Στη Μικρά Ασία το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων διέπρεψε στα πεδία των μαχών και αναδείχθηκε στην πιο επίλεκτη μονάδα του Ελληνικού Στρατού (ΕΣ). Οι Τούρκοι το αποκαλούσαν Σεϊτάν ασκέρ (seytanasker: ο στρατός του διαβόλου ή διαβολοστρατός), εξαιτίας του πανικού που προκαλούσε με τα αιφνιδιαστικά χτυπήματά του.
Ο διοικητής του, συνταγματάρχης Νικόλαος Πλαστήρας, αποκαλείτο Καραπιπέρ (kara biber: μαύρο πιπέρι) εξαιτίας του μελαμψού χρώματός του. Επίσης και Καρασεϊτάν (kara seytan: Μαύρος Διάβολος), εξαιτίας των απωλειών που τους προκαλούσε.
Με τον Προσωρινό Οργανισμό του 1913 (Ν.85 της 29 Νοεμβρίου 1913) συγκροτήθηκε η δομή του ΕΣ, με την οποία έλαβε μέρος στους πολέμους που ακολούθησαν (1914-1922). Το πεζικό αποτελούνταν από 42 συντάγματα, εκ των οποίων 5 ήταν ευζωνικά και 3 συντάγματα κρητών. Το σύνταγμα συνίστατο από τρία τάγματα, το τάγμα από τέσσερις λόχους, ο λόχος από τρείς διμοιρίες και μία διμοιρία πολυβόλων. Τα συντάγματα κατανέμονταν σε 14 μεραρχίες. Η κάθε μεραρχία περιελάμβανε 3 συντάγματα. Τρεις μεραρχίες συγκροτούσαν ένα Σώμα Στρατού.
Έδρα του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων υπήρξε η Λαμία.
Στις αρχές του 1919 δύο ελληνικές μεραρχίες (ΙΙ και ΧΙΙΙ) αναχώρησαν από τις Ελευθερές Καβάλας για την Ουκρανία. Υπό την ΧΙΙΙ Μεραρχία υπαγόταν και το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων. Η εκστρατεία τελείωσε άδοξα και βεβιασμένη υποχώρηση πραγματοποιήθηκε προς τη σημερινή Μολδαβία και κατόπιν Ρουμανία. Στο Γαλάτσι της Ρουμανίας οι ελληνικές δυνάμεις επιβιβάστηκαν σε πλοία και μέσω Δούναβη – Μαύρης Θάλασσας – Βοσπόρου – Αιγαίου μετέβησαν στη Σμύρνη.
Στη Μικρά Ασία το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων και ο διοικητής του έγιναν θρύλος.
Άνδρες του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων στη Μικρά Ασία. Εμπρός και δεξιά διακρίνεται ο αξιωματικός τους.
Τα αισθήματα των Τούρκων για τον Πλαστήρα και τους ευζώνους του φαίνονται από μαρτυρία Έλληνα στρατιώτη, που αιχμαλωτίσθηκε τον Αύγουστο του 1922 κοντά στο Ουσάκ:
«…Μας πλησιάζει ένας αξιωματικός με στρατιώτας φορτωμένους με δεκάδες πακέτα σιγαρέττα για να τα δώση δήθεν σε όσους θα του δώσουν την πληροφορία που ήθελε: Καραπιπέρ βάρ μου; (εννοούσε εάν ήταν μεταξύ των αιχμαλώτων ο Πλαστήρας. Έτσι τον έλεγαν οι Τούρκοι).
Άλλος υπαξιωματικός μας ρωτούσε: Σεϊτάν ασκέρ βάρμου; (εννοούσε εάν είχαμε μεταξύ μας τσολιάδες-διαβολοστρατιώτες). Αυτοί τους είχαν κάψη την καρδιά! Αυτοί τους είχαν εξευτελίση σε τέτοιο βαθμό, που ενόμιζαν πως οι τσολιάδες ήσαν υπεράνθρωπα όντα.
Ομολογώ κι εγώ, τους τρόμαξα στις επιθέσεις τους τσολιάδες, κυρίως στο Τομλού Μπουνάρ˙ κι ως είδα τότε ξαφνικά ένα συμμαθητή μου της Ευαγγελικής Σχολής Σμύρνης, ντυμένο τσολιά στο Σύνταγμα του Πλαστήρα, κι ήσαν πολλοί Σμυρνιοί τσολιάδες στο Σύνταγμά του. Δοξασμένη φούντα, έγινες θρύλος.
Και δός του ο Τούρκος αξιωματικός να ερωτά όλους: Σεϊτάν ασκέρ, βάρ μου;
Εννοείται από κανένα μας δεν πήρε την απάντησι που περίμενε. Στο τέλος απελπίστηκε κι’ έφυγε…».
(Από το βιβλίο: Σπανομανώλη Χ., Αιχμάλωτοι των Τούρκων, Αύγουστος 1922 – Αύγουστος 1923, Αθήναι 1969, σελ.55).
Οι εύζωνοι του 5/42 Συντάγματος κατείχαν ξεχωριστή θέση ανάμεσα στους συναδέλφους τους των υπολοίπων μονάδων της Στρατιάς Μικράς Ασίας. Τους περιέβαλλε ένας ιδιαίτερος θρύλος λόγω του ριψοκίνδυνου των επιχειρήσεων που αναλάμβαναν και των επιτυχημένων επιθέσεων κατά των Τούρκων.
Μία τέτοια επιχείρηση, η μάχη του Τουμλού Μπουνάρ – Ασλανάρ, περιγράφεται από τον εύζωνα του 5/42 Συντάγματος Χρήστο Δ. Αλεξόπουλο.
Ενδεικτικό για το πως έβλεπαν οι άλλοι Έλληνες στρατιώτες τους ευζώνους του 5/42 Συντάγματος είναι η μαρτυρία ενός στρατιώτη του πεζικού, που ακολουθεί.
Ένας μαύρος καβαλάρης
«…… Κάποια μέρα είδαμε να κυκλοφορούν πολλοί εύζωνοι. Ήταν το 5/42 των Ευζώνων του Πλαστήρα, που ήρθε για ανάπαυσι από το μέτωπο. Το ευζωνικό του Πλαστήρα από τότε το περιέβαλε κάποιος θρύλος. Μου έκαναν εξαιρετική εντύπωσι αυτοί οι νευρώδεις, ηλιοκαμένοι άντρες. Είχαν αλήθεια επάνω τους κάτι το ρωμαλέο, το αντρίκιο, το ασήκικο. Εθεωρείτο η πιο εκλεχτή πολεμική μονάδα. Το «σαϊτάν ασκέρ», όπως το έλεγαν οι Τούρκοι.
Ένα άχρωμο και άτονο ηλιοβασίλεμα ξεψυχάει στον κάμπο του Αφιόν Καραχισάρ…. Στο βάθος του κάμπου δυό καβαλάρηδες καλπάζουν προς το μέρος μας μέσα σε δυό σύννεφα σκόνης. Όλο και πλησιάζουν. Ο πρώτος φαίνεται αξιωματικός, ο δεύτερος εύζωνας. Μόλις έφτασαν στην είσοδο, ο αξιωματικός αφήνει απότομα τα ηνία του αλόγου, πιάνει με τα δυό του χέρια τη σέλλα και με μια σβέλτη ακροβατική κίνησι πηδάει ολόρθος στη γή. Ένας συνταγματάρχης, ψηλός ξερακιανός, σχεδόν μαύρος, μ’ ένα τσιγγελωτό μουστάκι, με μάγουλα ρουφηγμένα. Πολύχρωμα τετραγωνάκια φιγουράρουν στο στήθος του αμπέχωνου. Τα διάσημα. Στο αριστερό μανίκι τα εξάμηνα του μετώπου. Στο δεξί τα τεθλασμένα σήματα των τραυμάτων. Με δέος σταθήκαμε κλαρίνο. ΄Ετσι ψηλός κι αγριωπός, καθώς στάθηκε μπροστά μας, μας έμπηξε το φοβερό του βλέμμα. Για να μη μας κουράζη στη στάσι προσοχής και στη στάσι του χαιρετισμού, μας άδραξε με τα στιβαρά του χέρια τα δεξιά μας χέρια και μας τα κατέβασε. Μας ρωτούσε αρκετή ώρα για την εργασία του σταδίου. Ύστερα έκανε μια βόλτα στο στάδιο. Με το συνάδελφό μου υπολογίσαμε ότι αυτός έπρεπε να ήταν ο Πλαστήρας. Πλησίασα τον τσολιά που κρατούσε τ’ άλογα και τον ρώτησα για να βεβαιωθώ.
-Ποιός είναι συνάδελφε αυτός ο συνταγματάρχης;
Ο τσολιάς φάνηκε σαν να παραξενεύτηκε για την ανόητη ερώτησί μου, για κάτι που έπρεπε να ξέρω.
-Δεν τούν ξέρτε; Ου Πλαστήρας.
Ο Πλαστήρας σε λίγο πέρασε πάλι μπροστά μας. Με την ίδια σβέλτη κίνηση ανέβηκε στο άλογό του. Το ψαρί του άλογο χοροπήδησε για λίγο. Έτσι λεβέντης, σαν Άη-Γιώργης καβαλάρης χάθηκε προς την ίδια κατεύθυνσι, προς το βάθος του μικρασιατικού κάμπου. …..»
Μικρά Ασία 19 Φεβρουαρίου 1922: εύζωνοι του 5/42 Συντάγματος στα χαρακώματα. Τέταρτος από δεξιά, διακρίνεται ο ανθυπολοχαγός τους. Είναι οπλισμένοι με τυφέκια Μάνλιχερ (Mannlicher–Schoenauer M 1903). Ο πρώτος εύζωνας από αριστερά που δεν φαίνεται, φέρει οπλοπολυβόλο γαλλικής κατασκευής Σωσά (CSRG Chauchat).
Ένας ποδοσφαιρικός αγώνας
«… Καιρός είναι τώρα να παρακολουθήσουμε κι έναν ενδιαφέροντα ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ του συντάγματος ευζώνων και της πρώτης μεραρχίας. Παρωδία ποδοσφαίρου, που προκαλούσε δέος στην αντίπαλο ομάδα των ευζώνων και γέλια στους θεατές. Οι εύζωνοι κυνηγούσαν τη μπάλλα ορμητικά σα σμήνη καμικάζι! Έντρομος ο διαιτητής έπιασε τη μια πλευρά του γηπέδου και σφύριζε χωρίς κανείς να τον ακούη. Οι αντίπαλοι των ευζώνων ποδοσφαιριστές της μεραρχίας έτρεχαν κι αυτοί ν’ αποφύγουν τη μάχη σώμα προς σώμα. Κι’ έτσι «αντιστάσεως μη ούσης» νίκησαν οι εύζωνες χειροκροτηθέντες θερμά από τους θεατές. …»
(Από το βιβλίο: Ντούλας Κ., Ένας φαντάρος θυμάται τον Μικρασιατικό πόλεμο, Αθήνα 1976, σελίδες 45, 46, 47).
Η πολυαναμενόμενη τουρκική επίθεση εκδηλώθηκε με σφοδρό κανονιοβολισμό των ελληνικών θέσεων στις 5.30 π.μ. της 13 Αυγούστου 1922. Μετά από μισή ώρα εκδηλώθηκε η επίθεση του τουρκικού πεζικού. Άρχισε η μεγάλη μάχη του πολέμου της ανεξαρτησίας των Τούρκων (τουρκ: Kurtuluş Savaşı).
Το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων είχε διατεθεί στην ΙV Μεραρχία Πελοποννήσου στο μέτωπο του Αφιόν Καραχισάρ. Συμμετείχε στον αγώνα υπερασπίζοντας τον τομέα Καμελάρ Ντάγ. Απέναντί του επιτίθεντο οι τουρκικές μεραρχίες 5η Καυκάσου (τουρκ: 5η Kafkas Tümeni, μέραρχος Halit Akmansü) και 11η (τουρκ: 11η Tümen, μέραρχος Ahmet Derviş).
Μικρά Ασία 8 Νοεμβρίου 1921: εύζωνοι του 5/42 Συντάγματος καθισμένοι γύρω από τη φωτιά, σκεπασμένοι με τις βαριές κάπες τους, ακούνε τον ανθυπολοχαγό να τους διαβάζει απόσπασμα από κάποιο βιβλίο
Στις 3.00 μ.μ. τμήματα της 5ης Μεραρχίας Καυκάσου έφτασαν ως την κύρια γραμμή αντίστασης αλλά αντεπιθέσεις του 5/42 Συντάγματος τους απώθησαν με βαριές απώλειες. Στις 6.00 μ.μ. αποκρούσθηκε νέα επίθεση και πραγματοποιήθηκε ανακατάληψη υψώματος, που απωλέσθηκε από το Ι/35 Τάγμα. Στις 6.30 μ.μ. ο διοικητής του τουρκικού 4ου Σώματος Στρατού (τουρκ: 4 Kolordu), Kemalettin Sami Gökçen, επικεφαλής 23 ταγμάτων επιτέθηκε εναντίον του υψώματος 1.710 μ.. Το ύψωμα βρίσκεται κοντά στο σημερινό χωριό Erkmen. Ακόμη και σήμερα σώζονται τα ελληνικά χαρακώματα. Η επίθεση απέτυχε με βαριές απώλειες. Αντεπιθέσεις τμημάτων του 5/42 Συντάγματος ανάγκαζαν τους Τούρκους να γυρίζουν στις θέσεις εξόρμησής τους. Αλλεπάλληλες επιθέσεις αποκρούσθηκαν με ορμητικές αντεπιθέσεις.
Στα υψώματα κοντά στο σημερινό χωριό Κιουτσούκ Καλετζίκ (τουρκ: Küçük Kalecik) το Ι/42 Τάγμα (ταγματάρχης Τσιρώνης Ανδρέας) έδωσε απεγνωσμένο αγώνα έναντι πολλαπλασίων τουρκικών δυνάμεων με βαριές απώλειες. Σε προσπάθεια ανακατάληψής του, σε ελάχιστο χρόνο το ΙΙΙ/42 Τάγμα (ταγματάρχης Τερτίκας Χαράλαμπος) απώλεσε τους 500 από τους 700 άνδρες, ενώ ο Λόχος του επιτελείου του Συντάγματος τους 110 από τους 160. Μετά το μάταιο αυτό αγώνα, λόγω της συντριπτικής υπεροχής σε άνδρες και οπλισμό των Τούρκων, το Σύνταγμα υποχώρησε καλυπτόμενο από το ΙΙ/42 Τάγμα (ταγματάρχης Παλαντζάς Νικόλαος). Να σημειωθεί ότι οι ταγματάρχες Τσιρώνης και Παλαντζάς τραυματίσθηκαν.
Σαλπιγκτής του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων στη Μικρά Ασία. Φέρει αραβίδα Μάνλιχερ.
Στο βιβλίο του Γιάννη Καψή, Χαμένες Πατρίδες – Από την απελευθέρωση στην καταστροφή της Σμύρνης, Γ΄έκδοση, Αθήνα 1989, σελίδες 141,142 και 143, παρατίθεται ομιλία του Μουσταφά Κεμάλ στην τουρκική εθνοσυνέλευση:
«Από τό τουρκικόν στρατηγείον παρηκολούθουν την άδιάκοπον υποχώρησιν του ελληνικού στρατού. Τίποτε, πλέον δεν μπορούσε να τον συγκρατήση. Το ηθικόν των είχεν εκμηδενισθή, όταν έξαφνα Τούρκος αξιωματικός του ιππικού έφερε στο Στρατηγείον την απροσδόκητον πληροφορίαν, ότι έσημειώθη εις ένα σημείον άκαμπτος ελληνική άντίστασις. Το σημείο εκείνο ελέγετο ‘Ερικνεν-κορυφή 1.310 του Χασάν Μπελ-και είχε μεγάλην στρατηγικήν σπουδαιότητα. Το κτυπούσαμε από το Χασάν Τεπέ. Αλλά δεν μπορούσαμε να το πατήσουμε. Ο Ρεσάτ μπέης, διοικητής τής 57ης Μεραρχίας, μου είχε δώσει τον λόγον του ότι θα το καταλάβη άντί πάσης θυσίας. Εν τούτοις, ή ελληνική άντίστασις συνεχίζεται, μολονότι, έβάλλετο υπό του ορειβατικού πυροβολικού. Κι ο Ρεσάτ ταπεινωμένος, που μέσα στην γενικήν αποσύνθεσιν του εχθρού δεν μπόρεσε να κάμψη την άντίστασιν μιας χούφτας γενναίων, τινάζει τα μυαλά του στον αέρα. Αυτοί ήσαν οι Έλληνες. Κι αυτούς δεν τους νικήσαμε….».
Την ομιλία μετέδωσε από το Παρίσι ο δημοσιογράφος Πότης Τσιμπιδάρος (ψευδώνυμο Γ. Φτέρης) του «Ελευθέρου Βήματος» σε μετάφραση από τη γαλλική εφημερίδα «Le Temps». Τα επαινετικά λόγια του Μουσταφά Κεμάλ για τον ηρωϊσμό των Ελλήνων εντυπωσιάζουν! Ο εντοπισμός της αυθεντικής ομιλίας από τα τουρκικά αρχεία ή το πρωτότυπο κείμενο της γαλλικής εφημερίδας θα τεκμηρίωνε απόλυτα το γεγονός.
Ο Γιάννης Καψής υποστηρίζει λανθασμένα ότι απέναντι από την τουρκική 57η Μεραρχία μάχονταν το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων. Όμως στο Χασάν Μπέλ (τουρκ: Cigiltepe) αμύνθηκαν ηρωϊκά δύο τάγματα του 5ου Συντάγματος Πεζικού Τρικάλων, το Ι/5 (ταγματάρχης Ράντος Νικόλαος) και το ΙΙ/5 (ταγματάρχης Κατσιμήτρος Χαράλαμπος). Τα δύο τάγματα υποχώρησαν μετά τις 2.00 μ.μ. και τον τραυματισμό του Κατσιμήτρου στο γόνατο. Αντικαταστάθηκε από το λοχαγό Γαλή Αθανάσιο.
Γεγονός είναι πάντως ότι ο Διοικητής της 57ης Μεραρχίας Συνταγματάρχης Ρεσάτ Μπέης (τουρκ: Reşat Bey), μετά από διάλογο που είχε με τον Μουσταφά Κεμάλ, αυτοκτόνησε με το ρεβόλβερ του στις 11.00 π.μ. της 14 Αυγούστου 1922 λόγω αδυναμίας κατάληψης του υψώματος (οι ημερομηνίες στις ελληνικές πηγές είναι με το Ιουλιανό ημερολόγιο ενώ στις τουρκικές με το Γρηγοριανό, γι’ αυτό και η διαφορά των 13 ημερών). Σήμερα στο σημείο που αυτοκτόνησε ο Ρεσάτ υπάρχει μεγαλοπρεπές μνημείο (προτομή και πίνακας με σύντομη περιγραφή του γεγονότος). Ο τάφος του βρίσκεται στην Άγκυρα.
Το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων κατά την οπισθοχώρησή του ακολούθησε την πορεία Balmahmut – Dumlupinar. Στις 19 Αυγούστου με δυσκολία έφτασε στο Kabaklar, 13 χιλιόμετρα ανατολικά του Ουσάκ. Εκεί ενώθηκε με την Ομάδα Φράγκου (Ι Μεραρχία Θεσσαλίας), της οποίας κάλυψε την υποχώρηση προς τα δυτικά. Στις 22 Αυγούστου έφτασε στη Φιλαδέλφεια (τουρκ: Alaşehir).
Από τη Φιλαδέλφεια αναχώρησε σιδηροδρομικώς για το Σαλιχλή (τουρκ: Salihli). Ως αποστολή είχε την προστασία της πόλης από το τουρκικό ιππικό. Καταυλίσθηκε στο σιδηροδρομικό σταθμό. Όμως στις 5.30 π.μ. της 23 Αυγούστου επιτέθηκε αιφνιδιαστικά η 1η Τουρκική Μεραρχία Ιππικού, η οποία κατέλαβε την πόλη. Μετά από τρίωρη αντεπίθεση, σφοδρές οδομαχίες αλλά και σημαντικές απώλειες, το Σαλιχλή ανακαταλήφθηκε από το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων και την Ελληνική Μεραρχία Ιππικού. Ήταν η τελευταία σημαντική ελληνική νίκη και ανακατάληψη εδάφους στη Μικρά Ασία. Τον Οκτώβριο του 1925 εγκαινιάστηκε μνημείο των Τούρκων πεσόντων κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό, ο οποίος βρίσκεται στη δυτική είσοδο της πόλης, από την πλευρά της Σμύρνης.
Μετά από αυτή τη μάχη οπισθοφυλακής το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων οπισθοχώρησε συντεταγμένα προς τον Τσεσμέ (τουρκ: Çeşme).
Το απόγευμα της Κυριακής 28 Αυγούστου πέρασε από τα Βουρλά (τουρκ: Urla) και την επόμενη ημέρα μπήκαν στην πόλη οι πρώτοι Τσέτες. Τα όμορφα Βουρλά παραδόθηκαν στις φλόγες τα ξημερώματα του Σαββάτου 3 Σεπτεμβρίου.
Την ίδια μέρα το Σύνταγμα και ο Νικόλαος Πλαστήρας πέρασαν από τα Αλάτσατα (τουρκ: Alaçatı). Η διέλευση του Πλαστήρα περιγράφεται παραστατικά με το γλωσσικό ιδίωμα της περιοχής ως εξής:
«…. Που γελαστήκανε και θάρρειε ο καθένας ντως πως τα Τουρκιά δε θα τσι πειράξουνε! Τσι το ’χε λεημένο καθαρά ο Νικολής ο Πλαστήρας. Η Σμύρνη ηκαυούντανε κι ο Πλαστήρας, στσί δυό, θαρρώ, για στσί τρείς του Σταυριάτη [=Σεπτεμβρίου] ήμπε στ’ Αλάτσατα. Στου Μοσκόβη τον καφενέ ητρέξανε ούλοι να χαιρετήσουνε το Μαύρο Καβαλάρη. Τον ητρατάρανε ροσόλια [=είδος λικέρ με άρωμα από ρόδο] και γλυκά, ήδωκέν του κι ένα κοριτσάκι τά ’μορφότερα λούλουδα τα’ Αλατσάτου! Τά ’ριξεν τ’ αλό’ου του ο Πλαστήρας και τσ’ είπε «Φαρμάκι δώμουτε! Να φύετε, η Σμύρνη κάηκε, έρχονται οι Τούρκοι, θα σας σφάξουνε! Φύετε!» Μά πού μυαλά! Ήμπανε οι τσέτες….»
(Από το βιβλίο: Κορομηλά Μ.-Καντάρας Θ., Ερυθραία, ένας ευλογημένος μικρόκοσμος στην καρδιά της Ιωνίας,Αθήνα 1997, σελ.194).
Λίγο πιο κάτω έδωσε την τελευταία μάχη στη Μικρά Ασία. Σε ενέδρα στη στροφή του δρόμου προς Τσεσμέ αιφνιδίασε και σκότωσε 147 Τσέτες. Η μάχη περιγράφεται από τον αυτόπτη μάρτυρα Δημήτριο Παπανικολάου στα απομνημονεύματά του ως εξής:
«…..Πιο πέρα από το χωριό βγάλαμε πλαγιοφυλακές να προφυλαχτούμε από τα άτακτα στίφη, που ερχότανε σουρτά κατά χιλιάδες. Πίσω τους ερχόντανε ο Πλαστήρας, συντεταγμένος. Ανταμώσαμε μαζί όλοι και βαδίσαμε προς τα Αλάτσατα.
Φθάνοντας λοιπόν σε ένα στρατηγικό μέρος που είτανε μια κοιλάδα, λέγει ο αείμνηστος και θαραλέος Συνταγματάρχης Πλαστήρας: Παιδιά! Εδώ πρέπει να τους δώσουμε το τελευταίο μάθημα για να μας θυμούνται!
Ήρθαν λοιπόν τμήματα και κατέλαβαν τις πιο στρατηγικές θέσεις. Τα πολυβόλα εφοδιασμένα με πολλά κιβώτια πυρομαχικών. Τους άφησαν λοιπόν και μπήκανε μέσα στην κοιλάδα. Μόλις φθάσανε σε απόσταση βολής άρχισαν οι ομοβροντίες. Και βούϊζε ο τόπος από τους κρότους. Όσοι ήτανε εμπροσθοφυλακή δεν γλύτωσε κανένας!
Έτσι τους εκδηκήθηκε για τελευταία φορά ο μαύρος καβαλάρης που τον είχαν ονομάσει. Αυτό θα πεί ανδρία και αυτοθυσία από Έλληνα αξιωματικό σαν τον Πλαστήρα, που κατόρθωσε και έφερε όλο το Σύνταγμά του μέχρι και τον Τσεσμέ. Και να επιβιβάση στο πλοίο και τον τελευταίο δραπέτη του μετώπου! Ενώ ολόκληρο Σώμα παρεδώθη και αιχμαλωτίσθηκε με χιλιάδες στρατό…»
(Από τα: Απομνημονεύματα Δημητρίου Γ. Παπανικολάου, Μέρος ΣΤ΄).
Από το λιμάνι του Τσεσμέ πέρασε απέναντι στη Χίο.
Η παρουσία του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων και του «Kara Seytan» Νικολάου Πλαστήρα στη Μικρά Ασία, έμεινε έντονα χαραγμένη στη μνήμη των Τούρκων. Ως αυτουργός της πυρκαγιάς της Σμύρνης μαζί με τους Αρμένιους θεωρήθηκε ο Νικόλαος Πλαστήρας.
Ακόμη και σήμερα η ανάμνησή τους προκαλεί την αναζωοπύρωση παλαιών παθών, όπως φαίνεται στο άρθρο ου Yaşar Aksoy με τίτλο İzmir’i Kim Yaktı? (ελλην: ποιός άναψε τη φωτιά στη Σμύρνη;) στη Yeni Haber στις 31 Μαρτίου 2009, που ακολουθεί:
«… Bu ordunun 5/42. Evzon Tümeni Komutanı ve kötülükleri efsane haline gelmiş olan “General Nikolaos Plastiras”, Türk köylerini, kasabalarını, şehirlerini ateşe vererek, ekinleri, hayvanları, doğayı ve üzerindeki tüm Müslümanları yok ederek İzmir‘e ulaştı. İşgal döneminde ve bozgun günlerinde de aynı vahşeti gösteren bu caniye, Yunanlılar “Kara Süvari” (O Mavros Kavalaris), Türkler “Kara Şeytan” derlerdi. Komuta ettiği birliğe ise, “Şeytanın Ordusu” ismi takılmıştı… »
Το κείμενο σε ελεύθερη μετάφραση έχει ως εξής:
« … Αυτός ο στρατός, το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων και τα δεινά που προξένησαν τα θρυλικά ευζωνικά «ο στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας», σε τουρκικά χωριά, κωμοπόλεις, πόλεις στις φλόγες, καλλιέργειες, ζώα, στη φύση, και καταστρέφοντας όλους τους Μουσουλμάνους έφτασε στη Σμύρνη. Εμφάνισε βιαιότητα κατά την περίοδο της κατοχής…, οι Έλληνες τον έλεγαν «Kara Süvari» (Ο Μαύρος Καβαλάρης), οι Τούρκοι τον έλεγαν «Kara Şeytan» (ο Μαύρος Σατανάς) … δόθηκε το όνομα «Στρατός του διαβόλου»… »
Εύζωνοι του 42 Συντάγματος παρουσιάζουν όπλα στο Ηρώο του συντάγματος στη Λαμία
Μετά την επιστροφή του από τη Μικρά Ασία το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων εγκαταστάθηκε και πάλι στη Λαμία.
Πηγή: sotosalexopoulos.blogspot.gr, mikrasiatis.gr
![Bραδινή βόλτα στην Χριστουγεννιάτικη… Λαμία! [εικόνες-video]](https://lamianow.gr/wp-content/uploads/2018/12/kalaxristougenna.jpg)
