Σήμερα κλείνουν τέσσερα χρόνια από τότε που ο Αποστόλης Γκανάς έφυγε από τη ζωή. Έπασχε από το σάρκωμα Ewing, μια σπάνια μορφή καρκίνου που πλήττει κυρίως εφήβους και νεαρούς ενήλικες και του επέτρεψε να ζήσει με πολύ πόνο, μόλις 30 χρόνια.
Ήταν ένα δυνατό παιδί, με μεγάλο χαμόγελο και πολλή αγάπη για όλους. Την οικογένειά του, τους φίλους του, τα ζώα, αλλά κυρίως για τη σύντροφό του Μαρία. Ο Τόλης αγαπούσε πολύ την Μαρία, τη γνώριζε από την 1η δημοτικού και μετρούσαν 11 χρόνια σχέσης. Για τον Τόλη η Μαρία έκανε κάτι μοναδικό. Έμεινε μαζί του μέχρι το τέλος.
Ο θάνατός του ήταν το ζήτημα με το οποίο ασχολήθηκε όλο το twitter, με το hashtag #TolisLovedMaria να γίνεται trend topic όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο. Όχι μόνο γιατί έφυγε τόσο άδικα από τη ζωή ένα τόσο γλυκό παιδί, αλλά γιατί επιθυμία του Αποστόλη ήταν να μάθει όλος ο κόσμος πόσο πολύ αγάπησε τη Μαρία.
Όπως αναφέρει το womantoc.gr σήμερα όλοι οι τουιτεράδες, αποτίουν φόρο τιμής στον Αποστόλη ξαναφέρνοντας το hashtag, στην κορυφή του ελληνικού Twitter.
Ένα από τα μηνύματα του στα social media:
«Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ»
Τρίτη, 17 Απριλίου 2012
Σκέψεις
Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον. Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε; Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά. Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να «ζείται» -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο. Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω.
Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ.
