Το ήθελε, το πίστευε, το άξιζε, το κέρδισε. Ο Ολυμπιακός είναι από το βράδυ της περασμένης Τετάρτης η πρώτη ελληνική ποδοσφαιρική ομάδα που κατακτά Κύπελλο Ευρώπης. Δίκαια και με το σπαθί του. Το μοναδικό επίτευγμά του δεν οφείλεται σε τίποτε μαγικό, σε κανένα θαύμα, σε καμιά εύνοια της μοίρας. Αρκούσαν η ψυχολογική προετοιμασία, το μελετημένο σχέδιο, η σκληρή δουλειά. Α, ναι και η ζυγισμένη αυθεντική μαγκιά. Αξία μεγαλειώδης που περιλαμβάνει το πάθος της καρδιάς και το ψυχωμένο φρόνημα. Πώς αλλιώς νομίζετε ότι σμιλεύονται οι δοξασμένες υπερβάσεις και γράφεται ιστορία;
Το ποδόσφαιρο λατρεύει τους μύθους, αποδίδει τιμές στις μνήμες και στις παραδόσεις του, σέβεται και παραδίδεται στις συγκινήσεις. Με αυτό το υλικό στον αγωνιστικό χώρο και τις κερκίδες φτιάχνει τους θρύλους του. Που παραδίδουν σε γενιές φιλάθλων μια συνεκτική ταυτότητα συμβόλων, εμβλημάτων και χρωμάτων. Κυρίως, όμως, κληροδοτούν αθλητική πίστη. Με ένα υπέροχο τελετουργικό που χαρίζει ατόφιες, αυθόρμητες, συναρπαστικές στιγμές έξαψης, λαχτάρας, διέγερσης, ανατριχίλας, προσδοκίας.
Την έζησαν αυτή την έντονη διακύμανση συναισθημάτων όσοι βρεθήκαν επί 120 λεπτά στην OPAP Arena. Παίκτες και φίλαθλοι σε έναν τελικό χωρίς αύριο. Σε ένα ματς Ολυμπιακού – Φιορεντίνα, πιο κρίσιμο δεν γίνεται, όπου η ομάδα του Πειραιά πάτησε το χορτάρι αποφασισμένη. Με τη συμπαράσταση και την ενθάρρυνση των οπαδών της οπλίστηκε με πνευματική δύναμη και επιστράτευσε την ικανότητα να κερδίσει για να πάρει το τρόπαιο. Και το σήκωσε. Δημιουργώντας ντελίριο με ξέφρενες ιαχές περηφάνιας και φουσκωμένα ποτάμια πανηγυρισμών από δάκρυα χαράς. Ο,τι επί χρόνια ονειρεύονταν και τραγουδούσαν στις κερκίδες του γηπέδου «Γεώργιος Καραϊσκάκης» οι αφοσιωμένοι φίλαθλοι της ερυθρόλευκης ομάδας είχε συναντήσει την πραγματικότητα. Προσυπογράφοντας μια απολύτως ρεαλιστική αφήγηση θριάμβου, την οποία κανείς δεν πίστευε μόλις τέσσερις μήνες πριν.
Λογικά, εδώ που τα λέμε, καθώς η αμφιβολία είχε ξεκινήσει από πολύ νωρίς. Πού να φανταζόταν και ο πιο υπεραισιόδοξος οπαδός της ομάδας στις αρχές του περασμένου Αυγούστου, όταν ξεκινούσαν οι προκριματικές ευρωπαϊκές αγωνιστικές υποχρεώσεις του Ολυμπιακού, ότι θα μπορούσε να φτάσει ως τον τελικό του UEFA Europa Conference League; Οτι θα έδινε 17 αγώνες με 9 ξεχωριστούς ξένους αντιπάλους σε ένα ταξίδι εννέα μηνών σε δύο διαφορετικές διοργανώσεις. Πόσο μάλλον, θα διανοούνταν οι «ερυθρόλευκοι» φίλαθλοι ότι ο Ολυμπιακός θα γινόταν η πρώτη ομάδα στην ιστορία των ευρωπαϊκών διοργανώσεων που θα απέκλειε αντίπαλο σε νοκ άουτ αναμέτρηση ενώ είχε χάσει με τρία γκολ το πρώτο ματς στην έδρα του;
Κι όμως, εκείνο το εφιαλτικό Ολυμπιακός – Μακάμπι Τελ Αβίβ 1-4 στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» έγινε στη ρεβάνς περίλαμπρη πρόκριση με το θεαματικό Μακάμπι – Ολυμπιακός 1-6 στην παράταση. Ακόμη, όμως, και έπειτα από τέτοιον θρίαμβο οι πλέον νουνεχείς έβαζαν ταβάνι στην ελπιδοφόρα αναμονή τους για περαιτέρω ευρωπαϊκή πορεία. «Ωχ, η Φενέρ», ζάρωναν οι ενδεείς για την πανάκριβη και με φορτωμένο αστέρια ρόστερ αντίπαλη τουρκική ομάδα. «Αμάν γκίνια», γκρίνιαζαν οι σκεπτικιστές στη διπλή κλήρωση, μια και αν η ομάδα περνούσε τους Τούρκους, θα διασταυρωνόταν με τους Αγγλους. Οχι όποιους κι όποιους, αλλά τους πολύπειρους και φανταχτερούς Χωριάτες της Αστον Βίλα από το Μπέρμιγχαμ. Μιας ομάδας με ετήσιο μπάτζετ 600 εκατομμυρίων που πρωταγωνιστούσε στην Premier, καταλαμβάνοντας την 4η θέση στη βαθμολογία της. Μεγάλα τα ζόρια, οξύ το πρόβλημα και βαρύ το φορτίο για τους Πειραιώτες.
Ευτυχώς το ποδόσφαιρο είναι το παιχνίδι του μυαλού, της έμπνευσης, των ενστίκτων, άρα και των εκπλήξεων και των ανατροπών. Ωστόσο, απέναντι σε πολυδιαφημισμένα μεγαθήρια απαιτούνται πολλά περισσότερα από τσαγανό για να τα υπνωτίσεις ώστε να τα «κλέψεις». Χρειάζεται πολύπλοκο απόθεμα από ανθεκτικές βραδυφλεγείς βόμβες για να τα ποντίσεις σε ναυάγια.
Με αυτά τα διαδεδομένα στερεότυπα, μάλλον δεν υπήρχε κανείς που να πίστευε ότι ο Ολυμπιακός θα έφτανε μισό βήμα από τη σημαντικότερη στιγμή του συλλόγου. Σε έναν ευρωπαϊκό τελικό λίγο προτού συμπληρώσει τα 100 χρόνια της ιστορίας του. Διαψεύστηκαν παταγωδώς οι καταστροφολόγοι. Και πάτησαν στη γη οι αιθεροβάμονες. Χωρίς να συντρέξουν ευνοϊκές αστρολογικές συγκυρίες, ούτε καν συμπαντικές συνωμοσίες.
Εφταναν η ωριμότητα, η σωστή διαχείριση και η οργάνωση του κλαμπ. Για να γίνει ο 21χρονος Χανιώτης, ύψους 1.93 μ., 4ετής φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιά Κωνσταντής Τζολάκης ο πρώτος Ελληνας τερματοφύλακας που έπιασε τρία πέναλτι σε πέντε εκτελέσεις αντιπάλων μέσα στην Κωνσταντινούπολη.
Για να αποκαλυφθεί η εκτελεστική δεινότητα του φτωχόπαιδου από την παραμελημένη γειτονιά Ντερμπ Μίλα της Καζαμπλάνκα του Μαρόκου Αγιούμπ Ελ Κααμπί, αυτού του πεινασμένου ταπεινού παλικαριού που στα 15 του αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο για να στηρίξει την άπορη οικογένειά του δουλεύοντας ως μαθητευόμενος μαραγκός, αχθοφόρος σακιών στην πλάτη και χτίστης σε ετοιμόρροπες σκαλωσιές. Του σέντερ φορ που έβαλε 5 γκολ σε νοκ άουτ ματς με αντίπαλο ομάδα της Premier League. Και έγινε ο πρώτος σκόρερ του θεσμού και κάτοχος ενός μοναδικού ρεκόρ με συνολικά 11 γκολ σε νοκ άουτ φάση ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Ταΐζοντας με τη σκόνη του τους σούπερ σταρ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου του διαμετρήματος ενός Κριστιάνο Ρονάλντο και ενός Καρίμ Μπενζεμά.
Ή μήπως δεν έγινε ο βιρτουόζος κάπτεν και φινετσάτος δημιουργός με το απαράμιλλο σθένος Κώστας Φορτούνης, που παραλίγο να τελειώσει πρόωρα την καριέρα του λόγω δύο σοβαρών τραυματισμών, ο πρώτος Ελληνας με διψήφιες ασίστ, 10 τον αριθμό, σε μία σεζόν στην Ευρώπη; Εντέλει τίποτε δεν είναι τυχαίο. Και τίποτε το μεταφυσικό. Υπάρχει κλειδί που ξεκλειδώνει τις επιτυχίες. Αντιληπτό ακόμη και για τους ρομαντικούς εραστές των απρόσμενων θαυμάτων.
Πότε έγινε το κλικ
Εκείνη την Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου του 2023, όσοι πιστοί οπαδοί του Ολυμπιακού επέστρεφαν από τον αγώνα της ομάδας τους στο Europa-Park Stadion της Γερμανίας ήταν περισσότερο μελαγχολικά προβληματισμένοι παρά απογοητευτικά καταρρακωμένοι. Το προηγούμενο βράδυ η ομάδα τους είχε συντριβεί με το ταπεινωτικό 5-0 από τη Φράιμπουργκ στον όμιλο του Europa League στον οποίο συμμετείχε. Αυτό το κάζο το φυσούσαν και δεν κρύωνε. Ο Ολυμπιακός ούτε πρωτάρης ούτε παρείσακτος κομπάρσος ήταν στα ευρωπαϊκά ποδοσφαιρικά σαλόνια για να βιώνει τέτοιες ολέθριες νύχτες στα γήπεδα. Χώρια που διέθετε επαρκές, ίσως πληθωρικό και παραπάνω από το σύνηθες, αλλά μερικώς ποιοτικά υλικό παικτών. «Δεν μπορεί, κάποια λύση θα υπάρχει για να συνέλθoυμε», στριφογύριζε στο μυαλό των οπαδών, άποψη που αφουγκραζόταν και κυρίως γεγονός που έβλεπε η διοίκηση του συλλόγου.
Μέσα στο επόμενο δίμηνο ξεκίνησαν οι διορθωτικές κινήσεις της για αλλαγή του τσιπ στον σκοτισμένο εγκέφαλο της ομάδας. Με τον Ισπανό προπονητή Ντιέγκο Μαρτίνεθ λύθηκε η σύμβαση τον Δεκέμβριο. Το πόστο του ανέλαβε ο Πορτογάλος Κάρλος Καρβαλιάλ, που άρον άρον στις αρχές Φεβρουαρίου έγινε ο δεύτερος πρώην προπονητής της σεζόν. Η ομάδα αγκομαχούσε στο εγχώριο Πρωτάθλημα.
Είχε, όμως, τερματίσει τρίτη στον όμιλο του Europa League με μία νίκη επί της αγγλικής Γουέστ Χαμ και μία νίκη και μία ισοπαλία με τη σερβική Μπάτσκα Τόπολα, που του έδινε δικαίωμα συνέχειας στην πιο ανταγωνιστικά προσιτή διοργάνωση του Conference League. Εντούτοις ένα δυσάρεστο συναίσθημα ματαίωσης αναδυόταν βασανιστικά στις οπαδικές κερκίδες. Η πλειονότητα των σκεπτόμενων φιλάθλων θεωρούσε ότι ο Ολυμπιακός είχε φτάσει στα όριά του. Μπροστά του ορθωνόταν ένα αδιέξοδο μασίφ τείχος που υποδείκνυε απαγορευτικά ένα πρώιμο και άδοξο φινάλε και από αυτή την ευρωπαϊκή διοργάνωση.
Ο στρατηγός
Παρότι τον Ιανουάριο η ομάδα είχε κιόλας εμπλουτίσει το ρόστερ της με επιλεγμένες μεταγραφές ικανών παικτών όπως αυτές του Τσικίνιο, του Αντρέ Ορτα, του Νταβίντ Κάρμο, η αγωνιστική ταυτότητά της παρέμενε ασταθής. Το παιχνίδι της ήταν αργό και προβλέψιμο εξαιτίας των πειραμάτων της κάθε εκδοχής της τεχνικής ηγεσίας της. Αναγκαστικά αναζητούνταν επειγόντως έμπειρος «μηχανικός» που θα ρύθμιζε το στρόφαλο του κινητήρα της. Και τότε στα μέσα Φεβρουαρίου έφτασε στον Πειραιά για να αναλάβει τις τύχες της ομάδας ο 63χρονος Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ.
Δοκιμασμένος και ρεαλιστής, ο Βάσκος τεχνικός, 30 χρόνια στον πάγκο διαφορετικών ομάδων της ισπανικής Πριμέρα Ντιβιζιόν, είχε αναρτημένα στο στήθος τα προπονητικά παράσημά του. Μόλις την περασμένη χρονιά είχε οδηγήσει τη Σεβίλλη, την οποία ανέλαβε εν τω μέσω της σεζόν, στον τίτλο του Europa League αποκλείοντας διαδοχικά τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τη Γιουβέντους. Στον συγκλονιστικό τελικό του Μαΐου 2023 κέρδισε στα πέναλτι τη Ρόμα του Ζοζέ Μουρίνιο. Σηματοδοτώντας την πρώτη ήττα του «Special One» σε ευρωπαϊκό τελικό. Δεν το λέει κανείς και λίγο.
Στα ΜΜΕ της πατρίδας του περιγραφόταν τότε σαν «στρατηγός του πάγκου» που, ως άλλος Ιούλιος Καίσαρας των γηπέδων, «ήλθε, είδε, ενίκησε». Το νικηφόρο στόρι είχε και συνέχεια. Τον περσινό Αύγουστο η Σεβίλλη του Μεντιλίμπαρ έφτασε στο παρά τρίχα να νικήσει την ακατάβλητη Μάντσεστερ Σίτι του «πολύ» Πεπ Γκουαρδιόλα στο Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ. Οι «ερυθρόλευκοι» Ανδαλουσιανοί υποτάθηκαν μόνο στα πέναλτι από τους «γαλάζιους» του Μάντσεστερ, μετά το 1-1 του κανονικού αγώνα. Για όσους πιστεύουν στις καρμικές συσχετίσεις στην αέναη αλυσίδα παρόντος – μέλλοντος, αυτός ο τελικός έγινε -διόλου απρόοπτα- στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Για τους φαν του κισμέτ, το πεπρωμένο έδειχνε το επόμενο γήπεδο στην προπονητική καριέρα του Βάσκου. Στην πραγματικότητα μεσολάβησαν πολλές συμπτώσεις, καθώς απομακρύνθηκε τον Οκτώβριο του 2023, μόλις στην 8η αγωνιστική της σεζόν, από τον πάγκο της Σεβίλλης.
Πέντε μήνες αργότερα ο ίδιος, εγκατεστημένος πλέον στην Ελλάδα, δήλωνε με περισσή ειλικρίνεια «είμαι ευγνώμων στη Σεβίλλη που με απέλυσε, γιατί έτσι κατάφερα να φτάσω ως εδώ». Ηταν η πρώτη φορά στη σταδιοδρομία του που αποπειράθηκε να δουλέψει εκτός των γηπέδων της πατρίδας του. Ωστόσο η φήμη του ως αξιοσέβαστου προπονητή είχε φτάσει από καιρό στον Ολυμπιακό.
Ηδη τα υψηλά κλιμάκια της διοίκησης τα είχε ενημερώσει για την προπονητική ποιότητα του Μεντιλίμπαρ ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Ο πρώην προπονητής των «ερυθρολεύκων» και νυν της Αθλέτικ Μπιλμπάο με το παρατσούκλι «Txingurri» (μυρμήγκι) είχε μιλήσει με τα θερμότερα λόγια για τον κατά τέσσερα χρόνια μεγαλύτερο, συντοπίτη, φίλο και συνάδελφό του. Και οι δύο είχαν ανατραφεί στα ίδια μέρη της επαρχίας Μπισκάια, στη Χώρα των Βάσκων, διετέλεσαν ποδοσφαιριστές στη θέση του επιθετικού και, κυρίως, μοιράζονταν τις πολύτιμες ποδοσφαιρικές ρίζες της Ισπανίας. Αμφότεροι, εξάλλου, έχουν ως μάνατζερ τον διάσημο Ινιάκι Ιμπάνιεθ, στο πελατολόγιο του οποίου είναι καταχωρημένα και τα ονόματα του Τσάμπι Αλόνσο της Μπάγερ Λεβερκούζεν, καθώς και του Μικέλ Αρτέτα της Αρσεναλ.
Στο στρατηγείο της ομάδας στην πλατεία Αλεξάνδρας στην Καστέλα δεν κοσκίνισαν για πολύ το θέμα της πρόσληψης. Η «Αλεπού του Θαλδίβαρ» -από το όνομα του μικρού χωριού 3.000 ψυχών όπου γεννήθηκε και το οποίο σημαίνει στα βασκικά «κοιλάδα των αλόγων»- φώλιασε στο Μεγάλο Λιμάνι.
Ο μεγαλομέτοχος των «ερυθρολεύκων» Βαγγέλης Μαρινάκης του πρόσφερε ένα γενναιόδωρα ελκυστικό συμβόλαιο που φέρεται να αγγίζει τα 2 εκατ. τον χρόνο για τον ίδιο και τους δύο συνεργάτες του. Από την επομένη, με έναρξη το ματς με την ουγγρική Φερεντσβάρος, το πρώτο μεταξύ των δύο ομάδων για τα playoffs της φάσης των «16» του Conference League, κάθισε με κοντομάνικο στον πάγκο αψηφώντας το κρύο του κουτσοφλέβαρου. Το αγέρωχο ντεμπούτο του συνοδεύτηκε με νίκη. Η μηχανή της ομάδας ζεσταινόταν για να ξεκινήσει μια ξέφρενη κούρσα. Μέσα σε περίπου 90 ημέρες θα διερχόταν θριαμβευτικά από το φίνις. Με δυο λόγια, άλλαξε τη ζωή του συλλόγου σε λιγότερο από τρεις μήνες.
Επιδραστικός τεχνικός
Ο Μεντιλίμπαρ είναι γνωστός για την πραγματιστική προσέγγισή του στην προπονητική. Ανθρωπος σοβαρός, άμεσος, ευθύς. Δεν του αρέσουν οι περιστροφές στην κουβέντα, οι κομπασμοί και οι φανφάρες. Οσα πιστεύει τα λέει στα ίσια, είναι δίκαιος και απαιτεί απ’ όλους δουλειά και αφοσίωση. Με εστίαση στην ομαδική προσπάθεια και στην τακτική πειθαρχία ενός συμπαγούς συνόλου. Στα νιάτα του αγωνιζόταν ως δεξί εξτρέμ και παρότι δεν έπαιξε ποτέ σε ομάδα της LaLiga, ούτε και πέτυχε κάποια διάκριση ως παίκτης, ως προπονητής σε διαφόρους πάγκους και κοουτσάροντας κοντά στα 500 παιχνίδια σε επίπεδο Πρωταθλήματος έγινε πολύ επιδραστικός.
Σύμφωνοι, δεν σκαμπάζει λέξη αγγλικά, έχει το κόλλημα να μη βλέπει τα πέναλτι, δεν χρησιμοποιεί τάμπλετ, δεν αναφέρεται σε στατιστικά και αριθμούς. Προτιμάει να μιλάει για όσα συμβαίνουν στον αγωνιστικό χώρο. Και η δουλειά του να μιλάει γι’ αυτόν. Ποτέ κανείς δεν μανούριασε για την παλιά, κάπως παρωχημένη, προπονητική του στόφα, επειδή από μέσα της ξεπηδά μια οξυδερκής ματιά και μια σύγχρονη ποδοσφαιρική αντίληψη.
Στον Ολυμπιακό δεν χρειάστηκε να κάνει καμιά μεταμόσχευση καρδιάς για να αλλάξει το αγωνιστικό προφίλ του. Επραξε τα απλά, που σε άλλους φάνταζαν περίπλοκα. Πρώτα απ’ όλα ανέβασε την ταχύτητα στον τρόπο σκέψης των παικτών του και ενέπνευσε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις και το ταλέντο τους. Διόρθωσε τα ελλείμματα στην άμυνα με συνοχή και αλληλοκάλυψη. Εφάρμοσε στη μεσαία γραμμή κατοχή και γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας και την επανάκτησή της με πρέσινγκ ψηλά. Σχεδίασε και εφάρμοσε το στυλ της πάσας με τη μία, της εκμετάλλευσης του κενού χώρου και της ταχύτατης ολοκλήρωσης της φάσης.
Δεν χορογράφησε καμιά ποδοσφαιρική «ποίηση εν κινήσει» σαν από μεταμοντέρνα ουράνια επιφοίτηση. Απλώς συμφιλίωσε τους προικισμένους και ανθεκτικούς παίκτες του με τη λογική της τέχνης του εφικτού. Και επένδυσε μαζί τους στον γήινο στόχο της νίκης. Αναζωογόνησε τον 36χρονο Βιθέντε Ιμπόρα, χάρισε κίνητρο και τόλμη στον ζογκλερικό Ντάνιελ Ποντένσε, πρόσθεσε κύρος στον άδικα κακολογημένο Παναγιώτη Ρέτσο.
Μαζί και στα «100»
Οι υπηρεσίες του στο κλαμπ μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα άρχισαν να φαντάζουν ανεκτίμητες. Η εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του ήταν πανθομολογούμενη. Εκδηλώθηκε έμπρακτα από τον ισχυρό άνδρα της ΠΑΕ, καθώς μισή ώρα μετά το ματς με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ και την παραλίγο καταστροφική ήττα με 1-4, που έμοιαζε να σφαλίζει οριστικά το παράθυρο της ευρωπαϊκής πορείας, ο Βαγγέλης Μαρινάκης πήρε προκαταβολικά την πρωτοβουλία. Εδωσε τα χέρια με τον προπονητή που θα εγγυόταν με σιγουριά τον επόμενο αγωνιστικό κύκλο της ομάδας. Εξασφαλίζοντας την παρουσία του στον πάγκο και για τη σεζόν-ορόσημο 2024-25, όπου οι «ερυθρόλευκοι» συμπληρώνουν 100 χρόνια ζωής.
Απέναντι στους Βιόλα, της μοβ φανέλας της Φιορεντίνα με έμβλημα τον κόκκινο κρίνο της πανέμορφης ιστορικής πόλης της Αναγέννησης και των Μεδίκων, ο Ολυμπιακός παρέδωσε ένα φλογερό μάθημα καρδιάς. Χρειάστηκε να ολοκληρώσει το αγωνιστικό σασπένς με ένα γκολ με κεφαλιά του ακαταμάχητου στράικερ Ελ Κααμπί στο 116ο λεπτό της παράτασης. Αρκούσε. Αναπόδραστα η ομάδα του Μεντιλίμπαρ τυλίχτηκε εκστατικά με τον μανδύα της δόξας.
Πίσω από το ευρωπαϊκό κατόρθωμα του Ολυμπιακού στριμώχνεται διαχρονικά μια σκληρή, επίπονη και μεθοδική δουλειά που δεν λογαριάζει κανένα οικονομικό κόστος. Δεν κρύβεται κανένας μάγος ή θαυματοποιός. Μόνο η εγγραφή ενός παραδείγματος που χαράζει το μονοπάτι της επανάληψης της κατάκτησης ενός τέτοιου περιζήτητου τίτλου. Είτε από την ίδια ομάδα του Πειραιά είτε από τους ντόπιους ανταγωνιστές της. Ωστε να μη γίνει η κατάκτηση αυτού του τροπαίου μια φευγαλέα ανάμνηση.
Το σημαντικό είναι, όσο κι αν παραβλέπεται, ότι η επική πορεία του Ολυμπιακού και η τοποθέτηση του συγκεκριμένου Κυπέλλου στη βιτρίνα των τροπαίων του επιτρέπει από την επόμενη σεζόν τη συμμετοχή πέντε ελληνικών ομάδων στις αναμορφωμένες ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Περισσότερο από παρηγοριά για το συνήθως καταφρονεμένο διεθνώς σε επίπεδο συλλόγων ελληνικό ποδόσφαιρο αποτελεί μια ευκαιρία για διακρίσεις. Που όσο να ’ναι, χωρίς μνησικακίες ή προσχηματικές ευγνωμοσύνες, πρέπει να χαιρετιστεί ως επίτευγμα που το προσέφερε στη χώρα η υπέρβαση του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού.
Φωτογραφίες: EUROKINISSI, Getty images / Ideal image
protothema.gr
