Του Πάνου Κατσώνη / Η επίδειξη του αυτονόητου και οι… “σανοφάγοι”

Ολοένα και περισσότερο, μέρα με την μέρα, η εσωτερική σύγκρουση με το αυτονόητο διχάζει το είναι μας. Όταν καθημερινά η κατά παραγγελία – προπαγάνδα της αναξιόπιστης (κατά το 72% των πολιτών) ελληνικής δημοσιογραφίας επιτρέπει την δημιουργία “Άρίστων” – “προτύπων”, βασιζόμενη σε κακέκτυπα συμπεριφορών του χθες και του σήμερα (με μοναδικό “γνώμονα” το “παντελόνιασμα”), κατανοείτε -υποθέτω – πως βυθιζόμαστε…

-Advertisement-

Όταν το “κράτος των Αρίστων της Ν.Δ” – κατά ΣΥΡΙΖΑ, (ποιος μιλάει)- υποπίπτει σε συνεχή φάουλ, παρά την αγωνιώδη προσπάθεια των συσπειρωμένων και συστοιχισμένων φιλικών ΜΜΕ να μειώσουν την εκθετικότητα της “γκάφας” και εν πολλοίς ανικανότητας, μάλλον θα πρέπει να ανησυχούμε.

-Advertisement-

Το απόγευμα της Τετάρτης άκουσα τον Υπουργό Υγείας, κ. Κικίλια να χάνεται στα ίδια του τα λόγια : “… θα κάνουμε τα πάντα για να αντιμετωπίσουμε αυτή τη συνεχιζόμενη κρίση. Είμαι αισιόδοξος ότι το τέλος αυτή της κρίσης είναι κοντά”. Πως γίνεται να είσαι υπουργός Υγείας -να ξέρεις υποτίθεται καλύτερα από τον καθένα τι συμβαίνει – και να βγαίνεις και να αυτοαναιρείσαι σε δευτερόλεπτα. (Ειλικρινά δεν μπορώ να το απαντήσω). Τα κρούσματα ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο, οι ΜΕΘ στενάζουν από διασωληνωμένους, ο ίδιος ζητάει εντός 48ωρου συνδρομή των ιδιωτών γιατρών αλλά κατά τα άλλα είμαστε λίγο πριν την έξοδο από την κρίση, με 8.5 εκ. πολίτες ανεμβολίαστους, νοσοκομεία “μπίμπα” και σύστημα υγείας στα πρόθυρα κατάρρευσης. Επειδή κ. Κικίλια από “ακορντεόν”… χορτάσαμε, καλό θα ήταν να είστε λίγο πιο σαφής, αντιλαμβανόμενος την κοινωνική διάσταση των λεγομένων σας και λαμβάνοντας υπόψιν τις διαμαρτυρίες των εργατών της Υγείας. Όχι να τους απειλείτε με επίταξη. Αν είναι δυνατόν δηλαδή σε μια δημοκρατία “…που δεν δέχεται εκβιασμούς” αλλά όπως φαίνεται κεκαλυμμένα εκβιάζει .

Μέσα σε όλα τα άλλα, τι να πρωτοσχολιάσεις; Όταν ο “Μήτσος” από τις Εργατικές Κατοικίες της Νέας Μαγνησίας και η “Μαρία” από τα Γαλανέικα είναι εσώκλειστοι, ο Άδωνις βγάζει ειδική άδεια -γιατί μπορεί- να πάει σε βάφτιση. Ο Τσίπρας απαντάει με πολιτική καφενείου και ο πρώτος του απαντά για τις πλαστογραφίες του αδερφού του “πρώτη φορά αριστερά”. Πολιτική επιπέδου!

=Advertisement=

Λίγο πριν, αστυνομικοί βαράνε στα καλά καθούμενα πολίτη στο κέντρο μιας πλατείας με 100 κινητά γύρω-γύρω να τους καταγράφουν. Ένα τσούρμο αληταριά σακατεύουν έναν ένστολο και ώρες μετά ο καπετάν “Μαμάο” από το θεσσαλικό κάμπο δηλώνει με ύφος χιλίων “ηγεμόνων” -σε τοπικό ΜΜΕ- πως “… για τρεις γκλοπιές στη Νέα Σμύρνη απολογούμαστε στο απλυταριό” και ένας άλλος έξω από την Βουλή τον μιμείται λεπτά μετά από ένα δυστύχημα.    

Αν όλα αυτά σας φαντάζουν φυσιολογική καθημερινότητα, πάω πάσο. Δυστυχώς, σε μια κοινωνία που καθοδηγείται από την προπαγάνδα της… αποχαύνωσης στην φτωχοποίηση, τον εξευτελισμό και την πείνα, το να υποδεχόμαστε τα παραπάνω ως υποκείμενα με απάθεια και κάποιοι να τα επικροτούν, μας κάνει τουλάχιστον “συνεργούς” σε μια επόμενη μέρα “μαύρη και άραχνη”.

Εν κατακλείδι και επειδή το αυτονόητο δεν είναι προς επικρότηση και θριαμβολογία – όπως κάποιοι θέλουν να μας το παρουσιάσουν – αλλά καθήκον των εκλεγμένων, μπείτε στην λογική της αμφισβήτησης. Αμφισβητείστε και απαιτήστε το αυτονόητο. Το να αυξηθούν οι κλίνες ΜΕΘ, να στελεχωθεί η δημόσια Υγεία, να “τσουλήσει” ο εμβολιασμός, να μειωθεί η ανεργία και να υπάρξει σεβασμός -και όχι γκλομπιές- στον πολίτη, είναι αυτονόητα. Μια κοινωνία που βυθίζεται καθημερινά στην μάχη του αυτονόητου είναι μια ασθενική κοινωνία που τρέφεται με “σανό”. Μια κοινωνία που δημιουργεί “πρότυπα” που εφαρμόζουν τα πρέπει είναι μια κοινωνία ολιγοσκεπτόμενη και κατευθυνόμενη.

Και για να το φέρουμε και στα μέτρα μας, το να στηθούν δύο πεζοδρόμια σε μια πόλη σαν την Λαμία, να μπουν πέντε δέντρα στην Πλατεία Πάρκου, να είναι καθαροί οι δρόμοι ή να γίνει ένα αποστραγγιστικό δεν είναι για πανηγύρι, είναι αυτονόητο. Στην Αθήνα, την Λαμία και σε κάθε Λαμία αυτής της χώρας. Όσοι εκλέξαμε οφείλουν να δώσουν την μάχη του αυτονόητου, δεν θα τους χειροκροτήσουμε.

Πόσο μάλλον όταν η τσέπη μας αδειάζει η ζωή μας δεν βελτιώνεται και το αυτονόητο αγνοείται…