Σε αντίθεση με το τι πιστεύουν οι περισσότεροι μέχρι σήμερα, το 1949 εκδόθηκε ο πρώτος νόμος για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης. Ο οποίος συμπληρώθηκε λίγο αργότερα την ίδια χρονιά καθώς και το 1952. Λίγο αργότερα καταργήθηκαν αλλά επανήλθαν σε ισχύ και συμπληρώθηκαν με το νόμο 1285 του 1982. Αυτό για βάζουμε κάποια πράγματα στην θέση τους.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι οι νόμοι του 1949-1952, οι οποίοι εκδόθηκαν κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου, είχαν ως κύριο χαρακτηριστικό ότι περιελάμβαναν τις οργανώσεις που έδρασαν μεταξύ 1941-44, αλλά απέκλειαν όσους παράκουσαν τη διαταγή για διάλυση των οργανώσεών τους από τη νόμιμη ελληνική κυβέρνηση και όσους «αποδεδειγμένως αντεθνικώς δράσαντες». Η αναγνώριση των αντιστασιακών γινόταν με αποφάσεις επιτροπών στις οποίες λάμβαναν μέρος ανώτεροι στρατιωτικοί. Με τους νόμους αυτούς λοιπόν αποκλείονταν όσοι πήραν μέρος στον Εμφύλιο πόλεμο εναντίον της ελληνικής κυβέρνησης.
Με το νόμο του 1982, αφαιρέθηκαν οι παράγραφοι για αποκλεισμό οργανώσεων καιαναγνωρίστηκαν ρητά οργανώσεις που δεν διαλύθηκαν και συνέχισαν ένοπλο αγώνα κατά τον Εμφύλιο πόλεμο, ενώ καθιερώθηκε ως ετήσιος πανελλαδικός εορτασμός της Εθνικής Αντίστασης η Επέτειος της Μάχης του Γοργοποτάμου.
Αυτά είναι όμως… ήδη ιστορία.
Η πολυπόθητη αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης έγινε έτσι και αλλιώς. Και από τότε έχει καθιερωθεί ο εορτασμός της κάθε Νοέμβριο. Πολλοί μιλούν για «διπλό» εορτασμό. Λάθος… εντελώς λανθασμένη έκφραση στα όρια μάλιστα του εσκεμμένου. Δεν ήταν, δεν είναι και δεν πρόκειται να είναι διπλός ο εορτασμός της Εθνικής Αντίστασης. Διπλός είναι ένας εορτασμός 2 γιορτών σε 1 ημέρα. Όχι μιας γιορτής σε 2 διαφορετικές ημερομηνίες.
Αν έπρεπε να χαρακτηρίσουμε κάπως τον εορτασμό της Εθνικής Αντίστασης, αυτό θα ήταν… διχαστικός !
Και αυτό γιατί, αντί να αποτελεί ορόσημο μνήμης και τιμής στους ανθρώπους που θυσιάστηκαν στο βωμό της ελευθερίας, αποτελεί μέχρι και σήμερα αντικείμενο εκμετάλλευσης πολιτικών και κομματικών συμφερόντων στο επίπεδο του «ποιος την έχει μεγαλύτερη», το ποιος «πολέμησε περισσότερο» και του ποιος ήταν περισσότερο ήρωας με τον άλλο. Αποτέλεσμα…. Ίδια γιορτή σε δύο διαφορετικές ημερομηνίες. Λες και δεν είναι Έλληνες στη μια περίπτωση ή είναι λιγότερο Έλληνες οι άλλοι.
Το πόσο γελοίο είναι το όλο θέμα, δεν θα το περιγράψουμε εμείς αλλά κάποια ντοκουμέντα και μαρτυρίες.
Ιδιόχειρο γράµµα στον 37χρονο αρχικαπετάνιο του ΕΛΑΣ Αρη Βελουχιώτη από τον Ναπολέοντα Ζέρβα: «Αδελφέ µου Αρη, πρέπει να συναντηθούµε αύριο το πρωί στη Βίνιανη. Είναι ανάγκη επιτακτική και κατεπείγουσα. Με συνοδεύει Σύµµαχοςσυνταγµατάρχης και πρέπει να συνεννοηθούµε επί ενός ζητήµατος εθνικώς σπουδαιοτάτου» του γράφει σε γενικές γραµµές.
Η απάντηση έρχεται σχεδόν αµέσως από την περιοχή της Φραγκίστας Ευρυτανίας, µε µια απόσταση περίπου 180 χιλιοµέτρων µεταξύ των δύο χωριών. «Στρατηγέ µου, αύριον λίαν πρωί θα ευρίσκοµαι εις Βίνιανην. Μετά σεβασµού, Αρης Βελουχιώτης, Ταγµατάρχης Πυροβολικού».
Μεσηµέρι 14ης Νοεµβρίου 1942, Καρπενήσι, χωριό Βίνιανη. Οι δύο µετέπειτα πρωταγωνιστές του εµφυλίουπολέµου συναντιούνται σε ένα προκαθορισµένο σπίτι, µαζί µε τον Βρετανό αξιωµατικόWoodhouse. Ο επικεφαλής του Ε∆ΕΣ αρχίζει να περιγράφει το σχέδιο. «Αυτή είναι η επιχείρηση που πρέπει να φέρουµε εις πέρας, αδελφέ µου Αρη, αλλά επειδή οι δικές µου δυνάµεις δεν επαρκούν, ζητάω και τη δική σου βοήθεια. Και σε παρακαλώ…».
Η φράση του Ζέρβα µένει µετέωρη. Ο Βελουχιώτης σηκώνεται όρθιος, βάζει τα χέρια στη µέση και λέει: «Συναγωνιστή στρατηγέ, δεν είναι ανάγκη να παρακαλάς, ούτε να κουράζεσαι να µου εξηγείς. Είµαιέτοιµος να πάρω µέρος στην επιχείρηση και να διαθέσω όσες δυνάµεις χρειαστούν.
Γι’ αυτό βγήκαµε στο βουνό, για να πολεµάµε, και όχι για να γυρνάµε στα χωριά και να τρώµε τραχανά». Ο Ζέρβας απλώνει τα χέρια του και αγκαλιάζει τον Βελουχιώτη. Γυρίζει στον Αγγλο στρατιωτικό και του λέει χαµογελαστός ότι και ο ΕΛΑΣ είναι µαζί τους.
Ο Woodhouse θα αρκεστεί να πει µε σπαστά ελληνικά: «Άρης, αυτό πολύ καλό». Τις επόµενεςηµέρες γίνονται σχέδια επί χάρτου στη σπηλιά που έχουν καταλύσει οι σαµποτέρ, λίγο έξω από τη Στρώµη, έναν γραφικό οικισµό βορειοδυτικά της Αµφισσας. ∆εν πρέπει επ’ ουδενί να αντιληφθεί ο εχθρός το παραµικρό. Καθορίζονται οι τελευταίες λεπτοµέρειες γύρω από τη φωτιά. Έξω χιονίζει.
Μπορούμε να συνεχίσουμε με πολλές σελίδες αναφέροντας τα κοινά σημεία των δύο ανδρών και των δύο ομάδων έναντι του εχθρού. Ανατρέχοντας κάποιος σε ιστορικά ντοκουμέντα μπορεί να βρει πολλά περιστατικά, μαρτυρίες και επιστολές.
Ναι οι δύο άνδρες δεν είχαν κοινή αφετηρία, ούτε κοινή πορεία, ούτε κοινές πολιτικές καταβολές. Όμως είχαν κοινό στόχο μπροστά στην απελευθέρωση της πατρίδας και αυτό είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο. Ο εμφύλιος έληξε… Αδερφός σκότωνε αδερφό. Αυτό γράφτηκε με πολύ μελανά γράμματα στην ιστορία μας και κάθε αναφορά θα πρέπει να μας θλίβει αλλά ταυτόχρονα να μας γεμίζει με γνώση.
Το ότι με την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης από το επίσημο κράτος θα ξυπνάγαμε όμως μετεμφυλιακά πρότυπα αντί για πρότυπα συμφιλίωσης, αυτό ξεπερνά κάθε ανθρώπινη λογική. Άλλωστε οι γιορτές ξεκίνησαν με έναν Γοργοπόταμο να σφίζει από κόσμο και χρόνο με το χρόνο φτάνουμε στο να πηγαίνουν μόνο κάποιοι παππούδες ή αντίστοιχα πολιτικά και κομματικά στελέχη, εξαιρώντας βέβαια τους αυτοδιοικητικούς που έχουν την ευθύνη της διοργάνωσης έτσι και αλλιώς. Ο λόγος είναι απλός: Πως να πείσουν το νέο κόσμο να γατζωθεί στα ιδανικά της συμφιλίωσης όταν η πρακτική τους υποδεικνύει εντελώς το αντίθετο ;
Πως να πείσουν νέους ανθρώπους να εντριφύσουν στα ιδανικά και τις αξίες της αντίστασης όταν διαιωνίζουν την εμφύλια διαμάχη εδώ και 70 και περισσότερα χρόνια ;
Η Γιορτή, η επέτειος του εορτασμού της Εθνικής Αντίστασης, πρέπει κάποια στιγμή έστω και μετά από τόσες δεκαετίες να γιορταστεί ενωτικά. Δεν είναι ευχολόγιο πλέον αλλά ΚΟΙΝΗ ΑΠΑΙΤΗΣΗ όλων των Ελλήνων πολιτών που θέλουν έστω και μια φορά να δουν μετά από 80 χρόνια την Εθνική Αντίσταση να γιορτάζεται όπως της αρμόζει… Αν ορισμένοι νομίζουν ότι με αυτόν τον τρόπο παραδίδουν τα «κομματικά τους όπλα» ας μην ανησυχούν… Κανείς δεν θα τους ζητήσει να ξεφύγουν από την «κομματική τους νομιμότητα». Η Αντίσταση δεν ήταν και δεν είναι προνόμιο κανενός κομματικού χώρου. Είναι προνόμιο Ανθρώπων και Ηρώων ανεξαρτήτως κομματικής ταυτότητας, φύλλου, και ηλικίας.
Ας την γιορτάσουμε κάποια στιγμή ως μιμητές του ιστορικού χορού του Βελουχιώτη, του Ζέρβα, του Περικλή και του Γούντχαουζ στο Γαρδίκι, λίγες μέρες πριν την επιχείρηση της ανατίναξης (φωτό). Ναι ακριβώς… Ένας κοινός χορός το 1942 ! Μια κοινή γιορτή και ας τους περίμενε ενδεχομένως ο θάνατος… Μαζί θα πήγαιναν… Μαζί πήγαν… Και νίκησαν !
Εμείς;
Τις επόμενες ώρες στην ιστοσελίδα του Lamianow.gr θα αναρτηθεί ένα μεγάλο βίντεο-αφιέρωμα με συνεντεύξεις και καταγραφές για το γεγονός που συντάραξε την ανθρωπότητα και έκανε ηγέτες όπως ο Τσώρτσιλ να σημειώσουν πως: “… από εδώ και πέρα δεν θα λέμε ότι οι Έλληνες αγωνίζονται ως ήρωες αλλά πως οι ήρωες αγωνίζονται σαν Έλληνες”!
Μείνετε συντονισμένοι
Στοιχεία Ελλ. Υπουργείου Εξωτερικών :
Γερμανοί στρατιώτες νεκροί σε μάχες με αντάρτες 376!
Γερμανοί στρατιώτες οι οποίοι αυτοκτόνησαν επί ελληνικού εδάφους 237!!!!!
Γερμανοί στρατιώτες νεκροί από μαλάρια, τύφο και άλλες αρρώστιες 721!!!!!!!!
Αγαπητέ συνέλληνα, δεν νομίζω ότι, οι αριθμοί αντανακλούν τα κατορθώματα (σαμποτάζ) της αντίστασης στην Γερμανική –Ιταλική -Βουλγαρική κατοχή. Αυτό φαίνετε, από τις μεγάλες δυνάμεις της Βέρμαχτ των SS, του Ναυτικού & Αεροπορίας, που διατηρούσε το Γερμανικό Επιτελείο, στην Ελλάδα, να μην αναφέρουμε τις Ιταλικές & Βουλγαρικές δυνάμεις…
Συγχαρητήρια στο LAMIANOW για το κείμενο, αναλυτικότατο & αληθέστατο.
Πολλοί εκείνη την εποχή παρασύρθηκαν, από τους κομματικούς ινστρούχτορες, όπως & ο Βελουχιώτης, το αποτέλεσμα να συνεχίσουν το «αντάρτικο» στην νόμιμη & επίσημη Εθνική Κυβέρνηση, να μην αναφέρω τι χάσαμε (Βόρεια Ήπειρο) στις συμφωνίες μεταξύ των νικητών (Γαλλία), γιατί εδώ ήθελαν να επιβάλουν τα ΣΟΒΙΕΤ…που είναι σήμερα αυτή η ιδεολογία?
Αθάνατοι, όσοι πολέμησαν τους κατακτητές, αλλά & τους μπολσεβίκους.
Σιγά μην τους αφήσει ο Περισσός να κάνουν κοινό εορτασμό.
Καρπώθηκαν το αντάρτικο, ας καρπωθούν και το θανατο του Βελουχιώτη κάποια στιγμη.
Αλλά τώρα ο Αρης είναι ηγέτης τους. Και ας τον ειχαν αποκυρηξει τοτε οι ιδιοι