Ο θάνατος δεν στάθηκε φίλος του για να κάνει και να προλάβει όσα ήθελε. Όσα μπορούσε να κάνει με αυτό το αστείρευτο ταλέντο του να γράφει μουσική. Ο Απρίλιος, θα έλεγε κανείς ότι ήταν ο μήνας που τού τα έδωσε όλα και τού τα πήρε όλα, την ζωή (7-4-1952) αλλά και τον θάνατο (11-4-1991).
Ο Λάγιος έγραψε πολλά, μπορούσε εκατοντάδες ακόμα. Τη μέρα του θανάτου του, η Ζάκυνθος πονά και οδύρεται. Στο πρόσωπό του είχε βρει μετά από χρόνια την χαμένη της μούσα. Ο Λάγιος της Κύπρου, της Ζακύνθου, του Ασκηταριού, του Κάλβου, του Σολωμού και του Ελύτη…
ΟΙ σειρήνες της γρήγορης επιτυχίας δεν στάθηκαν ικανές να σβήσουν ούτε για ένα λεπτό την αγάπη του για το νησί, για τη μουσική του, για την παράδοσή του. Τον καλούσαν από παντού, σε διεθνή φεστιβάλ, έδινε διαλέξεις σε πανεπιστήμια και φόρουμ, ηχογραφούσε δίσκους με πασίγνωστους καλλιτέχνες και πάντα στο μυαλό του υπήρχε η Ζάκυνθος και οι φίλοι του.
Η Κύπρος έγινε η δεύτερη πατρίδα του. Ένας τόπος που τα μαρτυρικά του πάθη έγιναν τραγούδια από τον ίδιο και τραγουδήθηκαν παντού στην μεγαλόνησο. Κατά ένα περίεργο τρόπο η ανθρώπινη ευαισθησία του καλλιτέχνη εκτιμήθηκε πιο πολύ στην Κύπρο από οπουδήποτε αλλού. Στο πρόσωπο του ο λαός του νησιού βρήκε έναν σύγχρονο λυράρη, κάτι από εκείνους τους παλιούς τραγουδιστάδες που όπου και αν περνούσαν εύρισκαν ένα τραπέζι στρωμένο και ένα ποτήρι καλό κρασί για να δροσιστούν. Δείτε το βίντεο του zantetimes.gr…
