Άνθρωποι που είδαν τα σπίτια τους να γίνονται συντρίμμια και τη φρίκη του πολέμου να χτυπά τους πατεράδες, τις μανάδες, τα παιδιά τους. Απώλεια. Θάνατος. Πόνος. Ξεριζωμός… Μοναδική διέξοδος η Ευρώπη.
Ταξίδι δύσκολο, μακρύ, με ατέλειωτες ώρες περιπλάνησης στη στεριά. Και ύστερα, στριμωγμένοι σε βάρκες, με τη θάλασσα πότε σύμμαχο και πότε εφιάλτη. Και τα παιδιά να κλαίνε…
Κι όμως. Οι άνθρωποι αυτοί, με τα μελαγχολικά μάτια, ακόμη χαμογελούν… Μας υποδέχονται με ευγένεια. Και τα παιδιά με χαρά… Δεν γνωρίζουν τη γλώσσα μας, ούτε εμείς τη δική τους. Λεπτομέρειες. Τελικά, ούτε η επικοινωνία ξέρει από σύνορα. Τα παιδιά έτοιμα για παιχνίδι. Τρέχουν, γελούν, ξεχνιούνται, δείχνουν ευτυχισμένα. Σαν να μην τα νοιάζει το αύριο. Ούτε καν το μετά…
Οι μεγάλοι, πότε με λέξεις, πότε με κινήσεις προσπαθούν να μας μεταφέρουν τις σκέψεις τους, τη δική τους ιστορία, την αγωνία τους. Δεν χρειάζεται να πουν και πολλά. Ο πόλεμος είναι γραμμένος στα μάτια τους. Όπως και η αγωνία. Τι θα γίνει αύριο? Πότε θα φτάσουν στο στόχο τους? Φεύγουμε?
Η ζεστασιά από τις αγκαλιές των παιδιών είναι πιο πολύτιμη από ότι και αν τους προσφέραμε.
Θα είμαστε ξανά εκεί. Γιατί οι άνθρωποι πάντα χρειάζονται ο ένας τον άλλο… Άλλωστε αυτό λέει και η προσκοπική μας υπόσχεση. «Να βοηθώ κάθε άνθρωπο σε κάθε περίσταση».
Λίλιαν Χαχοπούλου
