Από το Γραφείο Τύπου του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ, εκδόθηκε η ακόλουθη ανακοίνωση:
Πέντε χρόνια μετά την υπογραφή της πρώτης Συμφωνίας Χρηματοδότησης, η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που παραμένει σε πρόγραμμα.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπέγραψε το Τρίτο Μνημόνιο παρά το γεγονός ότι από το 2010 μεσολάβησαν τέσσερις εκλογικές διαδικασίες και αναδείχθηκαν δύο πρωθυπουργοί, οι οποίοι υποσχέθηκαν στον Ελληνικό λαό ότι μπορούν να βγάλουν τη χώρα από την κρίση και τα μνημόνια χωρίς βαθιές τομές και με ένα ανέξοδο, ανώδυνο τρόπο.
Σήμερα, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, καταρρέουν όλα όσα αποτέλεσαν ή εκ λήφθηκαν ως κατακτήσεις της μεταπολιτευτικής περιόδου, καλά και κακά μαζί.
Από το χαρακτήρα και τις προβλέψεις του ασφαλιστικού συστήματος, μέχρι και το ρόλο που μπορεί και πρέπει να έχουν το κράτος και οι ιδιώτες προκειμένου να διασφαλιστεί μια σταθερή οικονομική ανάπτυξη.
Μέχρι τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, τα κόμματα της σημερινής κυβέρνησης από τη θέση της αντιπολίτευσης, έθεταν πολύ αυστηρούς όρους και προϋποθέσεις για το πώς ακριβώς πρέπει να διασφαλιστεί το δημόσιο συμφέρον στις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου των τραπεζών. Διεκδικούσαν έναν ισχυρό ρόλο για το δημόσιο στις συστημικές τράπεζες και έλεγχο στο σύνολο των διοικήσεων των τραπεζών που έλαβαν στήριξη από το δημόσιο. Αυτά έλεγαν στις συζητήσεις στη Βουλή από το 2010, όταν νομοθετήθηκε ο τρόπος εξυγίανσης ή και ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Όπως επίσης, η συμμετοχή των ιδιωτών στις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου να γίνεται σε τιμές πάνω από αυτές του Χρηματιστηρίου και κοντά στις τιμές των προηγούμενων ανακεφαλαιοποιήσεων.
Με τις σημερινές επιλογές της, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ οδήγησε οριστικά σε πλήρη απαξίωση το Ελληνικό τραπεζικό σύστημα και μαζί με αυτό, το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων του ΤΧΣ ύψους τουλάχιστον 23,5 δις, όπως επίσης και τα κεφάλαια που επένδυσαν τα ασφαλιστικά ταμεία στις προηγούμενες ανακεφαλαιοποιήσεις.
Η συμμετοχή των ιδιωτών γίνεται σε τιμές που είναι 50-90% χαμηλότερες από τη χρηματιστηριακή. Αυτό σημαίνει ότι από όλα τα χρήματα που οι Έλληνες δανείστηκαν για να ανακεφαλαιοποιήσουν τις τράπεζες, πολύ δύσκολα θα πάρουν ένα μικρό μέρος πίσω.
Όλα αυτά, γιατί καθυστέρησαν στη διαπραγμάτευση και προχώρησαν σε νομοθετικές παρεμβάσεις που έγιναν πολύ αργά σε σχέση με το χρονικό πλαίσιο εντός του οποίου έπρεπε να ολοκληρωθεί η ανακεφαλαιοποίηση.
Δέχτηκαν σε συμφωνία με τους εταίρους, να μην συμμετάσχει στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου για το βασικό σενάριο, το ΤΧΣ, που εκπροσωπεί το δημόσιο.
Σήμερα, πανηγυρίζουν για την προσέλκυση νέων κεφαλαίων και αποσιωπούν το τίμημα. Ότι δηλαδή, αυτό επιτεύχθηκε με τρομακτικές απώλειες στην περιουσία αλλά και το ποσοστό συμμετοχής του δημοσίου στις συστημικές τράπεζες. Με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η φράση “μπιρ-παρά” αποκτά νέο νόημα.
Ακόμη χειρότερα, δεν υπήρξε παραμικρή πρόνοια και διασφάλιση ώστε οι επενδυτές που συμμετέχουν στις τράπεζες να είναι σοβαρά επενδυτικά κεφάλαια που διακρατούν τις μετοχές για μεγάλο χρονικό ορίζοντα και όχι κερδοσκοπικά κεφάλαια, τα οποία αποσκοπούν στο άμεσο κέρδος. Συνεπώς, η αβεβαιότητα και η εμπιστοσύνη των επενδυτών στο Ελληνικό τραπεζικό σύστημα θα είναι δύσκολο να αποκατασταθούν.
Όλα αυτά είναι το αποτέλεσμα μιας καταστροφικής αντίληψης για τους θεμιτούς και ρεαλιστικούς διαπραγματευτικούς στόχους που έθεσε και συνεχίζει να θέτει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ από την επομένη των εκλογών του Ιανουαρίου 2015.
Είναι το αποτέλεσμα της καταστροφικής επιλογής της κυβέρνησης Σαμαρά για την αριστερή παρένθεση. Προτίμησε, στο όνομα του κομματικού οφέλους, να αφήσει τη χώρα χωρίς να ολοκληρώσει την πέμπτη επισκόπηση της Δεύτερης Συμφωνίας και να την οδηγήσει χωρίς ταμειακά διαθέσιμα σε εκλογές, αφήνοντας την οικονομία και τις τράπεζες εκτεθειμένες σε υπερβολικούς κινδύνους.
Σήμερα, πλέον όλοι τους, μνημονιακοί και πρώην «ντεμέκ-αντιμνημονιακοί» και νέο-μνημονιακοί τώρα, έχουν αποκαλυφθεί.
Τώρα ο λαός μαθαίνει με το χειρότερο δυνατό τρόπο ποιες ήταν οι πραγματικές τους προθέσεις από το 2010 και ποια ήταν η πραγματική τους αντίληψη για τη χώρα και το δημόσιο συμφέρον.
Και κάτι ακόμη,
Σωστά αναζητά η κυβέρνηση να υπάρξουν ευρύτερες συναινέσεις.
Αν το πνεύμα αυτό επικρατούσε το 2010 στη μείζονα και ελάσσονα αντιπολίτευση, όλα τα παραπάνω θα είχαν αποφευχθεί.
