούδαστο ύφος και «πατρικό» προφίλ καταφέρνει να κατακτήσει εύκολα τόσο τους γονείς όσο και τα παιδιά της πόλης στην οποία βρέθηκε πριν από μερικά χρόνια:
«Οταν ήρθε στην Ερέτρια και ξεκίνησε να εργάζεται ως δάσκαλος, μας είπε ότι είναι συγγενής πολιτικού και πως θα καταβάλει όλες του τις δυνάμεις προκειμένου τα παιδιά μας να έχουν ένα καλύτερο αύριο», λέει κάτοικος της περιοχής και συνεχίζει: «Τα παιδιά τα κέρδισε γρήγορα, όπως ακριβώς και τους μεγάλους, ήταν δύσκολο να διανοηθεί κάποιος την αρρωστημένη ψυχοσύνθεσή του. Μιλούσε συχνά για τα παιδιά, δικά του ή των άλλων.
Αναφερόμενος στον εαυτό του, μας έλεγε πως είναι διαζευγμένος και ότι έχει έναν γιο που πηγαίνει στο λύκειο και ζει στην Αθήνα. Στην πόλη μας συζούσε με μία γυναίκα, επίσης χωρισμένη, και τα δύο παιδιά της, τα οποία έχουν σχεδόν την ηλικία του γιου του. Η σύντροφός του είναι μία πολύ όμορφη και καλλιεργημένη κυρία, η οποία κατά το παρελθόν εργαζόταν στον χώρο των ΜΜΕ και οι δυο τους είχαν ένα επίπεδο ζωής σχεδόν αξιοζήλευτο για τον υπόλοιπο κόσμο.
Οι επαφές τους με πρόσωπα της καλής κοινωνίας, όπως συνηθίζουμε να λέμε, ήταν συχνές και ο κύκλος τους αποτελείτο από πρόσωπα της τέχνης και του πολιτισμού, από ανθρώπους με χρήματα και εξουσία. Κανείς μας δεν μπορούσε να διανοηθεί πως αυτός ο άνθρωπος θα έκανε κάτι τόσο αισχρό όπως η αποπλάνηση ενός μικρού παιδιού.
Οταν διαβάσαμε τα “κατορθώματά” του πέσαμε από τα σύννεφα. Κάποιοι συνάδελφοί σας μίλησαν για σχέση… Ποια σχέση μπορεί να έχει ένα μικρό παιδάκι με έναν άντρα που έχει περάσει τα πενήντα; Εδώ μιλάμε για έγκλημα εις βάρος ενός παιδιού. Ενός μικρού κοριτσιού από μία πολύ καλή οικογένεια της περιοχής, η οποία αυτή τη στιγμή έχει χάσει τη γη κάτω από τα πόδια της».
«Κάτι είχαμε υποψιαστεί…»
Στο περιθώριο του ευυπόληπτου οικογενειάρχη και του άριστου δασκάλου ωστόσο υπάρχουν και κάποια πρόσωπα τα οποία, όπως λένε, είχαν αντιληφθεί ορισμένα περίεργα πράγματα στη συμπεριφορά του Γεώργιου Μπουρδάρα.: «Πάει καιρός που μέσα στους επαίνους για τον δάσκαλο ακούγονταν και κάποιοι ψίθυροι που είχαν βάλει ορισμένους γονείς σε υποψία», λέει κάποια κυρία και συνεχίζει:
«Ο τρόπος που κοιτούσε τα κοριτσάκια δεν ήταν ο τρόπος που κοιτάζει ένας δάσκαλος τις μαθήτριές του. Στο βλέμμα του διαφαινόταν κάτι το ερωτικό, κάτι το αρρωστημένο. Ωστόσο, δεν υπήρχαν απτές αποδείξεις. Ο κύριος αυτός ήξερε να κρύβεται πάρα πολύ καλά. Απόδειξη αυτού, ότι το θύμα του είναι ένα κοριτσάκι που μοιάζει πολύ περισσότερο με παιδί παρά με γυναίκα. Ποιος θα υποπτευθεί ότι τρέχει κάτι με τη μικρή; Κανείς! Αυτό το κοριτσάκι είναι εντελώς άβγαλτο, δεν έχει σχέση με τα κορίτσια της ηλικίας του…
Ο εγκληματίας αυτός εκμεταλλεύτηκε την αθωότητα της μικρής προκαλώντας της το μεγαλύτερο κακό. Στην πόλη μας υπάρχει ωστόσο μία κυρία η οποία τον είχε καταλάβει όταν είχε κάνει κρούση σε κάποιο άλλο παιδί. Η γυναίκα πήγε τότε και του είπε: “Ξέρω ότι δεν είσαι αυτό που δείχνεις και κάποτε θα έρθει η στιγμή που θα δείξω σε όλους το αρρωστημένο σου πρόσωπο”. Εκείνος μαζεύτηκε για λίγο, σαν να άλλαξε, αλλά κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει με σιγουριά αν έκανε κακό και σε άλλα παιδιά.
Δυστυχώς, εδώ είμαστε κλειστή κοινωνία και οι άνθρωποι δύσκολα μιλάνε είτε από φόβο είτε από ντροπή… Πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουν πως έτσι γίνονται συνένοχοι σε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα, οφείλουν να μιλήσουν… Απ’ όσο γνωρίζω η καταγγελία για τον δάσκαλο έγινε από συγγενικό πρόσωπο του κοριτσιού, το οποίο σήμερα βρίσκεται σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Ελπίζουμε να συνέλθει γρήγορα και να συνειδητοποιήσει τη διαστροφή μέσα στην οποία είχε πέσει χωρίς την πραγματική θέλησή του… Οσο για εσάς τους δημοσιογράφους, στρέψτε τους προβολείς της έρευνάς σας σ’ αυτόν τον άνθρωπο και αφήστε το παιδί να ησυχάσει ώστε να μπορέσει να γίνει ξανά παιδί…».
Ρομίνα Ξύδα – protothema.gr
