Αν μία εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις όπως λένε , τότε θα μπορούσα να σταματήσω εδώ και να μην γράψω τίποτα άλλο. Όμως με αφορμή την πρόσφατη ειδησεογραφία για την εγκατάσταση προσφύγων στον Καραβόμυλο, τα επεισόδια στην Μόρια και στις άλλες δομές φιλοξενίας και τις αντιδράσεις που έχουν προκαλέσει , ήθελα να δω και την άλλη πλευρά ,να μπω για λίγο στην θέση τους (αν αυτό είναι δυνατό).
Ανάμεσα στους ανθρώπους που έχουν βρεθεί παντοιοτρόπως στην χώρα μας είναι και παιδιά, πολλά παιδιά, παιδιά με αθώο βλέμμα που δεν ήρθαν εδώ με την θέληση τους, δεν ήρθαν εδώ για να μας δημιουργήσουν προβλήματα, δεν ήρθαν εδώ για να μας κάνουν την ζωή μας δύσκολη , ήρθαν εδώ απλά για να ζήσουν.
Της Μαίρης Μαλισιόβα
_______________
Αν σε εσένα αγαπητέ αναγνώστη φαντάζει απλό, δυστυχώς δεν είναι και τόσο. Για μερικούς ανθρώπους η επιβίωση ΔΕΝ είναι αυτονόητη, άλλωστε το καταμαρτυρούν και οι αριθμοί. Σύμφωνα με την unicef 29 εκατομμύρια μωρά γεννήθηκαν το 2018 σε εμπόλεμες περιοχές , ένα στα πέντε βρέφη ξεκινά την ζωή του σε ένα επικίνδυνο περιβάλλον σε χώρες όπως η Σομαλία ,η Συρία ,το Αφγανιστάν το Νότιο Σουδάν . Ένα στα πέντε παιδιά παγκοσμίως δεν έχει την δυνατότητα να πάει σχολείο, δεν έχει την πολυτέλεια να έχει smartphone, δεν έχει το προνόμιο να κοιμάται σε κρεβάτι …δεν , δεν, δεν, δεν. Ο κατάλογος μακρύς. Πολύ μακρύς…
Όχι, δυστυχώς, δεν είναι αυτονόητα όσα φαντάζουν για εμάς ότι είναι.
Σε αυτό το σημείο και συνεχίζοντας λίγο όσον αφορά τους αριθμούς, 4.500 παιδιά είναι ασυνόδευτα και σκορπισμένα σε όλη την Ελλάδα, μόνα τους, στοιβαγμένα ανάμεσα στους μεγάλους. Αν τα ρωτήσεις εάν ήθελαν να είναι εδώ όχι θα σου απαντήσουν, αν τα ρωτήσεις αν ήθελαν να ζουν σε τέτοιες συνθήκες πάλι όχι θα είναι η απάντηση και σίγουρα στον ύπνο τους θα ονειρεύονται έναν άλλον κόσμο, μία άλλη ζωή που δεν μοιάζει σε τίποτα με αυτή που καταδικάστηκαν να ζουν ακόμη και εδώ, μακριά από εμπόλεμες ζώνες…
Άλλωστε ποιος δεν θυμάται την εικόνα με το άψυχο σώμα του μικρού Αϊλάν. Ο τρίχρονος Σύρος που γεννήθηκε εν μέσω του εμφυλίου και δεν έζησε τίποτε άλλο από τον φόβο , που έκανε τον γύρο του κόσμου για πολλές ημέρες και μετά ξεχάστηκε. Και η ζωή συνεχίζεται έτσι απλά…
Θέλετε και άλλο; Η φωτογραφία με το κοριτσάκι με εκείνο το μεγάλο και φωτεινό χαμόγελο μέχρι τα αυτιά που μόλις έχει παραλάβει μια σχολική τσάντα και ενώ αν το παρατηρήσει κανείς καλά είναι ξυπόλητο. Και όμως αυτό το χαμόγελο σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν μπορεί κάπου θα υπάρχει ελπίδα ,κάπου το έχουμε χάσει στην μετάφραση εμείς οι… μεγάλοι .
Χρέος μας δεν είναι να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο; Έναν καλύτερο κόσμο για τα παιδιά; Για όλα τα παιδιά, από όπου και κατάγονται; Ας σταθούμε ένα λεπτό και ας αναρωτηθούμε, αν είμαστε στην θέση αυτών των ανθρώπων και έπρεπε να μπούμε σε μια βάρκα αφήνοντας πίσω μας την περιουσία μας, με ένα μωρό στην αγκαλιά, βιώνοντας τον φόβο του θανάτου στις “σαπιόβαρκες” θα είχαμε την ίδια αντιμετώπιση των γεγονότων; Ας σκεφτούμε όλα τα παραπάνω, όλες αυτές τις αγνές, παιδικές φατσούλες και στην συνέχεια ας… εξαπολύσουμε το μέσα μας.
ΥΓ . “Ένα μόνο καταλάβαινε. Ότι σ’ αυτή τη ζωή είχε ο καθένας τη θέση του, που δεν ήταν όμοια για όλους. Τώρα, ποιος ήταν αυτός που μοίραζε τις θέσεις;…Μήπως ο Θεός; Μα οι μεγάλοι, εξόν από τ’ άλλα κακά που κάνανε, κάνανε και τούτο : Φτιάξανε το Θεό σύμφωνα με το μπόι τους και δεν περίσσευε Θεός για παιδιά”.
–Ένα παιδί μετράει τ άστρα – Μενέλαος Λουντέμης .
Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ξέρει τι σημαίνει ζωή, δεν μπορεί να ξέρει τι σημαίνει κόσμος, τι σημαίνει οτιδήποτε, ώσπου ν’ αποκτήσει ένα παιδί και να τ’ αγαπάει.
Καλός γονιός θα είναι όμως όταν αγαπάει όλα τα παιδιά του άδικου αυτού κόσμου.