Του Γιάννη Σαρακιώτη / «Λαθροπρωθυπουργός»

Κατέφυγε σε υπόγειες διεργασίες προκειμένου να υπονομεύσει τον Πρόεδρο του κόμματός του Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Κατόπιν, αφού ίδρυσε άλλο πολιτικό σχηματισμό ορκιζόμενος ότι δε θα επέστρεφε στη Ν.Δ. «ακόμη και αν τον έκαναν αρχηγό», τελικά παρείσφρησε ξανά συνεργαζόμενος με τον Κώστα Καραμανλή, τον οποίο τώρα πασχίζει να εκπαραθυρώσει. Εν τω μεταξύ εξελέγη Πρωθυπουργός υποσχόμενος «Ζάππεια» και ποιούσε τη νήσσα, όταν σε διεθνή fora σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι ηγέτες αποκαλούσαν τη Βόρεια Μακεδονία με την τότε συνταγματική της ονομασία, ήτοι «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

-Advertisement-

Μετά την αποστρατεία του, ωστόσο, την οποία ουδόλως επιθυμεί, ξαναθυμήθηκε τις παλιές δόξες ενός εκσυγχρονισμένου – αλά Όρμπαν – μακεδονομάχου. Το κουΐζ είναι για δυνατούς λύτες και πρόκειται για τον ορισμό της έννοιας «λαθραίος», αν θέλουμε να συζητούμε υπό τους όρους που θέτει ο ίδιος ο περιγραφόμενος. Λαθραία εισήλθε στην πολιτική, λαθραία κατέλαβε την εξουσία και λαθραία πασχίζει πλέον να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Με τον ίδιο λαθραίο τρόπο επέβαλε και την ακροδεξιά ρητορική σε ένα κόμμα, το οποίο υπερηφανευόταν διαχρονικά για το φιλοευρωπαϊκό χαρακτήρα του. Άλλωστε, η αντιπολιτευτική συμπόρευση με τα άκρα και τη μισαλλοδοξία, με αφορμή τη Συμφωνία των Πρεσπών έχει ονοματεπώνυμο. Μια Συμφωνία, την οποία κατά τα λοιπά σπεύδουν να εκθειάσουν τώρα τα κορυφαία στελέχη της Ν.Δ., καθώς «έχει μέλλον και έγινε για καλό σκοπό» σύμφωνα με τον Υπουργό Άμυνας Νίκο Παναγιωτόπουλο, «θα την τηρήσουμε και θα την τιμήσουμε» κατά την Ντόρα Μπακογιάννη, ενώ για τον Υπουργό Εξωτερικό Νίκο Δένδια «είναι εργαλείο για την Ελλάδα».

-Advertisement-

=Advertisement=

Ο δε Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης προχωρά ένα βήμα παραπέρα σημειώνοντας ότι «η Ελλάδα στηρίζει την ευρωπαϊκή προοπτική της Βόρειας Μακεδονίας» και αναλαμβάνει έτσι μια υποχρέωση, που ξεπερνά το συμβατικά υποχρεωτικό χαρακτήρα της Συμφωνίας των Πρεσπών. Συνεπώς, κάνει δεκτή μια Συμφωνία, η οποία είναι «απαράδεκτη» από τον ως άνω περιγραφόμενο Αντώνη Σαμαρά (για να δώσουμε και τη λύση του κουΐζ). Εξάλλου, ο ίδιος άνθρωπος ασκεί κριτική στη σημερινή κυβέρνηση (!!!) ότι «δεν μπορεί να ωραιοποιεί μια Συμφωνία που εμείς οι ίδιοι την έχουμε καταγγείλει ως επιζήμια και απαράδεκτη».

Τεκμαίρεται έτσι μια παντελής απουσία στρατηγικής χάριν του ανέξοδου λαϊκισμού και της πατριδοκαπηλίας, αλλά το ανησυχητικό είναι ότι η ενδοκομματική φαιδρότητα πλέον διαχέεται και χαρακτηρίζει την επίσημη κυβέρνηση της χώρας σε όλο το φάσμα των επίσημων πολιτικών της. Για παράδειγμα, ποιο μήνυμα εκπέμπει προς τη διεθνή κοινότητα μια χώρα, η οποία έχει συνδέσει την ανεξαρτησία της με την έννοια της ήπιας ισχύος της «κοιτίδας της δημοκρατίας» και της «γενέτειρας του δυτικού πολιτισμού», όταν ένας πρώην Πρωθυπουργός της δηλώνει ότι «υφιστάμεθα έναν άτυπο λαθρο-εποικισμό»; Μήπως ο Σαλβίνι καθίσταται πλέον ένας «μετριοπαθής Σαμαράς»;

Είναι επικίνδυνες μεθοδεύσεις, για τις οποίες οφείλει να λάβει θέση άμεσα ο Πρωθυπουργός και να τις καταδικάσει. Αν τα στελέχη της Ν.Δ. έχουν «αλλεργία» στις αξίες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της επίδειξης αλληλεγγύης και της ιστορικής παρακαταθήκης του ελληνισμού, τουλάχιστον ας αναλογιστούν τη ζημιά που προκαλείται στο προφίλ μιας χώρας, η οποία είναι ο προμαχώνας της υπεράσπισης του διεθνούς δικαίου και αποτελεί τον ιστορικό φορέα των δυτικών αξιών στην ευρύτερη περιοχή. Μήπως οι κυβερνώντες θεωρούν ότι οι δυτικοί σύμμαχοι, των οποίων τη βοήθεια ζητούμε, επιθυμούν μια ακόμη Τουρκία στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο; Έναν ακόμη εταίρο με φασίζουσα εξωτερική πολιτική; Ας το σκεφτούν σοβαρά και ας επιλέξουν: Με την Ελλάδα της δημοκρατίας και του φωτός ή με την Ελλάδα του ρατσισμού και του σκότους;