Ήγγικεν η ώρα…
Δε θα πω ψέμματα, το σκεφτόμουν εδώ και καιρό, ε ναι λοιπόν, ήρθε η ώρα να το κάνουμε και πράξη στην ανανεωμένη σελίδα μας.
Βλέποντας καθημερινά στον τύπο τις εκατοντάδες ειδήσεις επικαιρότητας (αθλητικού και μη περιοχομένου) σκέφτηκα να πειραματιστούμε σε κάτι διαφορετικό, κάτι πιο χαλαρό ρε παιδί μου! Καλή η καζούρα, η γκρίνια, ο οπαδισμός, τα καφριλίκια, η διαιτησία, οι… τωρινοί και “χθεσινοί” παιχτάραδες και άμπαλοι, ποδόσφαιρο όμως δεν είναι μόνο αυτό.
Το ποδόσφαιρο είναι ρομαντισμός, είναι αγάπη, είναι πάθος και σε ένα κομμάτι του… ιστορία και “ρίζες”. Δεν είναι μαχαιρώματα και τσαμπουκάδες, δεν είναι αποθέωση και ισοπέδωση, δεν είναι στοίχημα και τζόγος… Όντως, τα παραπάνω είναι συνήθεια, είναι πράγματα τα οποία συνδέουμε με την καθημερινότητα μας, πράγματα τα οποία επαναλαμβάνονται. Βαρετά όμως. Έτσι δεν είναι; Τα περισσότερα τουλάχιστον…
Λοιπόν για να μην το χάνουμε. Η δημιουργία αυτής της στήλης έχει ένα και μόνο στόχο. Να μας ταξιδεύει. Να μας δείχνει μια διαφορετική πτυχή του αθλήματος που αγαπάμε. Τουλάχιστον για εμένα που τα ψάχνω, αυτό είναι. Ελπίζω και για και εσάς που θα τα διαβάζετε…
Καλή μας αρχή
Θα σας πάω πίσω. Θα σας πάω στην δεκαετία του 20′ και του 30′. Θα τα πούμε για τον Ματίας Ζίντελαρ τον άνθρωπο ο οποίος δεν φοβήθηκε τους ΝΑΖΙ και τον Χίτλερ.
Ο Αυστριακός επιθετικός της Αούστρια Βιέννης, Ματίας Ζίντελαρ ήταν αναμφίβολα ένα από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά αστέρια της Ευρώπης εκείνη την εποχή. Τι έκανε; Και τι δεν έκανε. Δημιουργικός, ντριπλαδόρος, σκόρερ και φοβερή δουλειά μέσα στο γήπεδο. Ένας Μέσι της τότε εποχής…
Βέβαια στην ιστορία δεν έμεινε για αυτό τον λόγο. Ο λόγος ήταν διαφορετικός. Ο λόγος ήταν η αντι-ναζιστική του δράση.
Ο Ζίντελαρ γεννήθηκε το 1903 στη Μοραβία της σημερινής Τσεχίας από Τσέχους γονείς με εβραϊκές ρίζες, αλλά από μικρή ηλικία αυτός και η οικογένειά του μετανάστευσαν στη Βιέννη παίρνοντας την αυστριακή υπηκοότητα. Στα μέσα της δεκαετίας του 20’ και στις αρχές της δεκαετίας του 30’ αποτελεί ένα σημαντικό κεφάλαιο του αυστριακού ποδοσφαίρου τόσο με την Αούστρια όσο και με την Εθνική ομάδα της χώρας, την περίφημη “Βούντερτιμ”, δηλαδή “Ομάδα-Θαύμα”.
Ο The Paper Man (άνθρωπος-χαρτί) όπως ήταν το προσωνύμιο του (εξ αιτίας της λεπτής σωματοδομής του) παντρεύεται την Ιταλίδα εβραϊκής καταγωγής Καμίλα Καστανιόλα και όταν το 1938 η Αυστρία προσαρτάται στη ναζιστική Γερμανία αρχίζουν τα προβλήματα.
Η ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ για να γιορτάσει την προσάρτηση κανονίζει φιλική αναμέτρηση μεταξύ των δύο χωρών και ο Ζίντελαρ μαζί με τον συμπαίκτη του στην εθνική Αυστρίας, Καρλ Σέστα αρνούνται να απευθύνουν τον ναζιστικό χαιρετισμό στο τέλος της αναμέτρησης. Πριν από αυτό μάλιστα ο Ζίντελαρ είχε σκοράρει στη νίκη με 2-0 των Αυστριακών πανηγυρίζοντας μάλιστα έξαλλα, δείγμα της εναντίωσής του απέναντι στο ναζιστικό γερμανικό καθεστώς εκείνης της εποχής.
Αυτό ήταν αρκετο. Ο Γκέμπελς τον έβαλε στο μάτι! Με την γνωστή του προπαγάνδα ο τελευταίος προσπαθεί να τον πείσει να αποδεχθεί τη γερμανική υπηκοότητα και να παίξει στην Εθνική Γερμανίας. Την ίδια στιγμή ο Σέστα συλλαμβάνεται από την Γκεστάπο, ωστόσο ο Ζίντελαρ με τη σύζυγό του προλαβαίνουν και κρύβονται. Σύμφωνα με τις αναφορές μάλιστα ενισχύει οικονομικά αντι-ναζιστικές ομάδες που δρουν στην πατρίδα γέννησής του την Τσεχοσλοβακία.
Το γυαλί ράγισε το καλοκαίρι του 1938 στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γαλλίας! Ο Ζίντελαρ θα βρεθεί στις κερκίδες για να παρακολουθήσει τον τελικό μεταξύ της Ιταλίας και της Ουγγαρίας. Φυσικά δεν θα χαιρετήσει τον Χίτλερ ναζιστικά και μόλις οι θεατές αντιλαμβάνονται την παρουσία του στις κερκίδες αρχίζουν να τραγουδούν περήφανα τη Μασσαλιώτιδα.
Παρά το γεγονός ότι γνωρίζει πως η ζωή του κινδυνεύει ο Ζίντελαρ επιστρέφει στην Αυστρία μαζί με τη γυναίκα του. Την ίδια στιγμή οι Ναζί έχουν πάρει εντολή να τον σκοτώσουν στο σπίτι του, ωστόσο το συγκεντρωμένο πλήθος που περίμενε τις εξελίξεις αποκρούει την επίθεση και ο Ζίντελαρ με τη σύζυγό του διαφεύγουν τον κίνδυνο.
Με το που γυρίζει στην Βιέννη ξανααγωνίζεται για την αγαπημένη του Αούστρια. Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθησαν καλά. Σε λιγότερο από ένα μήνα, στις 23 Ιανουαρίου του 1939, αυτός και η Καμίλα θα βρεθούν νεκροί στο σπίτι τους. Ο θάνατός τους σύμφωνα με όσα είδαν το φως της δημοσιότητας αποδόθηκε σε διαρροή μονοξειδίου του άνθρακα στο σπίτι τους, ωστόσο οι πράκτορες των Ναζί είχαν βάλει το χέρι τους…
Αξίζει να σημειώουμε πως ο θάνατος του Ζίντελαρ προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση αφού το πρόσωπό του είχε συνδεθεί με την έντονη αντι-ναζιστική δράση εκείνη την εποχή. Περισσότερα από 20.000 τηλεγραφήματα έφτασαν στα γραφεία της Αούστρια Βιέννης, ενώ στην κηδεία του παρευρέθηκαν 50.000 άτομα.
Ο “Paper Man” Mατίας Ζίντελαρ έμεινε στην ιστορία όχι μόνο ως ποδοσφαιριστής αλλά ως ένα είδωλο κατά του Ναζισμού…
Εις το επανιδείν
YΓ: Δεν θα περιοριστούμε στις ιστορίες του ποδοσφαίρου…
