Φέτος ήταν η πρώτη χρονιά που τα Χριστούγεννα και οι γιορτές στο χωριό δεν είχαν κανένα νόημα για μένα καθώς και για την μικρή προσωπική οικογένειά μου.
Και δεν είχαν κανένα νόημα γιατί για πρώτη φορά όσο βλέπω το φως του κόσμου έλειπε η μάνα από το σπίτι αφού πια φιλοξενείται εδώ και αρκετούς μήνες στο Γηροκομείο της Σπερχειάδας (ΜΕΡΙΜΝΑ ΓΗΡΑΤΟΣ ΣΠΕΡΧΕΙΑΔΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ & ΜΑΙΡΗ ΑΚΡΙΔΑ) για να είμαστε πιο ακριβείς αποτίωντας έτσι και την ελάχιστη τιμή που πρέπει στους ευεργέτες της Φθιώτιδας.
Δεν γίνονταν αλλιώς, η μάνα μου δεν μπορούσε να μείνει πια μόνη της στο χωριό και η ίδια εκτιμώντας το μέλλον της, όσο κι αν διαρκέσει αυτό, αποφάσισε να κλείσει ή ίδια την πόρτα του σπιτιού της, να πάρει λίγα απαραίτητα ρούχα και να περιοριστεί σε ένα δωμάτιο του γηροκομείου αρκούμενη πλέον στην φροντίδα των ανθρώπων εκεί. Ήταν η πρώτη φορά που από το 1942 που ήρθε, λόγω του θανάτου της μητέρας της από τις κακουχίες του πολέμου, κοριτσάκι από το Παλαιοχώρι στη Μεγάλη Κάψη ψυχοκόρη στους Παπαδοπουλαίους, που λείπει κι αυτή από το σπίτι που κράτησε ανοιχτό μέχρι τα περσινά Χριστούγεννα. Την βάρυνε ο θάνατος του πατέρα πριν από εννιά χρόνια αλλά αυτή δεν το έβαζε κάτω, μέχρι που απογοητευμένη και από το λιγόψυχο περιβάλλον της πήρε την μεγάλη απόφαση.
Δεν ήταν και εύκολο πράγμα ούτε γι’ αυτή, ούτε και για μένα ο εκούσιος ξεριζωμός της και είναι ένα θέμα που με απασχολεί σοβαρά – κάποια κείμενα θα διαβάσετε σύντομα σε ένα βιβλίο που ετοιμάζω. Βλέποντάς το ψυχρά και εκτιμώντας τα πράγματα στην αληθινή τους διάσταση, συμφώνησα να μεταφερθεί εκεί και να πηγαίνω να την βλέπω μια και περισσότερες φορές τον μήνα. Το χαίρεται, όπως και οι παρέα που έχει δημιουργήσει με τις άλλες γερόντισσες και γέροντες. Προχθές μάλιστα, παραμονή των Χριστουγέννων τους έκανα το εορταστικό γεύμα με την βοήθεια του εκλεκτού εστιατορίου της Μακρακώμης «Το Πυθάρι». Ως μνημόσυνο για τον πατέρα που αλλά και μια αφορμή να βρεθούμε όλοι μαζί σε ένα εορταστικό τραπέζι. Το χάρηκαν όλοι, ήπιαμε και λίγο κρασί για το καλό των ημερών και ευχηθήκαμε να είναι όλοι γεροί και δυνατοί και να ανταμώσουμε πάλι σύντομα.
Τα γράφω αυτά όχι να κοινοποιήσω μια προσωπική στιγμή, αλλά για να πω το πόσο χρήσιμο και λειτουργικό φάνηκε για μένα που είχα και την πλήρη ευθύνη της μάνας το Γηροκομείο της Σπερχειάδας. Ένα μικρό, όμορφο και σε ωραία τοποθεσία Γηροκομείο που έχτισε ο αείμνηστος Θανάσης Ακρίδας ο οποίος για πολλά χρόνια έδωσε μέσω της μεγάλης κλωστουφαντουργικής επιχείρησής του ψωμί σε εκατοντάδες εργαζόμενους σε όλη την περιοχή. Αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος σκέφτηκε και τους ανθρώπους που θα ήθελαν φροντίδα στα γηρατειά τους και ίδρυσε το Γηροκομείο το οποίο σήμερα λειτουργεί υποδειγματικά υπό την εποπτεία της Ιεράς Μητρόπολης Φθιώτιδας.
Ασφαλώς και το Γηροκομείο της Σπερχειάδας αποτελεί ένα σημείο αναφοράς για την Δυτική Φθιώτιδα, τόσο για τους ηλικιωμένους και ανήμπορους που φιλοξενεί αλλά και για όλη την κοινωνία της περιοχής και πραγματικά όλοι έχουν το νου τους στους τροφίμους του και το συντρέχουν σε όποια ανάγκη έχει. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι το έχουν υιοθετήσει και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται αυτά τα πολύτιμα ιδρύματα. Όποιος θα ήθελε να συμμετάσχει στην μεγάλη αγκαλιά που δημιουργήσαμε γύρω από το Γηροκομείο της Σπερχειάδας μπορεί να απευθυνθεί στο 2236043200 και να ρωτήσει σε τι μπορεί να βοηθήσει.
