Πριν από λίγες μέρες, η Eurostat ανακοίνωσε ότι η οικονομία της εκτός μνημονίου Ιρλανδίας αναπτύχθηκε με το ποσοστό-ρεκόρ του 7,8% για…
το 2015.
Αυτή την ευφορία όμως δεν συμμερίστηκαν οι πολίτες της χώρας, οι οποίοι στις κάλπες τιμώρησαν σκληρά τον πρωθυπουργό Κένι και το κόμμα του Fine Gael, δίνοντάς του μόλις 50 έδρες, έναντι 76 (επί συνόλου 158).
Μάλιστα, την ημέρα που ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα της Eurostat ήταν και η μέρα που ο πρωθυπουργός Έντα Κένι ανακοίνωνε στον πρόεδρο της Ιρλανδίας την παραίτησή του.
Οι «γείτονες» από το BBC προσπαθούν να εξηγήσουν τι ακριβώς πήγε στραβά. Και η σύνδεση που γίνεται είναι ασφαλώς με το πρόγραμμα διάσωσης -το μνημόνιο, με λίγα λόγια- των 85 δισ. ευρώ για να σωθούν οι τράπεζες.
Το 2011 ο Κένι υποσχέθηκε στους συμπολίτες του να μην σπαταλήσει άλλα χρήματα στον τραπεζικό τομέα. Και στη συνέχεια -όπως παρατηρούν οι βρετανοί του BBC- υπήρξε απόλυτη συναίνεση στις απαιτήσεις της τρόικας για μέτρα λιτότητας.
Ίσως από τις πιο χαρακτηριστικές διαδηλώσεις που γίνονταν στη χώρα τα προηγούμενα χρόνια και μέχρι τις παραμονές των βουλευτικών εκλογών του 2016 ήταν για τη νέα φορολογία στην κατανάλωση νερού.
«Δίνουμε μάχη για να μπει ένα τέλος στη λιτότητα που έχει παραλύσει τους νέους σε αυτήν την χώρα. Οι χρεώσεις στο νερό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι» ήταν τα λόγια που χρησιμοποίησε ένας συνταξιούχος από το Δουβλίνο, μιλώντας στο Γαλλικό Πρακτορείο.
Ένα ακόμα παράδειγμα: την ημέρα που ο Κένι παραιτήθηκε και η Ιρλανδία άφηνε άφωνη την Ευρωζώνη με το εντυπωσιακό ποσοστό ανάπτυξης, δύο σχολεία για παιδιά με ειδικές ανάγκες έκλειναν στην πόλη Λόνγκφορντ.
Και βέβαια η λιτότητα και οι διαδηλώσεις δοκίμαζαν τις αντοχές των κυβερνητικών εταίρων του Κένι, του Εργατικού Κόμματος, κάνοντας ακόμα δυσκολότερα τα πράγματα.
Μιλώντας για το Εργατικό Κόμμα: καταποντίστηκε και αυτό στην κάλπη μένοντας στις 26 (από 33) έδρες.
Μία ακόμα εξήγηση για την εκλογική αποτυχία του Έντα Κέρι: το οικονομικό χάσμα που φαίνεται να χωρίζει τα αστικά κέντρα από την ύπαιθρο. Η οικονομική ανάκαμψη της χώρας φαίνεται να επικεντρώθηκε στο Δουβλίνο και την ευρύτερη περιοχή, όπου ζει περίπου το 1/3 του πληθυσμού της χώρας.
Μια βόλτα στην απέραντη (και πανέμορφη) ύπαιθρο, όπως εξηγεί ο δημοσιογράφος του BBC, δίνει το στίγμα: απαισιοδοξία και μετανάστευση.
Και τώρα τι γίνεται; Οι εξελίξεις στο Ηνωμένο Βασίλειο και το δημοψήφισμα για Brexit κάνουν επιτακτική την ανάγκη για σχηματισμό κυβέρνησης, ωστόσο, όλα δείχνουν μακρά περίοδο πολιτικής αβεβαιότητας, «ισπανικού τύπου».
Ένας «μεγάλος συνασπισμός» Fine Gael (50 έδρες) και Fianna Fail (44 έδρες) θα έδινε μια ισχυρή κυβέρνηση, ωστόσο, κάτι τέτοιο μοιάζει απίθανό.
Υπενθυμίζεται ότι το Fianna Fail είναι το κόμμα που κυβερνούσε την Ιρλανδία από το 1997 έως το 2011 που ήρθε στην εξουσία ο Έντα Κέντι.
Ωστόσο, ο νυν αρχηγός του κόμματος, Μάικλ Μάρτιν, έχει δηλώσει ότι δεν συνεργάζεται με το κόμμα που οι πολίτες καταψήφισαν με τόσο ηχηρό τρόπο.
