Η Λαμία, μια πόλη που διαχρονικά δεν φημίζεται για τις άμεσες κινητοποιήσεις της, έγινε χθες επίκεντρο μιας ιστορικής διαδήλωσης, στέλνοντας ηχηρό μήνυμα προς κάθε υπεύθυνο.
Περισσότεροι από 10.000 Λαμιώτες βγήκαν -μαζικότερα από ποτέ- στους δρόμους, απαιτώντας δικαιοσύνη για τα Τέμπη, διαφάνεια, λογοδοσία και μια ουσιαστική αλλαγή που θα εξασφαλίσει ασφάλεια και αξιοπρέπεια για όλους.
Η συγκέντρωση αυτή δεν ήταν απλώς μια διαμαρτυρία για την ανείπωτη τραγωδία των Τεμπών. Ήταν μια απάντηση στην αδιαφορία, τις παραλείψεις ή συγκαλύψεις, στο πελατειακό κράτος που για χρόνια αποτρέπει την πρόοδο και διαλύει τη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ πολιτών και κρατικών θεσμών. Ήταν η κραυγή μιας κοινωνίας που κουράστηκε να μετρά θύματα, να ζει υπό καθεστώς φόβου και ανασφάλειας, να βλέπει τις ζωές της να υποβαθμίζονται σε κάθε επίπεδο: στις δημόσιες υπηρεσίες, στην ακρίβεια, στην υγεία, στην παιδεία, στην ίδια την καθημερινότητά της.
Για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση, η Λαμία – μια πόλη που συχνά χαρακτηριζόταν για τη σιωπή της – ύψωσε τη φωνή της ενάντια στο κατεστημένο. Ο φόβος έδωσε τη θέση του στη μαζική οργή, μετατρέποντας μια διαδήλωση σε “Οξυγόνο διεκδίκησης”. Οι Λαμιώτες στάθηκαν απέναντι στην αδράνεια και στην ανευθυνότητα όσων διαχειρίζονται τις ζωές τους, απαιτώντας πολιτική βούληση, γενναίες αποφάσεις και ριζικές μεταρρυθμίσεις.
Τα Τέμπη δεν ήταν ένα τυχαίο δυστύχημα. Ήταν η κορυφή του παγόβουνου ενός σάπιου και απαρχαιωμένου συστήματος που δεν έχει λογοδοτήσει ποτέ. Ο ελληνικός σιδηρόδρομος, παρότι θα μπορούσε να είναι ασφαλής και σύγχρονος, λειτουργεί με διαχρονικές παθογένειες, χωρίς έλεγχο, χωρίς επενδύσεις, χωρίς σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή. Και δεν είναι μόνο αυτό: η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι όπου η οικονομική κρίση, η ακρίβεια, η υποβάθμιση των δημόσιων υπηρεσιών, οι γεωπολιτικές πιέσεις και οι κοινωνικές ανισότητες δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα αγανάκτησης.
Η χθεσινή διαδήλωση δεν αφορούσε μόνο την τραγωδία των Τεμπών. Αφορούσε την απελπισία που βιώνει καθημερινά ο Έλληνας πολίτης. Οι διαδηλωτές στη Λαμία, όπως και εκατομμύρια πολίτες σε όλη τη χώρα και το εξωτερικό, φώναξαν για την αβάσταχτη ακρίβεια, για το ενεργειακό κόστος που γονατίζει τα νοικοκυριά, για τις ανασφαλείς συνθήκες εργασίας, για το διαλυμένο δημόσιο σύστημα υγείας, για τη διάλυση της παιδείας, για την αβεβαιότητα που κυριαρχεί στην εθνική πολιτική. Φώναξαν ενάντια σε ένα κράτος που συστηματικά υποτιμά τις ανάγκες τους και εξυπηρετεί λίγους και εκλεκτούς.
Η Λαμία, λοιπόν, μίλησε. Και αυτή τη φορά, δεν υπήρχε περιθώριο παρερμηνείας. Οι πολίτες απαίτησαν αλλαγή, όχι με ευχολόγια, αλλά με πράξεις. Ζήτησαν να αποδοθούν ευθύνες, να γκρεμιστούν τα αποτυχημένα μοντέλα διοίκησης, να δημιουργηθεί ένα κράτος που θα υπηρετεί και δεν θα ταλαιπωρεί τον πολίτη. Η σχέση μεταξύ πολιτών και κράτους βρίσκονται σε οριακό σημείο, αν δεν έχει ήδη ξεπεραστεί – και αν οι κυβερνώντες δεν το αντιληφθούν άμεσα, το κύμα της λαϊκής οργής θα γίνει τσουνάμι που θα τους παρασύρει.
Αυτό που έγινε στη Λαμία και σε όλη την χώρα χθες ήταν ένα μήνυμα προς όλους: η κοινωνία ξύπνησε. Και δεν σκοπεύει να επιστρέψει στον ύπνο της.
Οι Λαμιώτες, ναι… “έσπασαν τον καναπέ”!
