Είναι γνωστό ότι από μικρό παιδί υπέφερε από άσθμα και η μόνη συμβουλή που έδιναν οι γιατροί ήταν η ενασχόληση με τον αθλητισμό. Ιππασία, ποδηλασία, ράγκμπι και ποδόσφαιρο. Προτιμούσε το ράγκμπι, αλλά όταν έπαιζε ποδόσφαιρο ήταν πάντα τερματοφύλακας. Το άσθμα δεν του επέτρεπε να μπει μέσα, να τρέχει, να μαρκάρει, να σκοράρει. Δίπλα στην αυτοσχέδια εστία του, ο μικρός Ερνέστο είχε πάντα και την συσκευή για τις εισπνοές του.
Όταν αποφάσισε με τον φίλο του Αλμπέρτο Γρανάδο, τον χειμώνα του 1951, να πάρουν μια μηχανή και να γυρίσουν τη Λατινική Αμερική, ο Γκεβάρα ως φοιτητής της ιατρικής προσπάθησε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στους ανθρώπους που τις είχαν ανάγκη. «Προσπαθήσαμε να εφαρμόσουμε την ψυχοθεραπεία και ψυχαγωγούσαμε τους λεπρούς. Φτιάξαμε με τους αρρώστους ποδοσφαιρική ομάδα και διοργανώσαμε αγώνες (σ.σ. μία ομάδα ήταν οι υγιείς, η άλλη οι ασθενείς). Η προσοχή μας και η συμπεριφορά μας σε αυτά τα δυστυχισμένα πλάσματα ανέβασαν κατακόρυφα τη διάθεσή τους» έχει πει ο Γρανάδο για την εμπειρία τους σε ένα λεπροκομείο στο Περού.
Στο ημερολόγιό του (τα γνωστά Ημερολόγια Μοτοσικλέτας), ο ίδιος ο Αργεντινός περιγράφει ένα αστείο περιστατικό, το οποίο έχει σχέση με το ποδόσφαιρο. Ήταν οι τελευταίοι μήνες του ταξιδιού και μαζί με τον Γρανάδο έφυγαν από το Περού για την πόλη Λετίσια της Κολομβίας και με τελικό προορισμό την Μπογκοτά. Τα εφόδιά τους δεν ήταν πολλά και φυσικά δεν είχαν χρήματα για να πληρώσουν το φέρι, το οποίο θα τους μετέφερε μέσω του Αμαζόνιου στον προορισμό τους. Το ποδόσφαιρο τους έδωσε τη λύση. Ήταν η εποχή που μεγαλουργούσαν ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο (του οποίου ο Γκεβάρα υπήρξε μεγάλος θαυμαστής) και ο Αδόλφο Πεδερνέρα. Και οι δύο φορούσαν εκείνο τον καιρό τη φανέλα της Μιγιονάριος, της πολύ γνωστής ομάδας της Κολομβίας. Ο Γκεβάρα και ο Γρανάδο παρουσιάστηκαν στην τοπική ομάδα της Λετίσια και είπαν ότι είναι γνωστοί ποδοσφαιριστές της Αργεντινής και θα ήθελαν να αναλάβουν ως προπονητές!
Τα κατάφεραν περίφημα και, μάλιστα, η ομάδα πήρε μέρος σε τουρνουά, στο οποίο διακρίθηκε με τους δύο φίλους να είναι και προπονητές και παίκτες ταυτόχρονα («ήταν τόσο κακή η ομάδα που αναγκαστήκαμε να παίξουμε και εμείς» γράφει ο Τσε) και τον Γρανάδο να κερδίζει με την ποδοσφαιρική αξία του το παρατσούκλι «Πεδερνερίτα» λόγω της ομοιότητάς του με τον γνωστό άσο της μπάλας. Ο Γκεβάρα, μάλιστα, απέκρουσε και πέναλτι το οποίο έμεινε στην ιστορία της Λετίσια.
Όταν έφτασαν πια στην πρωτεύουσα, ο Τσε και ο Αλμπέρτο χρησιμοποίησαν ως… μέσον τον Έκτορ Ριάλ, με τον οποίο ο Γκεβάρα είχε υπηρετήσει μαζί στον στρατό, και τελικά συνάντησαν τον Ντι Στέφανο, στις 8 Ιουλίου 1952, ο οποίος τους έδωσε εισιτήρια για να παρακολουθήσουν την αναμέτρηση της Μιγιονάριος με τη Ρεάλ, την ομάδα στην οποία έμελλε να γράψει ιστορία λίγο αργότερα ο Αργεντινός θρύλος της μπάλας. «Συζητήσαμε για μπάλα, ιατρική και τα βουνά της Κόρδοβα» αναφέρει ο Γρανάδο στο ημερολόγιό του για τη συνάντηση με τον θρύλο του ποδοσφαίρου.
Κάποια χρόνια μετά, ο Γκεβάρα ήταν πια υπουργός στην Κούβα και με αυτή την ιδιότητα υποδέχθηκε τη Μαντουρέιρα, μια ομάδα τρίτης κατηγορίας της Βραζιλίας, που έκανε περιοδεία στη χώρα. Ο Τσε επισκέφτηκε την αποστολή στο ξενοδοχείο, τους συνόδευε κατά την παραμονή τους στην Κούβα και ως καλός οπαδός, ήταν κοντά στους ποδοσφαιριστές σε όλη τη διάρκεια της παραμονής τους στην Κούβα και παρακολούθησε από κοντά τα παιχνίδια τους. Εκείνοι ως ένδειξη τιμής του προσέφεραν τη μπάλα του αγώνα με τους επίλεκτους της Κούβας. «Ήταν πολύ φιλικός και οι παίκτες μας του άρεσαν πάρα πολύ» δήλωσε ο Καρλίνιος Μαρακανά, πρόεδρος του συλλόγου τότε.
Ο ίδιος ήταν οπαδός της Ροζάριο,παρά το γεγονός ότι δεν παρακολούθησε ποτέ αγώνα της. Ο ποδοσφαιριστή που αποτέλεσε το είδωλο του Τσε, όπως περιέγραψε ένας παιδικός φίλος του ήταν ο «Τορίτο» Αγίρε, παίκτης της Ροζάριο Σεντράλ, ο οποίος φημιζόταν για την ικανότητά του στις ντρίμπλες. Όταν ο Τορίτο έκανε το ντεμπούτο του, ο Τσε ήταν μόλις 13 ετών.
«Όταν ανακάλυψα τη Ροζάριο Σεντράλ, την ομάδα της γειτονιάς στην οποία γεννήθηκα, αποφάσισα να την αναφέρω με καμάρι κάθε φορά που με ρωτούσαν από που κατάγομαι. Δεν ήξερα την πόλη, δεν ήξερα την ομάδα, αλλά ήμουν ‘ροζαρίνο’ και θα υπερασπιζόμουν την ταυτότητά του» έγραψε ένας από τους βιογράφους του Γκεβάρα, ο Ούγκο Γαμπίνι.
Ο θάνατός του ένωσε οπαδούς πολλών ομάδων της χώρας. Μετά τη δολοφονία του, τον Οκτώβριο του 1967, ξέσπασαν ταραχές στο Μπουένος Άιρες, αρκετοί αγώνες διακόπηκαν από τον στρατό και την αστυνομία, καθώς φίλαθλοι της Ιντεπεντιέντε, της Φεροκαρίλ Οέστε, της Μπόκα Τζούνιορς και της Τσακαρίτα ούρλιαζαν κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών «Τσε, Τσε»!.
Εξάλλου, το «Hasta la victoria siempre», το σύνθημα της ζωής και του αγώνα του, αυτή η μάχη μέχρι την τελική νίκη βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στο ποδόσφαιρο, στον αθλητισμό, στην ίδια τη ζωή, κομμάτι της οποίας είναι…
πηγή: SDNA
