Πόσοι από εμάς γνωρίζουμε το καθεστώς της εθνικής μας κυριαρχίας και τα απορρέοντα νόμιμα δικαιώματά μας:;;
Γιατί η ελληνική κοινή γνώμη δεν προετοιμάζεται ορθώς με παρουσίαση όλων των συνθηκών που περιγράφουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα;;;
Σίγουρα καμία υποκίνηση σε στείρες προκλητικές ρητορικές ή ενέργειες , αλλά μόνο το αυτονόητο και απλό…
Η γνώση , η γνώση της ιστορίας μας , των συνθηκών με βάση τις οποίες το ελληνικό κράτος απέκτησε τα σημερινά αδιαμφησβήτητα θαλάσσια και χερσαία σύνορα του …
Δυστυχώς , αντί να προτάσσουμε τα επιχειρήματα που πηγάζουν από τις συνθήκες που καθόρισαν τα γεωγραφικά μας όρια, ορισμένοι στρουθοκαμηλίζουν πίσω από τις κοινότυπες και ανίσχυρες πλέον εκφράσεις , όπως σεβασμός διεθνούς δικαίου, καλλλιέργεια εμπιστοσύνης και αμοιβαίων σχέσεων ,δημιουργία καθεστώτος ασφαλείας… ουτοπικά και ανεδαφικά ευχολόγια που κατά κοινή ομολογία αποτελούν τη προμετωπίδα πολλών πολιτικών δηλώσεων ,χωρίς ουσιαστικά κανένα θετικό πρόσημο για τη χώρα μας…
Κατά μία ρήση , που οφείλει να αποτελέσει προϊόν για σκέψη , «λαοί οι οποίοι δεν θυμούνται την Ιστορία τους είναι υποχρεωμένοι να την ξαναζήσουν»….
Ας μην εθελοτυφλούμε , η γείτονα χώρα προσπαθεί με εσωτερικές ταχείες διαδικασίες και γεωστρατηγικές ζυμώσεις ,υπό την σκιά της ρωσικής εισβολής , να μας φέρει προ τετελεσμένων , αυτοχαράσσσοντας γεωγραφικά όρια κατά το δοκούν , οραματιζόμενη την ενσάρκωση του κεμαλικού ονείρου.. – απέναντι σε μία «νωχελική» Ευρώπη- , όπως αυτό διατυπώθηκε λίγο πριν την Μικρασιατική καταστροφή σε συνέδρια πολιτικής και στρατιωτικής τουρκικής ηγεσίας υπό την έμπνευση του Κεμάλ..
Το σαθρό επιχείρημα της Τουρκίας επί του οποίου ερείδει τις ιμπεριαλιστικές εδαφικές της βλέψεις , «ήταν δικά μας ..» σίγουρα πέραν
από νομικά φαιδρό, θα ανήγαγε σε ένα φαύλο κύκλο ατελέσφορο , αφού ξεχνά τις πρότερες κτήσεις αυτών και από αυτοκρατορίες που προϋπήρξαν της οθωμανικής.
Αναμφίλεκτα , δεν θα απομειώσουμε τις βασικές αρχές του διεθνούς μας δικαίου που έχουν ως εδραίες συνιστάμενες την προστασία και τον σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων κάθε χώρας.
Ο ορισμός του Διεθνούς Δικαίου δεν απαντά στο “τι είναι” αλλά στο “τι διέπει”. Έτσι ως αφετηρία στις συζητήσεις για τη φύση του Δικαίου αυτού είναι ο ακόλουθος ορισμός: Διεθνές Δίκαιο είναι σύνολο κανόνων που διέπει τις σχέσεις των υποκειμένων του.
- Με τον όρο “υποκείμενα του Διεθνούς Δικαίου” χαρακτηρίζονται κράτη (Πολιτείες), (independent States), εδαφικές οργανώσεις αμφίβολου πολιτειακού χαρακτήρα, διεθνείς οργανισμοί καθώς και επί εξαιρετικών περιπτώσεων πρόσωπα. (διεθνή πρόσωπα).
Οι κανόνες αυτοί που δεσμεύουν τα κράτη, πηγάζουν από τη δική τους ελεύθερη βούληση (των κρατών), όπως διατυπώνεται σε συνθήκες (conventions) ή συνήθειες γενικής αποδοχής, που θεωρούνται όμως ότι εκφράζουν “αρχές δικαίου” και δημιουργούνται είτε για να ρυθμίσουν τις σχέσεις μεταξύ αυτών των κοινοτήτων, που συνυπάρχουν είτε για να επιδιώξουν κοινούς σκοπούς – στόχους.
Συνεπώς δεν μπορεί να συναχθεί η άποψη ότι η ανεξαρτησία των κρατών υφίσταται (δι’ αυτών των κανόνων) περιορισμούς.
Με βάση το άρθρο 51 του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ κάθε χώρα έχει δικαίωμα στην νόμιμη άμυνά της.
Ειδικότερα , οφείλουμε να γνωρίζουμε πως :
• το καθεστώς των νήσων Λήμνου και Σαμοθράκης διέπεται από τη Σύμβαση της Λωζάννης για τα Στενά του 1923, η οποία αντικαταστάθηκε με τη Σύμβαση του Montreux του 1936,
- το καθεστώς των νήσων Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας διέπεται από τη Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάννης του 1923 και
- το καθεστώς των Δωδεκανήσων διέπεται από τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων του 1947.
Η αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών Λήμνου και Σαμοθράκης- η οποία μαζί με την αποστρατικοποίηση των Δαρδανελλίων, της Θάλασσας του Μαρμαρά και του Βοσπόρου, καθώς επίσης και των τουρκικών νησιών Ίμβρου (Gokceada), Τενέδου (Bozcaada) και Λαγουσών (Tavcan), αρχικώς προεβλέπετο από τη Σύμβαση της Λωζάννης για τα Στενά του 1923, ωστόσο καταργήθηκε από τη Σύμβαση του Montreux του 1936- η οποία, όπως ρητώς μνημονεύεται στο προοίμιό της, αντικατέστησε στο σύνολό της την προαναφερόμενη Σύμβαση της Λωζάννης.
Το δικαίωμα της Ελλάδας να εξοπλίσει τη Λήμνο και τη Σαμοθράκη αναγνωρίσθηκε από την Τουρκία, σύμφωνα και με την επιστολή που απηύθυνε στον έλληνα Πρωθυπουργό στις 6 Μαΐου 1936 ο τότε Τούρκος Πρέσβης στην Αθήνα Roussen Esref, κατόπιν οδηγιών της Κυβέρνησής του. Η Τουρκική Κυβέρνηση επανέλαβε αυτή τη θέση, όταν ο τότε Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Rustu Aras, απευθυνόμενος προς την Τουρκική Εθνοσυνέλευση με την ευκαιρία της κύρωσης της Συμβάσεως του Montreux, αναγνώρισε ανεπιφύλακτα το νόμιμο δικαίωμα της Ελλάδας να εγκαταστήσει στρατεύματα στη Λήμνο και τη Σαμοθράκη, με τις εξής δηλώσεις του: “Οι διατάξεις που αφορούν τις νήσους Λήμνο και Σαμοθράκη, οι οποίες ανήκουν στη γειτονική μας και φιλική χώρα Ελλάδα και είχαν αποστρατικοποιηθεί κατ’ εφαρμογήν της Σύμβασης της Λωζάννης του 1923, επίσης καταργήθηκαν με τη νέα Σύμβαση του Montreux και αυτό μας ευχαριστεί ιδιαίτερα” (Εφημερίδα των πρακτικών της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης, τεύχος 12, Ιούλιος 31/1936, σελ. 309 επ.).
Όσον αφορά τα νησιά Μυτιλήνη, Χίο , Σάμο και Ικαρία , πουθενά στη Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάννης δεν προβλέπεται ότι αυτά θα τελούν υπό καθεστώς αποστρατικοποιήσεως. Να θυμήσουμε εδώ ότι η Τουρκία με την συνθήκη της Λωζάνης έχει παραιτηθεί από κάθε άλλη διεκδίκηση (άρθρα 15, 26 της συνθήκης).
Η Ελληνική Κυβέρνηση ανέλαβε μόνον την υποχρέωση, σύμφωνα με το Aρθρο 13 της Συνθήκης Ειρήνης της Λωζάννης, να μην εγκαταστήσει εκεί ναυτικές βάσεις ή οχυρωματικά έργα. Ειδικότερα, το ανωτέρω άρθρο προβλέπει τα εξής:
“Προς εξασφάλισιν της ειρήνης, η Ελληνική Κυβέρνησις υποχρεούται να τηρή εν ταις νήσοις Μυτιλήνη, Χίω, Σάμω και Ικαρία τα ακόλουθα μέτρα:
- Αι ειρημέναι νήσοι δεν θα χρησιμοποιηθώσιν εις εγκατάστασιν ναυτικής βάσεως ή εις ανέργερσιν οχυρωματικού τινος έργου.
- Θα απαγορευθεί εις την Ελληνικήν στρατιωτικήν αεροπλοίαν να υπερίπταται του εδάφους της ακτής της Ανατολίας. Αντιστοίχως, η Οθωμανική Κυβέρνησις, θα απαγορεύση εις την στρατιωτικήν αεροπλοϊαν αυτής να υπερίπταται των ρηθεισών νήσων.
- Αι ελληνικαί στρατιωτικαί δυνάμεις εν ταις ειρημέναις νήσοις θα περιορισθώσι εις τον συνήθη αριθμόν των δια την στρατιωτικήν υπηρεσίαν καλουμένων, οίτινες δύνανται να εκγυμνάζωνται επί τόπου, ως και εις δύναμιν χωροφυλακής και αστυνομίας ανάλογον προς την εφ΄ ολοκλήρου του ελληνικού εδάφους υπάρχουσαν τοιαύτην”.
Ενώ η Ελλάδα έχει μέχρι σήμερα εφαρμόσει με συνέπεια τις παραπάνω διατάξεις, η Τουρκία, παρά το γεγονός ότι υποχρεούται σύμφωνα με το ίδιο άρθρο να μην επιτρέπει στα στρατιωτικά της α/φη να υπερίπτανται του εναερίου χώρου των εν λόγω ελληνικών νησιών, έχει επανειλημμένως παραβιάσει και συνεχίζει να παραβιάζει τις σχετικές νομικές της υποχρεώσεις.
Από την άλλη πλευρά, το ίδιο άρθρο επιτρέπει στην Ελλάδα να διατηρεί συνήθη αριθμό καλουμένων για τη στρατιωτική θητεία στρατιωτών, οι οποίοι δύνανται να εκπαιδεύονται επί τόπου, καθώς επίσης και δυνάμεων Χωροφυλακής και Αστυνομίας.
Τα Δωδεκάνησα παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα “κατά πλήρη κυριαρχία” από τη Σύμβαση Ειρήνης των Παρισίων, μεταξύ Ιταλίας και Συμμάχων, τον Απρίλιο του 1947. Περαιτέρω, οι διατάξεις της εν λόγω Συνθήκης προβλέπουν την αποστρατικοποίηση των νήσων αυτών: “Αι ανωτέρω νήσοι θα αποστρατιωτικοποιηθώσι και θα παραμείνωσιν αποστρατιωτικοποιημέναι”. Στα Δωδεκάνησα υφίστανται ορισμένες δυνάμεις εθνοφυλακής, οι οποίες έχουν δηλωθεί σύμφωνα με τα προβλεπόμενα από τις διατάξεις της συμφωνίας CFE.
Όσον αφορά τους τουρκικούς ισχυρισμούς για αποστρατικοποίηση των Δωδεκανήσων, σημειώνεται ότι:
Η Τουρκία δεν αποτελεί συμβαλλόμενο μέρος σε αυτήν τη Συνθήκη του 1947, η οποία, επομένως, αποτελεί “res inter alios acta” γι’ αυτήν, δηλαδή ζήτημα που αφορά άλλα κράτη. Σύμφωνα δε με το άρθρο 34 της Συνθήκης της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών, “μια συνθήκη δεν δημιουργεί υποχρεώσεις ή δικαιώματα για τρίτες χώρες” εκτός των συμβαλλομένων.
Πέραν δε της απειλής πολέμου, πρέπει να τονίζονται στα διεθνή fora με κάθε ευκαιρία για να μην λησμονούμε , ότι η Τουρκία : Εισέβαλε στην Κύπρο το 1974, κατά παράβαση των διατάξεων της Συνθήκης Εγγυήσεως για την Κύπρο, στην οποία η Ελλάδα αποτελεί συμβαλλόμενο μέρος, και, παρά τις πολυάριθμες αντίθετες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, συνεχίζει να διατηρεί μια σημαντική στρατιωτική δύναμη στα κατεχόμενα εδάφη. Παραβιάζει συστηματικώς τον ελληνικό εθνικό εναέριο χώρο και υπερίπταται με στρατιωτικά αεροσκάφη, συχνά οπλισμένα, ελληνικών νησιών του Αιγαίου και μάλιστα κατοικημένων, γεγονός που έχει ιδιαίτερη σημασία όσον αφορά ζητήματα ασφάλειας.Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, διατηρεί σημαντικές στρατιωτικές μονάδες με εναέρια μέσα και αποβατικά σκάφη σε περιοχές της ακτής της Μικράς Ασίας(στρατιά του Αιγαίου), που ευρίσκονται έναντι των ελληνικών νησιών, γεγονός που συνιστά σοβαρή απειλή κατά της Ελλάδας. Μάλιστα πρόσφατα πραγματοποίησε και την άσκηση Efes 2022 , που παρά τον κλειστό χαρακτήρα της , φέτος κάλεσε αντιπροσώπους από ξένα κράτη για παρακολούθηση το οποίο πρέπει να προβληματίσει.
Η προαναφερόμενη κατάσταση πραγμάτων, συνδυαζόμενη με την απειλή πολέμου (casus belli) και τη γενικότερη αναθεωρητική τάση της Τουρκίας ως προς το εδαφικό και νομικό καθεστώς των ελληνικών νησιών υποχρεώνει και νομιμοποιεί την Ελλάδα να προβεί στην αναγκαία αμυντική προπαρασκευή που θα της επιτρέψει να ασκήσει, εάν παραστεί ανάγκη, το δικαίωμα της νόμιμης άμυνας, το οποίο προβλέπεται από το άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και στις παραδεδεγμένες αρχές του διεθνούς δικαίου.
Και αντί επιλόγου , ουδείς δεν θα πρέπει να πιστεύει αφελώς ότι οι αδηφάγες ορέξεις της Τουρκίας λαμβάνουν χώρα για εσωτερική κατανάλωση ενόψει των εθνικών εκλογών της αλλά συνιστούν ένα διαχρονικό εθνικό σχέδιο δράσης με απωθημένα όνειρα… ικανά να τορπιλίσουν την σκακιέρα της διεθνούς ειρήνης:;;;
Η κ. Νάντια Β. Γώγουλου εκπονεί διδακτορική διατριβή στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο , εν σχέσει με την ποινική δικαιοσυγκριτική αξιολόγηση της τρομοκρατίας στο ελληνικό ποινικό σύστημα και στο αντίστοιχο τουρκικό υπό το πρίσμα της σύμπλευσής τους με θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές επιταγές προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ευρωπαϊκού δικαίου.
Αναλύει