Για να αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα πρέπει να το γνωρίζουμε. Τι συμβαίνει λοιπόν με την Ελλάδα, τι συμβαίνει στην Στερεά Ελλάδα;
Ζούμε στην «ολιγομελή» Ελλάδα, που δεκαετίες τώρα νοσεί, από την ασθένεια της υπογεννητικότητας η οποία ενισχύεται από την μετανάστευση φοιτητών ή ανέργων νέων στο εξωτερικό.
Ζούμε στην ολιγομελή Ελλάδα, που νοσεί και συρρικνώνεται πληθυσμιακά.
Ζούμε στην ολιγομελή Ελλάδα, όπου σύμφωνα με τις πληθυσμιακές προβολές των διεθνών οργανισμών, ο πληθυσμός της Ελλάδας το 2050 θα περιορίζεται στα 9 εκ. και θα αποτελείται κατά ένα τρίτο από ηλικιωμένα άτομα.
Επιπλέον, ζούμε στην ολιγομελή Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας, η οποία γνώρισε την μεγαλύτερη μείωση μετά το 2010, διπλάσια σε σχέση με τον εθνικό μέσο όρο και συγκεκριμένα της τάξης του -7,1% και οφείλει πρώτη να αντιδράσει.
Είμαστε λοιπόν, μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι που πρέπει να παρθούν αποφάσεις με ένα μόνο δίλλημα:
Οι κυβερνήσεις θα δουν ως ευκαιρία την κρίση που δημιουργεί το δημογραφικό πρόβλημα (που εξηγεί σε μείωση του μαθητικού δυναμικού) ώστε να μειώσουν τις δαπάνες για την παιδεία ή θα διατηρήσουν ή ακόμη καλύτερα θα αυξήσουν τις δαπάνες για την παιδεία εξασφαλίζοντας την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης;
Διότι, είναι αντίφαση από την μια να ακούμε για μέτρα ανάσχεσης του δημογραφικού προβλήματος και από την άλλη να αποφασίζουν υποβιβασμό σχολικών μονάδων ή μη έγκριση ολιγομελών τμημάτων.
Είναι αδύνατο να αναμένει κανείς ότι θα θεραπεύσουμε το «μέγα-πρόβλημα» του δημογραφικού της Ελλάδας με φθηνές λύσεις. Η θεραπεία ενός τομέα που νοσεί θέλει κόστος σε σχέση με την συντήρησή του υπό κανονικές συνθήκες.
Άρα, πώς περιμένει η πολιτεία, μέσω του Υπουργείου Παιδείας να θεραπεύσει την ολιγομελή Ελλάδα, αν δεν δώσει κίνητρα ώστε οι νέοι αυτοί να μην μεταναστεύσουν;
Θα το καταφέρει δαπανώντας λιγότερα χρήματα, αλλάζοντάς τους ειδικότητα για εξοικονόμηση λειτουργικών εξόδων ;
Είναι φυσικό, κάτω από αυτές τις συνθήκες του δημογραφικού προβλήματος, να χρησιμοποιεί η πολιτεία ένα κόφτη στον δεκαεφτάρη μαθητή ή μαθήτρια του ΓΕΛ ή ΕΠΑΛ, ο οποίος επέλεξε μια ειδικότητα ώστε, να ασκήσει το επάγγελμα της προτίμησής του αύριο, στην Ελλάδα των μακροχρόνια ανέργων, με τον οποίο δεν θα εγκρίνεται η επιλογή του, γιατί είναι ολιγομελές το τμήμα του μέσα στην ολιγομελή Ελλάδα;
Είναι φυσικό, κάτω από αυτές τις συνθήκες του δημογραφικού προβλήματος, η πολιτεία να υποβιβάζει δημοτικά σχολεία υποβαθμίζοντας την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης;
Τη στιγμή που θα έπρεπε η χώρα μας να ξοδεύει περισσότερα από τις εποχές της σπατάλης και κακοδιαχείρισης (που δεν πήγαν στην παιδεία), για να κρατήσουμε αυτόν τον μαθητή στο σχολείο του, για να μην τον απογοητεύσουμε στο ξεκίνημα της ζωής του, η πολιτεία προτιμά να δαπανά λιγότερα, κάνοντας την κρίση του δημογραφικού, ευκαιρία για λιγότερες δαπάνες για την παιδεία.
Τελικά πρέπει να αποφασίσουμε αν θα αποδεχτούμε την «ολιγομελή» Ελλάδα ή όχι. Τα πολυμελή τμήματα όλο και θα λιγοστεύουν, τι θα κάνουμε θα κλείσουμε τα σχολεία;
Είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε ως φυσιολογικό να συναντάμε όλο και πιο συχνά ολιγομελή τμήματα ή όχι; Αν ναι, τι σκοπό εξυπηρετούν τα μέτρα, μη έγκρισης όλων των ολιγομελών τμημάτων στα ΓΕΛ και στα ΕΠΑΛ;
Είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε ως φυσιολογικό να συναντάμε όλο και πιο συχνά ολιγομελή τμήματα στην ολιγομελή Ελλάδα με κύριο στόχο την ανάσχεση του μέγα προβλήματος του δημογραφικού;
Αν ναι, αλλάξτε σήμερα τα όρια που προβλέπονται στον νόμο για ολιγομελή τμήματα χωρίς να εκτροχιάζονται τα οικονομικά της χώρας αφού μιλάμε για τα ήδη λειτουργούντα τμήματα και σχολεία κι έτσι θα μας αποδείξετε ότι την κρίση που προκαλεί το δημογραφικό θα την μετατρέψετε σε ευκαιρία αναβάθμισης της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης και ΟΧΙ σε ευκαιρία για μείωση των δαπανών στην Παιδεία!
Γιάννης Αλεξίου
Μαθηματικός MSc – Περιφερειακός Σύμβουλος Στερεάς Ελλάδας
