Οι τίτλοι των κειμένων, των αφηγημάτων, των διηγημάτων, ακόμα και των βιβλίων είναι όπως γνωρίζετε πολύ σημαντικοί αφού θα πρέπει με σαφήνεια να προσδιορίζουν το περιεχόμενο που πρόκειται να διαβάσει ο αναγνώστης.
Όμως πολλές φορές κάποιοι τίτλοι είναι δυσνόητοι ή παραπλανητικοί και το νόημα τους γίνεται ξεκάθαρο μόνο κατά τη διάρκεια ή την ολοκλήρωση της ανάγνωσης, για παράδειγμα, αν ένα κείμενο τιτλοφορείται ως, «ο πόλεμος των άστρων» το βασικό του θέμα θα πραγματεύεται (όπως και στην ομότιτλη ταινία) τη δράση στο αχανές διάστημα, θα μπορούσε όμως να αφορά και τη διαμάχη μεταξύ δύο αστρολόγων οι οποίοι ανταγωνίζονται για την πρωτοκαθεδρία τους σε μία κωμόπολη.
Του Γιάννη Διαμαντή (Έκτορας Δέλτα) / ΣυγγραφέαςΤη δυσκολότερη δουλειά για εύρεση τίτλου ενός έργου την έχουν αναμφισβήτητα οι γυναίκες συγγραφείς που γράφουν ερωτικά μυθιστορήματα, εκεί το πρόβλημα εδράζει στο γεγονός ότι όλες οι ιστορίες στον πυρήνα τους είναι ακριβώς ίδιες, πάντα πρόκειται για μία @γ@μ@τη ή κ@κ@γ@μ@μ@ν@ ηρωίδα η οποία βρίσκοντας επιτέλους τον μεγάλο έρωτα θα καλογ@μ@θ@@. Επειδή λοιπόν όπως καταλαβαίνετε ο τίτλος «η κ@λ@γ@μ@μ@ν@» δεν είναι ούτε ευφάνταστος και σίγουρα ούτε εμπορικός οι συγγραφείς των εν λόγω έργων καταφεύγουν σε ημιποιητικά ευρήματα όπως είναι για παράδειγμα, «το άνθος μου ευωδίασε», «το ρουμπίνι έλαμψε ξανά», «το λιβάδι χορτάριασε» και άλλα τέτοια χαριτωμένα που έχουν σαν σκοπό να περιγράψουν με ημιλογοτεχνική διάθεση τον άστατο ερωτικό βίο της καλογαμημένης.
Υπάρχουν όμως και αρκετοί συγγραφείς των οποίων τα έργα χαίρουν της αγάπης και της εμπιστοσύνης του κοινού και για αυτόν τον λόγο οι αναγνώστες ξεκινούν να τα διαβάζουν ακόμα και αν ο τίτλος τους είναι ασαφής. Αν για παράδειγμα ο συγχωρεμένος ο Μπουκόφσκι έγραφε ένα μυθιστόρημα με τίτλο, «αν διαβάσεις αυτό το βιβλίο θα σου π@δ@ξ@ τη μητέρα», είναι βέβαιο πως το κοινό του θα το ρίσκαρε διότι γνωρίζει ότι ο συγγραφέας κάτι πιο βαθύ θέλει να εκφράσει μέσω του τραχύ και αινιγματικού του τίτλου, θέλω να πω ότι κανείς δε θα αγχωνόταν για την τύχη της μητέρας του αν αποφάσιζε να αγοράσει εκείνο το βιβλίο.
Ωραία είναι όλα αυτά, αλλά ήδη θα αναρωτιέστε για τον δικό μου τίτλο και τι ακριβώς θέλει να περιγράψει. Τι είναι οι Τραβηχτές; Και για ποιον λόγο νιώθουν θλίψη;
Θα σας εξηγήσω αμέσως, οι Τραβηχτές είναι οι ψηφοφόροι της κυβέρνησης, οι άνθρωποι που πίστεψαν ότι ο Ορνιθόμορφος Κούλης είναι ικανός να ηγηθεί μίας χώρας. Οι πολίτες αυτοί όπως και εμείς οι υπόλοιποι υποφέρουν από τα βλακώδη και αναποτελεσματικά μέτρα του εγκλεισμού, αγωνιούν για το μέλλον, για τα παιδιά τους, για τις περιουσίες τους που εξανεμίζονται, για τις ελευθερίες τους που μέρα με τη μέρα λιγοστεύουν, για την παράλογη βία των αστυνομικών αρχών οι οποίες δεν ρωτούν πριν αρχίσουν να σε γκλοπιάζουν τι ψήφισες στις εκλογές.
Οι Τραβηχτές όμως έχουν ένα ακόμα βάρος που δεν το έχουμε εμείς, νιώθουν υπεύθυνοι που έφεραν στην εξουσία τον Ορνιθόμορφο, τον καταστροφέα της Δημοκρατίας και για αυτόν τον λόγο όπου σταθούν και όπου βρεθούν τραβούν απεγνωσμένοι διάφορα μέρη του σώματος τους σε μία απεγνωσμένη προσπάθεια να αυτοτιμωρηθούν.
Οι πιο συνετοί εξ αυτών τραβούν θλιμμένοι τα μαλλιά τους, οι καραφλοί τα βυζιά τους και οι καλλιτεχνικοί διευθυντές τις κ@λ@τρ@χ@ς τους,
Μη γίνεις λοιπόν και εσύ σαν τους θλιμμένους Τραβηχτές, σκέψου καλά τι θα ψηφήσεις στις επόμενες εκλογές.
