Μήτηρ!
Δύο συλλαβές μόνο, που μας ανάγουν ετυμολογικά στις πιο απλές λεξεις(μα=λέξη νηπίων που επαναλαμβανόμενο γίνεται μαμά και που αποτελεί ινδοευρωπαϊκή ρίζα), απεικονίζουν, όμως, το πρόσωπο εκείνο που χαράσσει οδούς και εκτυλίσσει τον μίτο της ιστορίας της ανθρωπότητας. Ποιο είναι ,λοιπόν ,στο ιδεοστασιο μας αυτό το πλάσμα, ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της αρχέγονης μορφής που έχει προικιστεί με το ιερό και θεοφιλές έργο της διατήρησης και ανανέωσης της ζωής;Η μητέρα ανέλαβε το θείο δώρο της επώασης της ζωής, είναι αυτή της οποίας η φιλόξενη και ζωοδότρα μήτρα, το κατοικητήριο του σώματος τελεσιουργεί το πιο μυστήριο γεγονός,τη σύλληψη και την κυοφορία ενός εμβρύου που μέλλει να αποτελεί τον τροφοδότη της ανθρωπότητας, και “πλάθει με την ορμή της πύρινης αγάπης τα ωραία παιδια”όπως θα έλεγε και ο Παλαμάς.
Απο τη στιγμή της σύλληψης το λαμπροκρατουν πλάσμα που λέγεται μητέρα βιώνει τα πιο ξεχωριστά συναισθήματα, μια ανυπέρβλητη χαρά,έναν ανείπωτο ενθουσιασμό αλλά και ένα αίσθημα πρωτόγνωρης ευθύνης για το μικρό αυτό πλασματάκι που σκιρτά μέσα της και με το οποίο αναπτύσσεται ένας ξεχωριστός δεσμός,οι αλυσίδες του οποίου απελευθερώνουν στη γη τη ζωή και δεν φυλακίζουν
Και έρχεται εκείνη η μέρα που το έμβρυο με όλα πια τα χαρακτηριστικά του γήινου ανθρώπου εξέρχεται από τη μήτρα και εισέρχεται στον πραγματικό κόσμο. Από τη στιγμή αυτή η μητέρα “σαν έτοιμη από καιρο” καταδύεται σε έναν αέναο αγώνα για την ανατροφή του.Με το αγγελικό της βλέμμα και τα αγγελοποιημενα χέρια της το κρατά στην αγκαλιά της και το γαλουχεί,με τη γλυκύτατη φωνή της το νανουριζει και το λικνιζει ,και όλα αυτά τα μελωδικά ακούσματα εντυπώνονται στα μύχια της ψυχής του μωρου ως τα πρώτα μηνύματα αγάπης, συγγελα και συγκλαιει μαζί του, συμπονα και συνασθενει αγόγγυστα, σώματι και ψυχή δοσμένη σε αυτόν τον μοναδικό δεσμό.
Της Ευμορφίας Ρουποτιά
Και το μωρό γίνεται παιδάκι και αρχίζει να μιλά,να περπατά εξερευνώντας τον κόσμο γύρω του. Και εκεί η μητέρα ως συμπερπατητης και συμπαιδαγωγος-και με αξιο συμπαιδαγωγο τον πατερα-κατευθυνει τα βήματα του σώματος και της σκέψης του ,ώστε να ξεχωρίζει το καλό από το κακό.
Και έρχεται η ημέρα για την ένταξη του παιδιού στο σχολείο και εκεί πάλι η αυθεντική αυτή φιγούρα μεταβάλλεται σε συμβοηθο,ώστε να μυηθεί το παιδί στο μεγαλείο της γλώσσας,των αριθμών ,της γνώσης και των αξιών εκείνων που θα λειανουν το έδαφος για την ομαλή κοινωνικοποίηση του.
Και το παιδί γίνεται έφηβος/η και η μητέρα αφουγκράζεται τις ανησυχίες τους, κατανοεί την προσπάθεια τους να αυτονομηθουν και να αποκτήσουν την προσωπική τους ταυτότητα,να ανιχνεύσουν τις κλίσεις τους ,είναι κοντά τους στις πρώτες απογοητεύσεις, στα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς τους βοηθώντας τους να προσδιορίσουν τη σχέση τους με το άλλο φύλο, ώστε οι σχέσεις αυτές να είναι πάντα αρμονικές και να διεπονται από σεβασμό και διακριτικοτητα, είναι το πρόσωπο που θα στηρίξει τις επιλογές τους με τις οποίες θα διανοίξουν το δικό τους ανεξάρτητο δρόμο.
Και όταν πια ο έφηβος/η ενηλικιωθουν,τότε η μητέρα έχοντας επιτελέσει τον ρόλο της στη χειραφέτηση τους αποσύρεται ,χαίρεται και απολαμβάνει τους καρπούς των κόπων της χωρίς,όμως ποτέ να διασπά τον ομφάλιο λώρο που συνδέει αμετάκλητα και αιώνια μητέρα και παιδιά.Ωστοσο ,αυτός ο λώρος δεν πρέπει ποτέ να δρα καταπιεστικά ,αλλα απελευθερωτικά για τους νέους που θα σφραγίσουν το μέλλον της ανθρωπότητας.
Θα ήταν ,όμως παράλειψη αν αυτό το μικρό αφιέρωμα δεν αναφερόταν σε κάθε γυναικα που μη μπορώντας να έχει βιολογικά παιδιά ,υιοθετεί με περίσσευμα αγάπης και στοργής και σε όλες εκείνες τις γυναίκες που αφιερώνουν τη ζωή τους για να μεγαλώσουν παιδιά ορφανά σε διάφορα ιδρύματα.Σε όλες αυτές τις μητέρες και πολυμητερες τους πρεπουν διθυραμβικά λόγια για τον ιερο σκοπό που επιτελούν.
Η μητέρα είναι μοναδική, είναι μια ύπαρξη που προσφέρει την πιο ανιδιοτελή, ανυπόκριτη και μεγαλειώδη αγαπη και δεν είναι τυχαίο που γιορτάζει τον Μάη,τον μήνα κατά τον οποίο η φύση χρωματίζεται με τα πιο λαμπερά χρώματα, αντηχούν οι πιο όμορφοι ήχοι ,οι πιο γλυκές φωνές και όλη η πλάση μοσχοβολάει!
